Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur van de verloren schat**
In een kleurrijke tuin vol bloeiende planten en flonkerende vlinders, waar de zon zijn stralen over de bloemen liet dansen, woonde een jongen genaamd Ruben. Ruben was een programmeur, en zijn wereld was gevuld met codes en algoritmes. Maar vandaag had hij besloten om even weg te stappen van zijn computer en de frisse lucht in te ademen. De tuin was zijn toevluchtsoord, een plek waar hij kon ontspannen en zijn gedachten kon laten dwalen.
De tuin was niet zomaar een tuin; het was een levendig paradijs. Er waren rozen in alle kleuren van de regenboog, zonnebloemen die trots hun gele gezichten naar de zon draaiden, en vlinders die als kleine kunstwerkjes door de lucht fladderden. Ruben vond het heerlijk om tussen al deze schoonheid rond te lopen. Terwijl hij door het pad van grind liep, viel zijn blik op iets dat hem nieuwsgierig maakte: een grote, groene paprika die tussen de bladeren van een plant verscholen lag.
"Wat doe jij hier?" vroeg Ruben tegen de paprika terwijl hij zich bukkend om het beter te bekijken. Het leek wel alsof de paprika hem aanstaarde met zijn glanzende huid. Ruben grinnikte en besloot dat hij deze bijzondere vondst mee naar huis moest nemen.
Terwijl hij verder wandelde, kwam hij langs een klein vijvertje waar schildpadden langzaam over de stenen kropen. Een van hen, met een schild dat eruitzag als een oude kaart vol geheimen, trok zijn aandacht. "Misschien is er wel een schat verborgen onder water," dacht Ruben terwijl hij naar het vijvertje staarde.
Plotseling hoorde hij iemand achter zich lachen. Het was Fiene, zijn buurmeisje. Fiene had altijd energie voor tien en haar vrolijke lach vulde de lucht met blijdschap. "Wat ben jij aan het doen?" vroeg ze terwijl ze naast hem kwam staan.
"Ik heb deze paprika gevonden," zei Ruben trots terwijl hij het groentejuweel omhoog hield. "En ik denk dat er misschien wel een schat in het vijvertje ligt."
Fiene's ogen glinsterden van enthousiasme. "Laten we gaan kijken!" riep ze uit en zonder verder na te denken sprong ze naar voren richting het water.
Ruben volgde haar snel, maar net toen ze bij de rand van het vijvertje stonden, gleed Fiene uit over een natte steen en plons! Ze viel recht in het water met al haar kleren aan! Ruben kon niet anders dan lachen terwijl Fiene sputterend weer boven kwam drijven.
"Dat was niet zo slim," zei ze met een brede glimlach op haar gezicht terwijl ze haar natte haren uit haar ogen veegde.
"Je ziet eruit als een echte avonturier!" zei Ruben grijnzend terwijl hij haar hielp om uit het water te klimmen.
Fiene schudde als een hond om zichzelf droog te maken en samen keken ze naar het vijvertje dat nu zo levendig leek met al die spetters water die omhoog sprongen. "Misschien moeten we echt op zoek gaan naar die schat," stelde Fiene voor terwijl ze zich weer oprichtte.
Ruben knikte enthousiast. "Ja! Maar hoe? We hebben geen duikspullen."
Fiene dacht even na en zei toen: "Wat als we gewoon onze handen gebruiken? We kunnen alles onder water voelen!"
Met hernieuwde energie gingen ze beide op hun knieën zitten aan de rand van het vijvertje en staken hun handen in het koele water. Ze voelden rond tussen de stenen en plantenwortels, maar vonden niets dan modderige handen en wat kleine visjes die snel wegzwommen.
Na enkele minuten zonder succes trok Fiene haar hand terug en zuchtte: "Misschien is er geen schat."
Ruben keek teleurgesteld naar het water maar besloot niet op te geven. "Wacht eens even," zei hij plotseling. "Wat als we onze eigen schat maken?"
Fiene's ogen lichtten weer op bij dit idee. "Ja! Wat kunnen we maken?"
Ruben dacht aan zijn liefde voor origami; hij had altijd al prachtige papieren creaties willen maken met Fiene erbij. “We kunnen papieren schepen vouwen!” stelde hij voor.
Ze renden samen naar Rubens kamer waar stapels papier lagen verspreid over zijn bureau – chaos alom! Terwijl Ruben probeerde zijn kamer op te ruimen voordat ze begonnen, maakte hij alleen maar meer rommel door overal papieren vandaan te trekken.
“Dit is echt chaotisch,” lachte Fiene terwijl ze door stapels papier heen bladerde.
“Ja,” gaf Ruben toe met een zucht, “maar kijk eens wat ik kan maken!” Hij vouwde snel enkele schepen uit felgekleurde vellen papier; rood voor avontuur, blauw voor dromen en geel voor vreugde.
“Wauw!” zei Fiene vol bewondering toen ze zag hoe snel Ruben werkte. “Jij bent echt goed in origami!”
Ze besloten hun schepen mee terug te nemen naar de tuin om daar hun eigen ‘schatten’ te laten varen in het vijvertje. Met veel plezier zetten ze hun schepen op het wateroppervlak waar ze zachtjes dreven op de golven die door hun gelach werden veroorzaakt.
“Dit is onze schat,” zei Fiene blij terwijl ze naar haar schip keek dat elegant over het water gleed.
“Ja,” antwoordde Ruben met tevredenheid in zijn stem terwijl ook zijn schip meedeed aan dit vrolijke spelletje van drijven en zwijgen onder de zonnestralen die alles verwarmden tot leven.
En zo zaten zij daar samen in hun kleurrijke tuin vol bloeiende planten en flonkerende vlinders; twee avonturiers die hun eigen verloren schat hadden gevonden – niet in goud of juwelen maar in creativiteit, vreugde en vooral veel plezier samen!
De dag ging voorbij zoals alle mooie dagen doen; langzaam maar zeker verdween de zon achter de horizon terwijl Ruben en Fiene nog steeds genoten van hun zelfgemaakte schepen die dapper verder dreven op het vijvertje – hun eigen kleine wereld vol kleurige dromen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes