Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De reis naar jezelf**
In een stad waar de zon vaak scheen en de lucht helder blauw was, woonden twee kinderen, Sven en Noa. Ze waren niet zomaar kinderen; ze waren nieuwsgierig en vol dromen. Sven had steil, lang haar dat altijd in de wind waaide als hij op zijn fiets reed. Hij droeg meestal sportieve kleding, klaar voor elk avontuur dat op zijn pad kwam. Noa was klein en stevig, met kort zwart haar dat glansde in het zonlicht. Ze hield van casual kleding en voelde zich het meest op haar gemak in een comfortabele hoodie en een spijkerbroek.
Hun stad lag aan de rand van uitgestrekte lavavelden, waar unieke rotsformaties oprijzen als oude wachters van een vergeten tijd. De lavavelden waren niet alleen een wonder van de natuur; ze waren ook een plek waar Sven en Noa vaak naartoe gingen om te spelen en hun verbeelding de vrije loop te laten. De rotsen leken verhalen te fluisteren die alleen zij konden horen.
Op een dag besloten ze om verder te verkennen dan ooit tevoren. Terwijl ze door de lavavelden liepen, viel hun oog op iets bijzonders: een oude tandartspraktijk die er verlaten uitzag. De ramen waren bedekt met stof, en het bord boven de deur hing scheef. "Wat zou daar binnen zijn?" vroeg Sven met een twinkeling in zijn ogen.
"Noa, laten we kijken!" zei hij enthousiast.
Noa knikte, maar er was iets in haar dat zich terugtrok. Ze had altijd al een lichte angst voor tandartspraktijken gehad; misschien kwam het door de scherpe instrumenten of het geluid van boren die door de lucht sneden als een mes door boter. Maar vandaag voelde ze zich dapper genoeg om Sven te volgen.
Ze duwden voorzichtig de deur open, die met een krakende geluid openging. Binnen was het donker en stoffig. De muren waren bedekt met oude posters van stralende glimlachen en gezonde tanden. Het rook er naar desinfectiemiddel en iets wat deed denken aan vergeten herinneringen.
"Dit is vreemd," zei Noa terwijl ze rondkeek. "Waarom is dit hier zo verlaten?"
Sven keek naar de tandartsstoel in het midden van de kamer, omringd door allerlei apparaten die ooit gebruikt werden om tanden te verzorgen. "Misschien is dit wel een plek waar mensen komen om zichzelf beter te maken," zei hij analytisch.
Noa dacht na over wat Sven zei. Voor haar voelde deze plek als meer dan alleen maar een tandartspraktijk; het was alsof het hen uitnodigde om iets over zichzelf te ontdekken.
"Wat als we hier iets maken?" stelde Noa voor terwijl ze haar digitale camera uit haar tas haalde. "We kunnen foto's maken van alles wat we zien."
Sven vond het idee geweldig en samen begonnen ze hun avontuur vast te leggen met fotografie. Ze maakten close-ups van de oude instrumenten, schaduwen die dansten op de muren, en zelfs selfies terwijl ze gekke gezichten trokken naast de posters van blije patiënten.
Terwijl ze bezig waren met fotograferen, begon Noa zich meer op haar gemak te voelen in deze vreemde omgeving. Het was alsof elke klik van de camera haar hielp om zichzelf beter te begrijpen – niet alleen wie ze was in deze ruimte vol herinneringen aan zorgvuldige mondverzorging, maar ook wie ze wilde zijn buiten deze muren.
Na enige tijd merkte Sven dat Noa stil werd terwijl ze naar één specifieke foto keek die hij had gemaakt: zijzelf naast een poster van een stralende glimlachende jongen met perfect rechte tanden.
"Wat denk je?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Noa," begon ze aarzelend, "ik heb altijd gedacht dat ik niet mooi genoeg ben omdat ik anders ben." Ze wees naar haar linkerbeen dat soms moeilijk deed tijdens het rennen of springen.
Sven schudde zijn hoofd resoluut. "Maar kijk naar deze foto! Je ziet er geweldig uit! En je bent uniek."
Noa glimlachte zwakjes maar voelde nog steeds enige frustratie over hoe anderen soms keken of praatten over haar beperking. Toch gaf Sven's woorden haar kracht; misschien was schoonheid niet alleen wat je ziet aan de buitenkant maar ook wat je voelt aan de binnenkant.
Ze besloten nog meer foto's te maken – niet alleen van zichzelf maar ook van elkaar terwijl ze poseerden met verschillende tandartsinstrumenten alsof ze acteurs waren in hun eigen film over zelfontdekking.
Uiteindelijk verlieten ze de praktijk met hun camera vol beelden die hen zouden herinneren aan deze bijzondere dag – niet alleen als vrienden die samen speelden maar als twee kinderen die samen reisden naar zichzelf.
De zon begon onder te gaan achter de lavavelden terwijl Sven en Noa terugfietsten naar huis, hun harten gevuld met nieuwe inzichten over wie zij waren en wie zij wilden worden in deze grote wereld vol mogelijkheden.
En zo eindigde hun avontuur in de oude tandartspraktijk – niet met grote plotwendingen of levenslessen maar gewoon als twee kinderen die samen ontdekten dat elke reis naar jezelf begint met nieuwsgierigheid en creativiteit.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes