Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De kleuren van de regenboog**
In een oude, vervallen ruïne aan de rand van de stad, waar het klimop als een groene sluier over de stenen kroop en mos zich als een zacht tapijt over de grond verspreidde, woonde een schilder. Zijn naam was Felix. Felix was lang en slank, met kastanjebruin haar dat altijd in een staart zat. Hij droeg vaak een overhemd met korte mouwen, zodat hij vrij kon bewegen terwijl hij zijn kunstwerken maakte.
Felix had geen gewone studio. In plaats daarvan had hij zijn verf en doeken verspreid over de verschillende kamers van de ruïne. De muren waren bedekt met sporen van zijn creativiteit: vlekken van verf in alle kleuren van de regenboog. Rood, blauw, geel, groen – elke kleur leek te dansen op de muren en vertelde verhalen die alleen Felix kon begrijpen.
Op een zonnige ochtend besloot Felix dat het tijd was om iets nieuws te creëren. Terwijl hij door de ruïne liep, viel zijn blik op een oude bouwset voor robots die ergens in een hoek lag. Het was niet meer dan een verzameling onderdelen: schroeven, wielen en metalen platen. Maar voor Felix was het meer dan dat; het was inspiratie.
Met zijn penseel in de hand begon hij te schilderen. Hij stelde zich voor hoe deze robot eruit zou zien als hij tot leven kwam. Wat zou hij doen? Zou hij kunnen vliegen? Of misschien zou hij wel vrienden maken met een schildpad die langzaam door het gras slenterde? Terwijl Felix deze beelden in zijn hoofd vormde, begon hij te schilderen.
De lucht buiten werd steeds blauwer terwijl Felix zich concentreerde op zijn werk. Hij mengde kleuren op zijn palet: felgeel voor de zonnestralen die door de openingen in het dak vielen, diepblauw voor de lucht en levendig groen voor het gras dat zich om de ruïne heen verspreidde.
Terwijl hij bezig was, dacht hij aan astronomie. Hoe sterren aan de hemel schitterden zoals verf op zijn doek deed. Hij maakte notities in zijn schetsboek over wat hij zag en voelde terwijl hij schilderde. De woorden vloeiden uit zijn pen als water uit een bron: "De sterren stralen helder", "De maan is als een grote lamp", "De aarde is vol leven".
Uren gingen voorbij zonder dat Felix het merkte. De zon stond inmiddels hoog aan de hemel en wierp lange schaduwen door de openingen in het dak van de ruïne. Toen hij eindelijk achteruit stapte om naar zijn werk te kijken, zag hij dat er iets bijzonders was ontstaan: niet alleen had hij een robot geschilderd die eruitzag alsof hij elk moment kon gaan vliegen, maar ook had hij erachter nog veel meer toegevoegd – kleurrijke bloemen die om hem heen groeiden en zelfs enkele komkommers die vrolijk tussen het gras lagen.
Felix lachte hardop toen hij naar zijn schilderij keek. Het leek wel alsof alles samenkwam in dit ene moment: kunst, natuur en fantasie vermengd tot één prachtig geheel.
Op dat moment hoorde Felix voetstappen achter zich. Het was Emma, een vriendin uit de stad die vaak langs kwam om hem te bezoeken. Ze had altijd interesse in wat Felix aan het maken was en vandaag was geen uitzondering.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze dichterbij kwam.
Felix draaide zich om met een grote glimlach op zijn gezicht. "Kijk! Dit is mijn robot! En kijk eens naar al deze kleuren!" zei hij enthousiast terwijl hij met zijn hand naar het schilderij wees.
Emma keek aandachtig naar het doek en knikte goedkeurend. "Het ziet er geweldig uit! Ik hou vooral van die bloemen," zei ze terwijl ze haar vingers over enkele penseelstreken liet glijden.
"Ja," antwoordde Felix terwijl hij weer naar zijn werk keek. "Ik dacht dat ik iets vrolijks wilde maken vandaag."
Ze praatten verder over kunst en ideeën terwijl ze samen door de ruïne liepen, hun stemmen weerkaatsten tegen de stenen muren bedekt met klimop en mos.
Na enige tijd besloot Emma dat ze ook iets wilde bijdragen aan Felix' kunstwerk. Ze haalde haar schetsboek tevoorschijn en begon enkele kleine tekeningen te maken van dieren die ze graag zag – vogels die floten boven hun hoofden of zelfs kleine schildpadden die rustig hun weg zochten door het gras.
Felix vond het geweldig om samen te werken met Emma; hun creativiteit vulde elkaar perfect aan zonder enige druk of verwachting.
De middag verstreek snel terwijl ze samen bleven tekenen en schilderen onderbroken door af en toe gelach of verhalen over hun dagelijkse leven in de stad – vergaderingen op werk of grappige momenten tijdens hun reizen naar school of vriendenbezoekjes.
Toen ze uiteindelijk moe maar tevreden waren, keken ze samen naar wat ze hadden gemaakt: niet alleen één schilderij maar meerdere kleine kunstwerken verspreid over verschillende plekken in de ruïne – elk gevuld met kleur en leven zoals alleen zij dat konden creëren.
"Dit is echt leuk," zei Emma terwijl ze haar schetsboek dichtklapte.
"Ja," antwoordde Felix met glinsterende ogen vol vreugde bij elke penseelstreek die hen had samengebracht in deze oude ruïne vol mogelijkheden.
En zo gingen ze verder met hun creatieve avonturen; elke keer opnieuw ontdekten ze nieuwe kleuren van hun eigen regenboog binnenin henzelf - zonder geheimen of magie - gewoon puur plezier in wat zij konden maken samen onder dezelfde zon die hen verwarmde tijdens hun dromerige dagen vol verbeelding.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes