Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het meisje met de boeken**
In het hart van Iran, in een klein stadje aan de oevers van de Karun-rivier, stond een oude molen. De wieken draaiden langzaam in de zachte bries, hun schaduw danste over de stenen grond. De molen was niet meer in gebruik voor het malen van graan, maar diende nu als een toevluchtsoord voor boekenliefhebbers en nieuwsgierige geesten. Het was hier dat Leila haar dagen doorbracht.
Leila was een slank meisje van zestien met een opvallende neus die haar gezicht karakter gaf. Ze droeg altijd casual kleding: een versleten spijkerbroek en een T-shirt met de opdruk van een oude rockband. Haar lange, zwarte haren waren vaak in een rommelige knot gebonden, wat haar een ongedwongen uitstraling gaf. Maar wat Leila echt bijzonder maakte, was haar liefde voor boeken. De oude molen was gevuld met planken vol verhalen over biologie, natuur en het leven zelf.
Haar moeder had altijd gezegd dat Leila’s geest als een vlinder was: ze fladderde van het ene onderwerp naar het andere zonder ooit echt ergens te blijven hangen. Dit werd nog versterkt door haar ADHD, waardoor ze soms moeite had om zich te concentreren op één ding tegelijk. Maar in de molen vond ze rust tussen de pagina's van boeken die haar meenamen naar verre landen en onbekende werelden.
Op een dag zat Leila op haar gebruikelijke plek bij het raam van de molen, omringd door stapels boeken over biologie en ecologie. Ze had net een boek over de migratiepatronen van vogels gelezen toen ze werd afgeleid door het geluid van gelach buiten. Een groepje jongeren speelde improvisatietheater op het plein voor de molen. Leila glimlachte; ze vond hun enthousiasme aanstekelijk, maar tegelijkertijd voelde ze zich verveeld en afgezonderd.
Ze stond op en liep naar buiten, waar ze zich bij hen voegde. De groep bestond uit verschillende jongeren uit het stadje: Amir met zijn scherpe humor en zijn Turkse achtergrond, Sara die altijd zorgzaam was voor iedereen om haar heen, en Farid die bekend stond om zijn lange verhalen vol fantasie. Ze waren allemaal vrienden geworden door hun gezamenlijke liefde voor theater.
“Leila! Kom je meedoen?” riep Amir terwijl hij zich voorbereidde op zijn volgende act.
“Wat moet ik doen?” vroeg Leila terwijl ze zich ongemakkelijk voelde onder hun blikken.
“Je kunt gewoon jezelf zijn,” zei Sara met een bemoedigende glimlach.
Leila knikte en besloot mee te doen aan hun spelletjes. Hoewel ze vaak worstelde met chronische pijn in haar rug – iets wat soms als een schaduw over haar dagen hing – voelde ze zich vrijer wanneer ze speelde. Het theater bood haar de kans om even te ontsnappen aan de realiteit waarin ze soms gevangen zat.
De middag verstreek in gelach en improvisatie; Leila merkte dat ze steeds meer opging in het spel. Haar zorgen leken even ver weg toen zij samen met Amir en Farid absurde scènes opvoerde waarin zij als biologen allerlei vreemde dieren moesten onderzoeken die nooit bestonden hadden kunnen zijn.
Na afloop plofte Leila neer op het gras naast de molen, nog steeds vol adrenaline van hun optreden. “Dit was leuk,” zei ze terwijl ze naar de wieken keek die langzaam draaiden in de avondlucht.
“Ja,” zei Amir terwijl hij naast haar ging zitten. “Je moet vaker meedoen! Je hebt talent.”
Leila bloosde; complimenten waren niet iets waar zij gemakkelijk mee omging. “Dank je,” mompelde ze bescheiden.
De zon begon onder te gaan achter de bergen in de verte, en gouden stralen licht vielen door de openingen van de molen. Het gaf alles rondom hen een warme gloed; zelfs het stof leek te dansen in deze magische sfeer – al was er niets magisch aan deze wereld behalve hun verbeelding.
De volgende dagen bracht Leila steeds meer tijd door met haar vrienden bij de molen en raakte steeds meer betrokken bij hun theatergroep. Ze ontdekte dat spelen niet alleen leuk was; het hielp ook om beter om te gaan met haar ADHD en chronische pijnklachten omdat zij zich kon concentreren op iets anders dan zichzelf.
Haar liefde voor biologie bleef echter bestaan; elke vrije minuut besteedde zij aan lezen over planten- en diersoorten of experimenteren met kleine projecten zoals het kweken van zaden uit boeken die zij had gelezen. Haar vrienden vonden dit fascinerend; vooral Farid kon urenlang luisteren naar Leila’s uitleg over fotosynthese of migratiepatronen van vogels.
Op een dag besloot Leila dat zij iets wilde doen met al deze kennis – iets dat verder ging dan alleen maar lezen of spelen in het theater. Ze stelde voor om samen met Amir en Sara een educatieve voorstelling te maken waarin kinderen meer zouden leren over biologie via theater.
“Dat is geweldig!” riep Sara enthousiast uit toen Leila dit idee opperde tijdens hun repetitie in de molen.
Amir knikte instemmend: “We kunnen verschillende scènes maken waarin we belangrijke concepten uitleggen.”
En zo begonnen ze aan hun nieuwe project: ‘De Wereld der Wonderlijke Wezens’. Elke week kwamen ze samen om ideeën uit te wisselen, scripts te schrijven en kostuums te maken uit oude kleren die zij konden vinden in lokale winkels of zelfs bij elkaar thuis.
De voorstelling groeide langzaam maar zeker uit tot iets bijzonders; niet alleen leerden kinderen over biologie via humoristische sketches, maar ook leerden zij samenwerken als team – iets wat hen allemaal verbond zonder dat vriendschap noodzakelijkerwijs centraal stond.
Op de dag van hun première stonden Leila’s handen trillerig toen zij achter het podium wachtte tot het publiek binnenkwam. Maar toen zij eenmaal begon te spelen – gekleed als kleurrijke vlinder – vergat zij alles om zich heen; alleen het verhaal telde nog.
Na afloop kwam er veel applaus vanuit het publiek; ouders waren enthousiast over hoe leuk leren kan zijn wanneer je er plezier aan beleeft via theater! En hoewel er geen geheim of magie achter dit alles zat – enkel hard werken vanuit passie – voelde alles toch bijzonder aan voor Leila terwijl zij daar stond tussen vrienden ondergedompeld in vreugdevolle chaos na afloop van hun voorstelling bij die oude draaiende molen langs de Karun-rivier waar alles begon…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes