Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vluchtige momenten van geluk**
In de verborgen vallei van Baguio, waar de lucht gevuld was met de geur van dennen en de zon zijn stralen door de bladeren liet dansen, leefde een jonge muzikant genaamd Marco. Hij was een Filipijnse jongen met een gemiddeld postuur en steil zwart haar dat in een pony over zijn voorhoofd viel. Marco had altijd al een bijzondere band gehad met muziek; het was zijn toevluchtsoord, zijn manier om te ontsnappen aan de wereld om hem heen. Maar in deze vallei, waar tijd leek stil te staan, vond hij niet alleen zijn melodieën, maar ook momenten van vluchtig geluk.
De dagen in Baguio waren vaak gevuld met het geluid van gitaarakkoorden die door de lucht zweefden. Marco speelde elke ochtend op het kleine pleintje dat omringd werd door kleurrijke huizen en bloeiende bloemen. De mensen die voorbijliepen, stopten soms even om naar hem te luisteren. Zijn muziek had iets magisch; het kon zelfs de meest sombere gezichten doen oplichten. Maar Marco voelde zich vaak boos en gefrustreerd. De wereld om hem heen leek niet altijd te begrijpen wat hij voelde, vooral niet omdat hij zich bevond op het autisme spectrum.
Op een dag, terwijl hij speelde, merkte hij een meisje op dat naar hem keek vanuit de schaduw van een boom. Haar naam was Lila. Ze had grote ogen die glinsterden als sterren en haar lach was als een zonnestraal die door de wolken brak. Lila kwam regelmatig terug naar het pleintje om naar Marco te luisteren. Ze zat vaak stilletjes aan de rand van het plein, haar handen in haar schoot gevouwen, terwijl ze zich liet meevoeren door de klanken van zijn gitaar.
Marco voelde zich aangetrokken tot Lila's aanwezigheid. Er was iets in haar stilte dat hem geruststelde; ze leek niet te oordelen of verwachtingen te hebben zoals anderen soms deden. Hun gesprekken waren eenvoudig maar diepgaand; ze spraken over hun dromen en verlangens zonder ooit echt veel woorden te gebruiken.
De avonden in Baguio waren bijzonder mooi. De lucht koelde af en de sterren verschenen één voor één aan de hemel als glinsterende juwelen. Marco besloot op een avond om Lila uit te nodigen voor een klein concertje dat hij zou geven op het plein. Hij wilde haar laten zien hoe belangrijk muziek voor hem was en hoe het hem hielp om zijn emoties te uiten.
Die avond verzamelde zich een kleine menigte rond het plein terwijl Marco zijn gitaar oppakte en begon te spelen. De klanken vulden de lucht met warmte en vreugde. Lila zat vooraan, haar ogen gesloten terwijl ze zich liet meevoeren door de muziek. Voor even vergat Marco al zijn frustraties; hij voelde alleen maar blijdschap bij het zien van Lila's glimlach.
Na afloop kwam Lila naar hem toe met glinsterende ogen vol bewondering. "Je speelt prachtig," zei ze zachtjes, "het maakt me gelukkig." Haar woorden raakten iets diep in Marco's hart; ze gaven hem een gevoel van erkenning dat hij zo vaak had gemist.
De dagen gingen voorbij en hun vriendschap groeide sterker zonder dat ze er veel woorden aan vuil maakten. Ze deelden momenten samen: wandelingen door de stad, samen picknicken onder de sterrenhemel of gewoon stil naast elkaar zitten terwijl Marco speelde op zijn gitaar.
Maar zoals alle mooie momenten komen ook deze vluchtige momenten van geluk tot een einde. Op een dag vertelde Lila dat ze moest verhuizen naar Manilla vanwege haar vaders werk. Het nieuws viel als een zware steen op Marco's hart; hij voelde woede opstijgen binnenin hem – niet tegen Lila of haar familie, maar tegen het leven zelf dat zulke mooie dingen zo snel kon wegnemen.
De laatste avond voordat Lila vertrok, zaten ze samen onder hun favoriete boom op het plein waar alles begon. De sterren leken helderder dan ooit tevoren terwijl Marco zachtjes speelde op zijn gitaar, elk akkoord vol emotie en verdriet.
"Ik zal je nooit vergeten," fluisterde Lila toen hij stopte met spelen.
"Ik ook niet," antwoordde Marco met gebroken stem.
Ze keken elkaar aan in stilte, wetende dat dit moment nooit meer terug zou komen maar tegelijkertijd beseffend dat hun herinneringen altijd zouden blijven bestaan als echo’s in hun harten.
Toen Lila vertrok naar Manilla, bleef er slechts stilte achter op het plein waar hun gelach ooit weerklonk tussen de muren van kleurige huizen en bloeiende bloemen. Voor Marco was er niets meer hetzelfde zonder haar aanwezigheid; zelfs zijn muziek leek minder levendig zonder haar glimlach als inspiratiebron.
Toch bleef hij spelen – elke ochtend opnieuw – alsof elke noot die hij raakte nog steeds bedoeld was voor haar alleen. En hoewel er geen geheimen of magie waren in deze verborgen vallei van Baguio, wist hij diep van binnen dat deze vluchtige momenten van geluk nooit helemaal verloren zouden gaan zolang hij bleef spelen.
In die eenvoudige melodieën vond hij troost; zelfs als tijd verderging en nieuwe dagen kwamen zonder Lila aan zijn zijde, zou elke akkoordenreeks nog steeds gevuld zijn met herinneringen aan hun gedeelde vreugde – momenten die net zo vluchtig waren als de sterren die boven hen straalden in die stille nachten vol belofte.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes