Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vriend in de schaduw**
In het groene hart van Frankrijk, niet ver van de stad Lyon, lag een oude ruïne. De stenen waren bedekt met klimop en mos, en het leek alsof de natuur de ruïne langzaam weer in zijn armen nam. Het was een plek waar kinderen graag speelden, maar ook waar volwassenen soms kwamen om te genieten van de rust en de schoonheid van de natuur.
Op een zonnige dag besloot een jonge bioloog genaamd Julien deze plek te bezoeken. Julien had een gemiddeld postuur en droeg altijd een praktische outfit: een comfortabele broek en een T-shirt met lange mouwen. Hij had zijn notitieboekje bij zich, waarin hij alles opschreef wat hij zag. Julien was analytisch ingesteld en hield ervan om alles om hem heen te observeren.
Toen hij bij de ruïne aankwam, viel zijn oog meteen op de prachtige bloemen die rondom groeiden. Ze waren felgekleurd en leken wel te stralen in het zonlicht. Julien knielde neer om ze beter te bekijken. "Wat voor soort bloemen zijn dit?" mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij met zijn pen in zijn notitieboekje krabbelde.
Plotseling hoorde hij iets achter zich bewegen. Hij draaide zich om en zag een klein meisje met een jurk met bloemenprint staan. Ze had grote ogen die vol nieuwsgierigheid zaten, en haar blonde haren dansten in de zachte bries.
"Hallo!" zei het meisje vrolijk. "Wat doe jij hier?"
"Hallo," antwoordde Julien vriendelijk. "Ik ben aan het kijken naar deze bloemen. Ik ben bioloog."
"Bioloog? Wat is dat?" vroeg ze terwijl ze dichterbij kwam.
Julien glimlachte. "Een bioloog bestudeert planten en dieren. Ik probeer meer te leren over deze bloemen."
Het meisje knikte begrijpend, maar haar aandacht werd al snel afgeleid door iets anders. "Kijk!" riep ze terwijl ze naar de schaduw van de ruïne wees. "Daar zit mijn vriend!"
Julien keek naar waar ze wees en zag niets bijzonders in de schaduw van de oude stenen muren. "Wie is je vriend?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Mijn knuffelbeer!" zei ze enthousiast terwijl ze naar voren sprong om haar teddybeer op te rapen die half verborgen lag onder wat bladeren.
Julien lachte zachtjes toen hij zag hoe het meisje haar knuffelbeer stevig vasthield alsof het haar grootste schat was.
"Wat is zijn naam?" vroeg hij.
"Hij heet Teddy," zei ze trots terwijl ze hem omhoog hield alsof ze hem aan Julien wilde voorstellen.
"Teddy lijkt me een goede vriend," zei Julien terwijl hij weer naar de bloemen keek.
Het meisje knikte heftig. "Ja! Hij is altijd bij me als ik speel of als ik bang ben."
Julien vond het mooi om te zien hoe zorgzaam het meisje met haar knuffelbeer omging. Terwijl zij speelde met Teddy, begon Julien meer over de omgeving na te denken. De oude ruïne was niet alleen mooi; het was ook vol leven! Hij zag vogels fladderen tussen de takken van bomen en hoorde het zachte geruis van bladeren die ritselden in de wind.
"Waarom kom jij hier vaak?" vroeg het meisje terwijl ze op haar knieën naast hem ging zitten, nog steeds Teddy stevig vasthoudend.
"Ik kom hier omdat ik wil leren over alle planten en dieren," legde Julien uit terwijl hij enkele bladeren bestudeerde die aan een nabijgelegen struik groeiden.
"En wat heb je vandaag geleerd?" vroeg ze nieuwsgierig.
Julien dacht even na voordat hij antwoord gaf: "Ik heb geleerd dat deze bloemen heel belangrijk zijn voor bijen."
"Bijen? Wat doen zij?" vroeg het meisje met grote ogen vol verwondering.
"Bijen helpen bloemen groeien door pollen over te brengen," legde Julien uit terwijl hij enkele tekeningen maakte in zijn notitieboekje.
Het meisje luisterde aandachtig, maar toen viel haar blik weer op Teddy die nu wat modderig was geworden door hun spelletjes op de grond.
"Oh nee! Teddy is vies!" riep ze uit terwijl ze bezorgd naar haar knuffel keek.
Julien glimlachte opnieuw en zei: "Dat maakt niet uit! Je kunt hem gewoon schoonmaken als je thuis bent."
Ze knikte, maar leek nog steeds bezorgd over Teddy's toestand. "Maar ik wil niet dat hij ziek wordt!"
Julien dacht even na over hoe hij dit probleem kon oplossen zonder dat het meisje zich zorgen hoefde te maken. "Misschien kunnen we samen kijken of er ergens water in de buurt is? Dan kunnen we Teddy schoonmaken."
Het gezicht van het meisje lichtte op bij dit idee. "Ja! Dat klinkt goed!"
Ze stonden op en gingen samen verder rondkijken bij de ruïne totdat ze uiteindelijk bij een klein beekje kwamen dat rustig stroomde tussen enkele stenen.
"Hier is water!" riep het meisje blij uit terwijl ze voorzichtig naar voren liep met Teddy in haar armen.
Julien hielp haar om voorzichtig wat water over Teddy's vacht te gieten zodat al het vuil wegspoelde zonder dat er schade aan werd toegebracht aan zijn zachte vacht.
Terwijl zij bezig waren, vertelde Julien meer over andere dieren die rond deze plek leefden: eekhoorns die door bomen klommen, kikkers die in het water sprongen, en zelfs vlinders die flonkerend voorbij fladderden.
Het meisje luisterde aandachtig naar elk woord dat Julien sprak terwijl zij samen hun handen gebruikten om Teddy schoon te maken tot hij weer helemaal fris was.
Na enige tijd keken ze tevreden naar hun werk: Teddy was weer schoon!
"Dank je wel!" zei het meisje blij toen zij Teddy weer stevig vasthield als teken van dankbaarheid voor Julienne hulp.
"Geen probleem," antwoordde Julien vriendelijk terwijl hij terugkeek naar de ruïne waar hun avontuur begon was begonnen.
De zon begon langzaam onder te gaan achter de oude stenen muren van de ruïne, waardoor alles rondom hen in gouden kleuren werd gehuld.
“Zullen we nog even blijven?” vroeg zij hoopvol.
“Ja,” zei Julien met een glimlach.
En zo zaten zij daar samen – een bioloog en een klein meisje – genietend van elkaars gezelschap onder schaduwrijke takken van bomen naast hun vriend Teddy.
De avond viel stilletjes over hen heen; geen geheimen of mysteries – alleen maar eenvoudige momenten vol vreugde tussen vrienden in deze bijzondere plek vol leven.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes