Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De rustige tuinier**
Er was eens een rustige tuinier die Milan heette. Milan woonde aan de rand van een mysterieus bos, vol oude bomen met dikke stammen en bladeren die fluisterden in de wind. Zijn huisje was klein, maar het had een grote tuin vol kleurrijke bloemen en groene planten. Milan hield van zijn tuin. Elke dag zorgde hij ervoor dat alles er netjes uitzag.
Milan had steil zwart haar dat altijd onder zijn hoed vandaan kwam piepen als hij aan het werk was. Hij droeg vaak een overhemd met lange mouwen, zelfs als het warm was. Hij vond het fijn om netjes gekleed te zijn terwijl hij in de aarde werkte. Zijn handen waren stevig en bruin van het graven en planten.
Op een dag besloot Milan dat hij iets nieuws wilde proberen. Hij had gehoord dat Elin, een creatief meisje uit de buurt, prachtige schilderijen maakte van bloemen en bomen. Ze had krullend haar dat altijd vrolijk om haar gezicht danste als ze aan het schilderen was. Milan dacht dat het leuk zou zijn om samen met Elin te werken in de tuin.
Dus ging hij op zoek naar Elin. Hij stapte in zijn busje, dat vol stond met knutselspullen en potten verf. Het busje maakte een vrolijk geluid terwijl het over de hobbelige weg reed naar Elins huis.
Toen Milan aankwam, zag hij Elin buiten zitten met haar schilderspullen verspreid om zich heen. Ze was bezig met een schilderij van een grote oude boom die naast haar huis stond. De takken leken wel te dansen in de lucht.
“Milan!” riep Elin toen ze hem zag aankomen. “Wat leuk dat je er bent! Kom je me helpen?”
“Ja,” zei Milan met een glimlach. “Ik dacht dat we samen iets moois konden maken in mijn tuin.”
Elin sprong op en klapte in haar handen van blijdschap. “Dat klinkt geweldig! Wat heb je in gedachten?”
Milan vertelde over zijn idee om verschillende bloemen te planten die Elin dan kon schilderen terwijl ze groeiden. “We kunnen ook schaken terwijl we wachten tot ze bloeien,” voegde hij eraan toe.
Elin vond het idee leuk en samen gingen ze naar Milans tuin. Toen ze daar aankwamen, keek Elin rond en zei: “Wat een mooie plek heb je hier! Ik zie zoveel kleuren!”
Milan knikte trots terwijl hij naar de verschillende bloemen wees: “Dit is mijn rozenbed, daar staan de zonnebloemen en hier heb ik net nieuwe zaadjes geplant.”
Elin pakte haar kwasten en verf uit haar tas en begon meteen te schilderen terwijl Milan aan het werk ging in de aarde. Hij plantte nieuwe zaadjes voor kleurrijke tulpen en zorgde ervoor dat alles goed water kreeg.
Terwijl ze bezig waren, praatten ze over hun favoriete dingen. Milan vertelde over zijn liefde voor schaken; hij speelde vaak tegen zichzelf als hij alleen was in de tuin. Elin vertelde hoe ze graag schilderde tijdens lange zomerdagen, met muziek op de achtergrond.
Na enige tijd stopte Elin even om naar Milans werk te kijken. “Je hebt echt groene vingers!” zei ze bewonderend terwijl ze naar de net geplante zaadjes keek.
“Dank je,” antwoordde Milan bescheiden, “maar zonder jou zou mijn tuin niet zo mooi worden.”
Ze lachten samen terwijl ze verder werkten aan hun project. De zon scheen fel boven hen, en af en toe kwam er een zachte bries langs die hen verfriste.
Na enkele uren hard werken waren ze moe maar tevreden met wat ze hadden gedaan. De tuin begon er prachtig uit te zien met nieuwe bloemen die al voorzichtig omhoog kwamen uit de aarde.
“Laten we nu schaken!” stelde Milan voor toen ze klaar waren met planten.
Elin vond het een geweldig idee! Ze haalden een bordspel tevoorschijn uit Milans busje en zetten alles klaar op een grote houten tafel die midden in de tuin stond.
Terwijl ze speelden, maakten ze grapjes over elkaars zetten en lachten hard als iemand per ongeluk zijn koning verloor zonder goed na te denken.
De zon begon langzaam onder te gaan toen hun spel ten einde kwam. De lucht kleurde prachtig oranje en roze, wat perfect paste bij de kleuren van Milans bloemen.
“Dit was echt leuk,” zei Elin terwijl ze naar haar schilderij keek dat nu bijna af was door alle kleuren die bloeiden rondom hen.
“Ja,” antwoordde Milan tevreden, “laten we dit snel weer doen.”
Ze pakten hun spullen bij elkaar en keken nog één keer naar de mooie tuin voordat ze afscheid namen.
Milan ging terug naar huis met een glimlach op zijn gezicht, blij dat hij samen met Elin had gewerkt aan iets moois in zijn rustige tuin aan de rand van het mysterieuze bos vol oude bomen.
En zo eindigde hun dag vol kleuren, lachen en plezier zonder geheimen of magie – gewoon twee vrienden die genoten van hun hobby’s in de natuur!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes