Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De rustige tuinier**
Op een verlaten strand, omringd door witte zandduinen, woonde een rustige tuinier. Zijn naam was Hugo. Hugo was een man van middelbare leeftijd met slank postuur en lang, golvend haar dat in de wind danste als hij door het zand liep. Hij droeg altijd kleurrijke kleding, met t-shirts vol vrolijke prints van schildpadden en paprika’s. De zon scheen vaak fel op het strand, waardoor zijn kleren nog levendiger leken.
Hugo had geen drukke stad om zich heen. In plaats daarvan had hij de zee aan de ene kant en de duinen aan de andere kant. Het geluid van de golven die tegen het zand klotsten, was zijn favoriete muziek. Terwijl andere mensen in lange vergaderingen zaten of zich verveelden achter hun bureau, genoot Hugo van zijn dagen in de natuur.
Elke ochtend begon hij zijn dag met een wandeling langs het water. Hij nam altijd zijn fiets mee, die hij naast zich duwde terwijl hij naar de horizon keek. De lucht was helder en blauw, en soms zag hij een zeemeeuw boven hem cirkelen. Hugo glimlachte naar de vogel en dacht aan hoe vrij zij waren.
Na zijn wandeling ging Hugo aan het werk in zijn tuin. Zijn tuin was niet zomaar een tuin; het was een verzameling van verschillende planten die hij zelf had gekweekt uit zaadjes die hij vond tijdens zijn wandelingen. Er waren kleurrijke bloemen die bloeiden in alle tinten van de regenboog en groenten die glansden in het zonlicht.
Hugo had zelfs een klein poppenhuis gemaakt voor de insecten die in zijn tuin kwamen wonen. Het poppenhuis stond onder een grote palmboom en was versierd met takjes en bladeren. Hij vond het leuk om te zien hoe de bijen en vlinders hun weg vonden naar dit kleine huisje. Soms zat hij op een bankje dichtbij te puzzelen met houten puzzelstukken die hij zelf had gemaakt.
Op een dag besloot Hugo dat het tijd was om iets nieuws te proberen. Hij pakte zijn schilderspullen en ging zitten op het zachte zand bij de zee. Met elke penseelstreek bracht hij kleuren op het doek aan die leken op wat hij om zich heen zag: de blauwe lucht, het gouden zand en de groene planten uit zijn tuin.
Terwijl hij schilderde, kwam er een schildpad langzaam voorbij gekropen. De schildpad stopte even bij Hugo’s voeten en keek nieuwsgierig naar wat er gebeurde. “Hallo daar,” zei Hugo vriendelijk tegen het dier, “wat vind je van mijn schilderij?” De schildpad knikte langzaam alsof ze begreep wat er gaande was.
Hugo lachte zachtjes en vervolgde met schilderen terwijl de schildpad naast hem bleef zitten, alsof ze samen genoten van deze rustige momenten aan het strand.
De dagen gingen voorbij in dezelfde ontspannen routine: wandelen langs de zee, werken in zijn kleurrijke tuin en schilderen onder de palmboom met af en toe bezoek van nieuwsgierige dieren zoals vogels of zelfs andere schildpadden.
Soms voelde Hugo zich wel eens verveeld als er niets te doen was, maar dan herinnerde hij zich dat elke dag iets nieuws kon brengen – misschien zou er wel weer een nieuwe plant bloeien of zou er weer iemand langs komen fietsen om hallo te zeggen.
Op een middag besloot Hugo dat het tijd was voor iets anders dan schilderen of puzzelen; hij wilde iets maken voor zijn tuin! Met veel enthousiasme begon hij aan een project: een klein houten hek rondom zijn mooiste bloemenbedden om ze te beschermen tegen nieuwsgierige dieren.
Met behulp van takken uit de omgeving bouwde hij zorgvuldig dit hekje terwijl de zon langzaam onderging achter de duinen. Het licht gaf alles rondom hem een gouden gloed; zelfs zijn kleurrijke t-shirt leek nog feller te stralen in dit warme licht.
Toen het hek klaar was, stapte Hugo terug om naar zijn werk te kijken. Tevreden knikte hij goedkeurend naar zichzelf; dit zou zeker helpen om zijn bloemen veilig te houden! De schildpad kwam weer even kijken en leek ook goedkeurend te knikken.
De weken verstreken zonder veel veranderingen; elke dag bracht dezelfde rustgevende routine met zich mee: wandelen, werken in de tuin of schilderen terwijl dieren afkwamen op hun eigen manier om contact te maken met deze rustige tuinier.
En zo leefde Hugo verder op dat verlaten strand tussen witte zandduinen – gelukkig met wat moeder natuur hem bood: kleurige bloemen, vrolijke insecten en eindeloze inspiratie vanuit elke hoek van deze prachtige plek waar stilte regeerde over drukte.
En zo eindigt ons verhaal over deze rustige tuinier die genoot van elk moment dat hem werd gegeven zonder enige haast of zorgen – gewoon leven zoals alleen iemand kan doen die echt verbonden is met alles wat groeit en bloeit rondom hem!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes