Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De kunst van het vergeten**
In de stad Tel Aviv, waar de zon als een vurige bal boven de horizon hing en de zee zijn woeste golven tegen de kliffen beukte, woonde een jonge vrouw genaamd Mira. Ze was atletisch gebouwd, met kort krullend bruin haar dat in de wind danste als een levendige schaduw. Mira droeg altijd sportkleding, niet alleen omdat ze graag jogde langs het strand, maar ook omdat ze zich zo vrij voelde in haar bewegingen. De stad was haar speelterrein, en elke dag was een nieuw avontuur.
Mira had een bijzondere passie: ze reisde de wereld rond en schreef reisblogs die haar ervaringen vastlegden. Haar woorden waren als verf op een canvas, kleurrijk en vol leven. Maar er was iets dat haar zenuwachtig maakte. Terwijl ze door de straten van Tel Aviv liep, voelde ze soms een onverklaarbare druk op haar borst, alsof er iets uit het verleden op haar drukte dat ze niet kon vergeten.
Op een dag besloot Mira naar de opticien te gaan. Het was geen gewone opticien; het was een kleine winkel aan de rand van de klif met uitzicht op de woeste zee. De eigenaar, meneer Cohen, was een Joods-Nederlands man met een bril die zijn ogen accentueerde als twee glanzende sterren in de nacht. Hij had altijd verhalen te vertellen over verre landen en vergeten herinneringen.
"Waarom ben je zo nerveus, Mira?" vroeg hij terwijl hij haar verwelkomde in zijn winkel vol brillen en lenzen.
"Ik weet het niet precies," antwoordde Mira terwijl ze naar buiten keek naar de golven die tegen de rotsen sloegen. "Misschien is het iets dat ik moet vergeten."
Meneer Cohen knikte begrijpend. "Vergeten is soms moeilijker dan we denken. Maar soms is het ook nodig om verder te kunnen gaan."
Mira glimlachte zwakjes en ging zitten op een stoel terwijl meneer Cohen haar ogen onderzocht. De lucht vulde zich met de geur van oude boeken en het geluid van brekende golven vulde hun gesprek met melancholie.
"Je hebt prachtige ogen," zei hij terwijl hij zijn gereedschap opruimde. "Maar ik zie ook iets anders in je blik."
Mira zuchtte diep en vertelde hem over haar reizen, over hoe elke bestemming nieuwe herinneringen bracht die soms overweldigend waren. "Ik wil gewoon kunnen genieten zonder me zorgen te maken over wat ik heb meegemaakt," zei ze.
Meneer Cohen leunde achterover in zijn stoel en keek naar buiten naar de zee die zich uitstrekte tot aan de horizon. "De zee is als ons geheugen," zei hij langzaam. "Soms kalm en vredig, soms wild en onvoorspelbaar."
Die avond besloot Mira om naar het klifrand te lopen waar ze vaak kwam om na te denken. De lucht was koel en fris, en terwijl ze daar stond met haar voeten dicht bij de rand, voelde ze zich vrijer dan ooit tevoren. De golven leken te roepen; hun krachtige geluid vulde haar hoofd met gedachten die als schaduwen voorbijflitsten.
Ze dacht aan al die momenten die ze had meegemaakt: vreugdevolle avonturen maar ook pijnlijke herinneringen die zich aan haar vastklampten als algen aan rotsen onder water. Wat zou er gebeuren als ze deze momenten losliet? Zou dat betekenen dat ze zichzelf zou verliezen?
Terwijl ze daar stond te contempleren, kwam er een oude man naast haar staan. Hij had grijs haar dat wapperde in de wind en ogen die glinsterden zoals sterren in een heldere nacht.
"Wat brengt jou hier?" vroeg hij met een zachte stem.
"Iets wat ik moet vergeten," antwoordde Mira eerlijk.
De man knikte begrijpend en wees naar beneden naar de woeste zee onder hen. "Soms moet je jezelf toestaan om los te laten wat je vasthoudt," zei hij wijsheid uitstralend.
Mira keek naar beneden waar het water tegen de kliffen sloeg; elke golf leek wel een herinnering die probeerde binnen te dringen maar uiteindelijk weer teruggetrokken werd door het ritme van eb en vloed.
"En hoe doe je dat?" vroeg Mira nieuwsgierig.
"Door jezelf toe te staan om opnieuw te beginnen," antwoordde hij eenvoudigweg voordat hij wegliep richting het pad dat terugleidde naar Tel Aviv.
Die nacht lag Mira wakker in bed, starend naar het plafond terwijl gedachten door haar hoofd raasden als stormachtige wolken boven zee. Ze realiseerde zich dat vergeten niet betekende dat alles verloren ging; eerder betekende het ruimte maken voor nieuwe ervaringen zonder gebukt te gaan onder oude lasten.
De volgende ochtend keerde Mira terug naar meneer Cohen's optiekwinkel met hernieuwd enthousiasme voor wat komen ging. Terwijl zij samen praatten over brillen en lenzen, voelde zij hoe langzaam maar zeker iets binnenin haar begon los te komen – alsof er eindelijk ruimte werd gemaakt voor nieuwe avonturen zonder angst voor wat zij achterliet.
Met elke stap die zij zette door Tel Aviv voelde zij zich lichter worden; alsof zij eindelijk begon te begrijpen wat meneer Cohen bedoelde met vergeten – niet als verlies maar als bevrijding van wat ooit was geweest.
En zo begon Mira aan nieuwe reizen; niet alleen fysiek maar ook emotioneel – klaar om alles wat nog moest komen met open armen tegemoet te treden terwijl zij leerde dansen op het ritme van eb en vloed van zowel zeeën als herinneringen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes