Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vriendelijkheid van de onbekende hond**
Het was een zonnige ochtend in de stad, waar de lucht gevuld was met de geur van versgebakken brood en bloeiende bloemen. Jasper, een middelmatig lange jongen met krullend blond haar, zat op een bankje naast een kabbelend beekje. Het water glinsterde in het zonlicht en de kleurrijke stenen op de bodem leken wel edelstenen. Jasper had zijn notitieboekje bij zich, waarin hij zijn gedachten en verhalen opschreef. Hij hield van schrijven, vooral over de kleine dingen in het leven die vaak over het hoofd werden gezien.
Elin, een zorgzaam meisje met een bohemian stijl, kwam aanlopen. Ze droeg een gebreide trui die haar volslanke figuur omarmde en had een grote tas bij zich. In die tas zaten tomaten die ze had geplukt uit haar moesgaard. "Jasper!" riep ze vrolijk terwijl ze naar hem toe kwam. "Ik heb wat tomaten voor je meegenomen! Ze zijn zo lekker rijp."
Jasper keek op van zijn notitieboekje en glimlachte. "Dank je, Elin! Dat is heel lief van je." Hij nam een tomaat uit haar tas en nam er een hap van. De zoete smaak vulde zijn mond en hij voelde zich blij.
"Wat schrijf je vandaag?" vroeg Elin nieuwsgierig terwijl ze naast hem op het bankje ging zitten.
"Ik probeer een verhaal te schrijven over iets dat ik heb gezien," antwoordde Jasper terwijl hij naar het beekje keek. "Het is gewoon zo mooi hier met al die kleuren."
Elin knikte begrijpend. "Ja, ik vind het ook heerlijk om hier te zitten. Het geluid van het water is zo rustgevend." Ze leunde achterover tegen de bank en sloot even haar ogen om te genieten van de zonnestralen op haar gezicht.
Plotseling hoorde Jasper iets dat hun aandacht trok: het geblaf van een hond in de verte. Ze keken om zich heen en zagen een onbekende hond aan komen rennen. Het was een grote, vriendelijke hond met een glanzende vacht die leek te stralen in het zonlicht.
"Wat voor hond is dat?" vroeg Elin terwijl ze naar het dier wees.
"Ik weet het niet," zei Jasper terwijl hij op stond om dichterbij te kijken. De hond kwam vrolijk naar hen toe gerend, zijn staart kwispelend als een vlag in de wind.
De hond stopte vlak voor hen en keek hen met grote, vriendelijke ogen aan. Hij leek blij om hen te zien en begon rondjes om hen heen te rennen.
"Wat schattig!" lachte Elin terwijl ze haar hand uitstak naar de hond. "Kom hier, vriend!"
De hond sprong enthousiast naar voren en drukte zijn neus tegen haar hand aan. Elin kon niet anders dan lachen; ze vond honden altijd zo zorgzaam en vol liefde.
Jasper knielde neer om ook kennis te maken met de nieuwe vriend. "Hallo daar," zei hij zachtjes terwijl hij de hond achter zijn oren kriebelde. De hond reageerde door tevreden te grommen en nog dichterbij te komen zitten.
"Misschien heeft hij honger," merkte Elin op terwijl ze naar hun tomaten keek.
"Dat zou kunnen," zei Jasper nadenkend. "Maar ik weet niet of honden tomaten mogen eten."
Elin haalde haar schouders op. "Laten we hem iets anders geven." Ze opende haar tas opnieuw en haalde er wat brood uit dat ze eerder had meegenomen voor hun picknick.
Ze breken stukjes af en gaven deze aan de hond, die gulzig at alsof hij al dagenlang niets had gegeten.
Terwijl ze samen met hun nieuwe vriend genoten van het moment, vertelde Jasper over zijn plannen voor verhalen schrijven over dieren in de stad – hoe zij leven tussen mensen zonder dat iemand echt naar hen kijkt of hun verhalen kent.
Elin luisterde aandachtig terwijl ze afwisselend naar Jasper keek en naar de hond die nu tevreden naast hen lag te rusten met zijn kop op zijn poten.
Na enige tijd stond Elin op om wat beweging te krijgen; ze begon yoga-oefeningen te doen langs het beekje, waarbij ze zich concentreerde op elke beweging die zij maakte – soepel als water dat door de stenen stroomt.
De onbekende hond keek nieuwsgierig toe vanuit zijn plek onder de bank; af en toe kwam hij dichterbij om even aan Elins voeten te snuffelen voordat hij weer terugging liggen.
Jasper kon niet anders dan glimlachen bij dit tafereel: Elin die yoga deed in haar gebreide trui met hun nieuwe viervoeter als toeschouwer erbij – alles voelde perfect in dit moment vol eenvoudigheid.
Na enige tijd besloot Jasper ook mee te doen; hij stond op en volgde enkele eenvoudige yoga-oefeningen zoals Elin deed – zij hielp hem zelfs bij sommige poses door hem aanwijzingen te geven over hoe hij beter kon balanceren of ademen tijdens elke beweging.
De onbekende hond leek hun enthousiasme aan te voelen; hij sprong af en toe omhoog alsof hij wilde meedoen aan deze vreugdevolle activiteit – maar uiteindelijk koos hij ervoor om rustig naast hen neer te liggen met zijn ogen half gesloten alsof ook hij genoot van deze serene sfeer rondom hen heen.
Toen ze klaar waren met hun oefeningen, gingen ze weer zitten op het bankje naast elkaar; nu was er alleen nog maar stilte tussen hen drieën – enkel het kabbelende geluid van water dat verder stroomde doorheen kleurrijke stenen vulden deze rustige plek waar zij samen waren gekomen zonder enige verwachting of verplichting maar enkel voor plezier in elkaars gezelschap.
De zon begon langzaam onder te gaan achter bomen verderop; gouden stralen kleurden alles rondom hen warm geel-oranje tinten waardoor zelfs het water leek alsof het vlammen bevatte als vuurvliegjes flonkerend bovenop oppervlak dansten als sterren aan nachtelijke hemel zouden doen later deze avond wanneer alles stil zou worden behalve geluiden uit verre straten waar mensen nog steeds bezig waren met leven zoals gewoonlijk zonder ooit stilstaand bij schoonheid rondom hen heen zoals deze momenten samen hier bij beekje vol kleurrijke stenen…
En zo zaten Jasper, Elin én hun onbekende vriend samen tot laat in de avond; genietend van elkaars gezelschap zonder woorden maar vol vreugde – simpelweg omdat soms niets meer nodig is dan gewoon samen zijn…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes