Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De nieuwsgierige astronaut**
In een drukke stad, waar de gebouwen hoog de lucht in reikten en de straten vol waren met mensen, stond een oude boom. Deze boom was niet zomaar een boom; hij had uitgestrekte takken die schaduw boden aan iedereen die eronder zat. Het was een plek waar kinderen vaak kwamen spelen, maar ook volwassenen om even te ontsnappen aan de drukte van de stad.
Op een zonnige dag zat Milan onder de boom. Hij was een nieuwsgierige jongen met krullend zwart haar en droeg een gebreide trui die zijn moeder voor hem had gemaakt. Milan hield van avontuur en dromen over verre werelden. Terwijl hij daar zat, keek hij omhoog naar de takken van de boom en stelde zich voor dat hij een astronaut was die door het universum reisde.
Elin, een meisje met lang en slank figuur en dreadlocks, kwam voorbij. Ze had een knuffelbeer onder haar arm geklemd. Elin was altijd zorgzaam voor haar knuffels en behandelde ze als echte vrienden. Ze zag Milan zitten en besloot even bij hem te gaan kijken.
"Wat doe je hier?" vroeg Elin terwijl ze naast hem ging zitten.
"Ik ben op zoek naar sterren," antwoordde Milan met glinsterende ogen. "Ik ben een astronaut!"
Elin lachte. "Een astronaut? Wat leuk! Maar hoe ga je dan naar de sterren?"
Milan dacht even na. "Ik heb geen raket, maar ik kan wel doen alsof ik er één heb! Kijk!" Hij deed alsof hij in zijn raket stapte en begon te tellen: "Drie, twee, één... opstijgen!"
Elin klapte in haar handen. "Dat is geweldig! Ik wil ook meedoen!" Ze deed alsof ze ook in de raket stapte en voegde zich bij Milan.
Samen maakten ze geluiden van motoren en deden alsof ze door het heelal vlogen. De oude boom gaf hen het gevoel dat ze veilig waren terwijl ze hun fantasie gebruikten om te reizen naar onbekende planeten.
Na een tijdje stopten ze met spelen en gingen op hun rug liggen in het gras onder de schaduw van de boom. De zon scheen door de bladeren heen en maakte mooie patronen op hun gezichten.
"Als ik ooit echt naar de sterren ga," zei Milan dromerig, "dan wil ik alles leren over andere planeten."
"Ja," zei Elin enthousiast. "En over alle verschillende soorten leven daar! Misschien zijn er wel planten die kunnen praten of dieren die kunnen dansen!"
Milan knikte enthousiast. "En misschien zijn er wel biologen daar die ons alles kunnen vertellen over hun ontdekkingen."
Elin glimlachte terwijl ze naar het plafond van bladeren keek. "Wat is dat eigenlijk, een bioloog?"
Milan legde uit: "Een bioloog is iemand die alles leert over leven! Planten, dieren... alles wat leeft! Ze onderzoeken hoe dingen groeien en zich ontwikkelen."
Elin dacht na over wat Milan zei. "Dat klinkt interessant! Misschien kan ik ook bioloog worden als ik groot ben."
"Ja! En dan kunnen we samen op expeditie gaan," zei Milan enthousiast.
Ze praatten verder over hun dromen terwijl ze onder de oude boom lagen. De tijd vloog voorbij terwijl ze hun fantasieën deelden over verre planeten vol leven en avontuur.
Na enige tijd stond Elin op om te rekken zoals ze altijd deed na yoga-oefeningen thuis. “Ik moet weer gaan,” zei ze met een glimlach, “maar ik kom snel terug!”
Milan zwaaide naar haar terwijl zij wegliep met haar knuffelbeer stevig onder haar arm geklemd.
De dagen gingen voorbij en elke keer dat Elin terugkwam, speelden ze samen onder de oude boom. Soms deden ze alsof ze onderzoekers waren die nieuwe soorten planten ontdekten of nieuwe dieren bestudeerden.
Op een dag kwam Elin met iets bijzonders: “Kijk!” zei ze blij terwijl ze iets uit haar tas haalde. Het was een boek vol afbeeldingen van verschillende planten en dieren uit allerlei delen van de wereld.
“Dit is mijn ontdekkingsboek!” vertelde Elin trots terwijl zij het boek openmaakte.
Milan keek gefascineerd naar alle kleuren en vormen op de pagina's. “Wauw! Dit is geweldig!” riep hij uit.
Ze bladerden samen door het boek, elk plaatje leidde tot nieuwe gesprekken over wat zij zouden willen ontdekken als echte biologen of astronauten.
“Zou je ooit willen reizen naar andere planeten?” vroeg Elin nieuwsgierig.
“Ja,” antwoordde Milan zonder aarzeling, “maar alleen als jij mee gaat!”
Elin lachte weer om zijn enthousiasme. “Dan moeten we eerst leren hoe we dat moeten doen.”
En zo gingen hun dagen verder; gevuld met spelletjes, dromen over sterrenstelsels ver weg, het bestuderen van planten in het boek van Elin en het verkennen van hun eigen fantasieën onder de schaduwrijke takken van de oude boom.
De nieuwsgierige astronaut bleef dromen over verre werelden terwijl hij samen met zijn zorgzame vriendin ontdekkingen deed in hun eigen kleine universum vol avontuur – gewoon onder die grote oude boom in het hart van de stad waar alles mogelijk leek te zijn zolang je maar durfde te dromen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes