Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De rustige tuinier**
Er was eens een rustige tuinier genaamd Tijs. Tijs woonde aan de rand van een mysterieus bos, waar de bomen hoog en vol geheimen waren. Zijn huisje was klein, maar het had een prachtige tuin vol kleurrijke bloemen en groene planten. Tijs zorgde met veel liefde voor zijn tuin. Hij had een grote, volslanke knuffelbeer die altijd naast hem zat terwijl hij werkte. De beer heette Knuffel en was zijn beste vriend.
Tijs droeg vaak een gebreide trui die zijn moeder voor hem had gemaakt. De trui was warm en comfortabel, perfect voor de frisse ochtenden in de tuin. Terwijl hij bezig was met het planten van komkommers, zong hij zachtjes een melodietje dat hij ooit had gehoord. Het klonk als het gefluit van een papegaai dat door de bomen weerkaatste.
Op een dag kwam Elin langs, een avontuurlijke meid met steil zwart haar dat in de wind danste. Ze droeg een bohemian stijl jurk die vrolijk om haar heen zwierde terwijl ze liep. Elin vond het leuk om in de natuur te zijn en hield ervan om nieuwe dingen te ontdekken.
“Hallo Tijs!” riep ze vrolijk terwijl ze naar de tuin kwam. “Wat ben je aan het doen?”
“Hallo Elin,” antwoordde Tijs met een glimlach. “Ik plant komkommers vandaag.”
Elin keek nieuwsgierig naar de kleine zaadjes die Tijs in de aarde stopte. “Mag ik helpen?” vroeg ze enthousiast.
“Natuurlijk!” zei Tijs blij. Samen begonnen ze te graven en te zaaien. Terwijl ze werkten, vertelde Elin over haar laatste avontuur in het bos.
“Ik heb daar iets heel bijzonders gezien,” zei ze met glinsterende ogen. “Een boom met gouden bladeren! Ik weet niet of het echt was, maar ik wil het nog eens zien.”
Tijs lachte en zei: “Misschien kunnen we samen gaan kijken! Maar eerst moeten we deze komkommers planten.”
Na een tijdje waren alle zaadjes geplant en zaten ze op het gras uit te rusten. Elin haalde haar Monopoly-spel tevoorschijn uit haar tas en zei: “Laten we dit spelletje spelen!”
Tijs vond Monopoly leuk, maar soms verloor hij wel eens van Elin omdat zij zo goed kon strategiseren. Ze zetten hun knuffelbeer Knuffel tussen hen in als scheidsrechter.
“Wie begint?” vroeg Tijs terwijl hij naar het bord keek.
“Ik!” riep Elin enthousiast en gooide de dobbelstenen hard op tafel.
Het spel begon en al snel raakten ze verdiept in hun eigen wereldje van straten kopen en huizen bouwen. Soms moesten ze lachen om hun eigen fouten of als Knuffel per ongeluk omviel omdat iemand te hard juichte.
Na enkele rondes merkte Tijs dat hij weer aan zijn tuin dacht. “Zou je me willen helpen met mijn tuin na dit spel?” vroeg hij aan Elin.
“Ja, dat lijkt me leuk!” zei Elin blij.
Uiteindelijk verloor Tijs opnieuw van Elin, maar hij voelde zich opgelucht omdat het zo’n leuke tijd was geweest samen. Ze besloten daarna om naar het mysterieuze bos te gaan om de gouden boom te zoeken waar Elin over had verteld.
Ze liepen hand in hand naar het bosrand, waar de bomen hoog boven hen uittorenden als wachters van oude geheimen. De lucht rook fris en er waren vogels die vrolijk floten tussen de takken.
“Hier is het,” zei Elin terwijl ze naar binnen stapte, “ik weet zeker dat we hem kunnen vinden.”
Ze liepen verder het bos in, langs kronkelige paden bedekt met bladeren die zachtjes onder hun voeten knisperden. Het zonlicht viel door de takken heen en maakte mooie patronen op de grond.
Na enige tijd kwamen ze bij een open plek waar zonnestralen helder op hen neerdaalden. En daar stond hij: de boom met gouden bladeren! Het leek wel alsof hij straalde in al zijn pracht.
“Wauw!” fluisterde Tijs vol bewondering terwijl hij naar boven keek naar de glanzende bladeren die schitterden als sterren in de lucht.
Elin danste rond de boom van blijdschap en riep: “Kijk hoe mooi! Dit is echt magisch!”
Tijs glimlachte terwijl hij toekeek hoe gelukkig zij was. Hij voelde zich dankbaar voor dit moment samen met zijn vriendin in deze bijzondere plek vol wonderen.
Ze besloten even stil te zitten onder de boom en genoten van alles wat hen omringde: het gezang van vogels, het geritsel van bladeren en zelfs het zachte gefluit van een papegaai ergens ver weg.
“Dit is zo fijn,” zei Tijs terwijl hij zich achterover liet vallen tegen de stam van de boom.
Elin knikte instemmend: “Ja, dit is echt geweldig.”
Uiteindelijk keerden ze terug naar huis na hun avontuur in het bos, moe maar gelukkig. Toen ze bij Tijs’ huisje aankwamen, keken ze nog één keer achterom naar het mysterieuze bos dat nu vol herinneringen zat.
In zijn tuin pakte Tijs Knuffel weer op en zette hem naast zich neer terwijl Elin begon te helpen met water geven aan alle planten die nu al begonnen te groeien dankzij hun zorgvuldige werk eerder die dag.
De zon begon onder te gaan achter de bomen en kleurde alles goudgeel – net zoals de bladeren van hun magische boom in het bos.
En zo eindigde hun dag vol avontuur; niet met grote plotwendingen of spannende gebeurtenissen, maar gewoon met kleine momenten van vreugde tussen vrienden – net zoals elke rustige tuinier zou willen hebben in zijn leven vol liefde voor natuur en eenvoudigheid.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes