Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schat onder de oude boom**
In een groene vallei, omringd door hoge bergen, lag een stad die bruisde van leven. De straten waren gevuld met mensen die hun dagelijkse bezigheden deden. Tussen de gebouwen door, waar de zon zijn stralen door de ramen liet glijden, stond een oude boom. Deze boom was niet zomaar een boom; hij was een monument van de tijd, met zijn dikke stam en uitgestrekte takken die als armen naar de lucht reikten.
Luca, een jongen met krullend blond haar en een middelmatig lange gestalte, liep vaak langs deze boom. Hij droeg meestal een gebreide trui die zijn moeder voor hem had gemaakt. De trui was warm en comfortabel, perfect voor de frisse lucht die soms door de vallei waaide. Luca hield van het geluid van de bladeren die ritselden in de wind en het zachte gefluit van vogels die hun nesten in de takken bouwden.
Op een dag besloot Luca dat hij iets bijzonders wilde doen. Hij had gehoord dat er onder de oude boom iets verborgen lag. Het idee maakte hem opgewonden; wat zou het kunnen zijn? Misschien wel een schat! Terwijl hij daarover nadacht, kwam Livia voorbij. Livia was volslank en altijd vrolijk. Ze had ook een liefde voor avontuur en droeg vaak kleurrijke kleding in bohemian stijl.
“Wat ben je aan het doen?” vroeg Livia nieuwsgierig terwijl ze haar gitaar op haar rug droeg. Ze speelde vaak op muziekfestivals in de stad en had altijd verhalen te vertellen over haar avonturen.
“Ik denk dat er iets onder deze oude boom ligt,” antwoordde Luca terwijl hij naar beneden keek naar de wortels die uit de grond staken als knokige vingers.
Livia lachte en ging naast hem zitten op het gras. “Wat als we gaan kijken?” stelde ze voor met twinkeling in haar ogen.
Samen begonnen ze te graven bij de voet van de boom. De aarde was zacht en vochtig, gemakkelijk om mee te werken. Terwijl ze graven, praatten ze over hun dromen en wat ze later wilden worden. Luca vertelde over zijn verlangen om architect te worden, om gebouwen te ontwerpen die net zo majestueus waren als de bergen om hen heen.
“En jij?” vroeg hij aan Livia terwijl ze samen zwoegden.
“Ik wil muziek maken,” zei ze met een glimlach. “Muziek die mensen verbindt.”
De tijd verstreek terwijl ze samen werkten aan hun ontdekkingstocht onder de oude boom. Hun handen werden vuil van aarde, maar dat maakte niet uit; het avontuur was wat telde. Na enige tijd stuitten ze op iets hards in de grond.
“Wat is dat?” vroeg Livia terwijl ze nieuwsgierig naar het object keek.
Luca boog zich verder naar voren en veegde wat aarde weg met zijn handen. Het bleek een oude kist te zijn, bedekt met mos en bladeren. Hun harten klopten sneller van opwinding toen ze samen aan het slot trokken.
Met een zachte klik ging het open en onthulde wat erin zat: geen goud of juwelen zoals je zou verwachten bij een schat, maar iets veel eenvoudiger – verschillende voorwerpen die ooit van waarde waren geweest voor iemand anders: een versleten knuffelbeer met één oogje dat nog steeds glinsterde in het zonlicht, enkele boeken vol verhalen over verre landen, en zelfs enkele mango's die nog steeds heerlijk rookten.
“Dit is geen gewone schat,” zei Livia terwijl ze voorzichtig één van de mango's oppakte en eraan rookte. “Dit is iets dat herinneringen oproept.”
Luca knikte instemmend terwijl hij naar de knuffelbeer keek. “Misschien heeft iemand hier ooit veel plezier gehad.”
Ze besloten om alles weer terug te leggen in de kist en deze zorgvuldig weer dicht te doen voordat ze verder gingen met hun dag. Het idee dat iemand ooit blij was met deze spullen gaf hen beide voldoening.
Terwijl ze opstonden om weg te gaan, voelde Luca zich gelukkig zonder precies te weten waarom. De oude boom had hen niet alleen iets fysieks gegeven; het had hen ook samengebracht in dit moment van ontdekking en vreugde.
Ze liepen samen terug naar het stadscentrum waar mensen druk bezig waren met hun dagelijkse leven: kinderen speelden op straat, muzikanten speelden vrolijke melodieën op hun instrumenten en er hing altijd wel ergens geurige mango-ijsjes in de lucht.
Livia pakte haar gitaar vast toen ze langs een klein parkje kwamen waar mensen zaten te genieten van hun lunch of gewoon even uitrusten na hun drukke ochtendwerkzaamheden.
“Zullen we hier even spelen?” vroeg Livia enthousiast terwijl ze naar het gras wees waar enkele kinderen al zaten te luisteren naar andere muzikanten.
Luca knikte instemmend terwijl hij zich naast haar neerzette op het gras. Livia begon akkoorden te spelen op haar gitaar terwijl Luca meezong met eenvoudige woorden over avonturen onder bomen en dromen over verre landen.
De muziek vulde het parkje met vreugdevolle klanken terwijl mensen stopten om even te luisteren of mee te zingen als zij dat wilden. Het voelde goed om samen muziek te maken; er was niets beters dan dit moment vol creativiteit en vrijheid.
Na afloop kregen ze zelfs applaus van voorbijgangers die genoten hadden van hun spontane optreden. Met blije gezichten stonden Luca en Livia op om verder te gaan; misschien zouden zij later nog meer avonturen beleven of nieuwe muziek maken samen.
De zon begon langzaam onder te gaan achter de bergen terwijl zij hand in hand terugliepen richting huis – vol herinneringen aan wat zij hadden ontdekt onder die oude boom: geen goud of juwelen maar wel momenten vol vreugde, creativiteit en vriendschap zonder enige verplichting daaraan verbonden – gewoon puur genieten van elk moment zoals het kwam.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes