Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Grappige Dierenarts**
In het hart van Italië, in een stadje dat bekend stond om zijn glinsterende meer, woonde een dierenarts die iedereen kende. Zijn naam was Dr. Leonardo. Hij was niet zomaar een dierenarts; hij was de grappigste dierenarts van het hele land. Dr. Leonardo had een volslank figuur en droeg altijd een felgekleurde hoodie en joggers, wat hem er nog komischer uitzag.
Het meer, dat de sterren weerspiegelde als een gigantische spiegel, lag vlakbij zijn praktijk. Elke avond na het werk ging hij vaak naar het meer om te ontspannen en te genieten van de schoonheid om hem heen. De sterren leken te dansen op het water, en soms dacht hij dat ze met hem lachten.
Op een regenachtige dag zat Dr. Leonardo in zijn praktijk met een puzzel voor zich uitgestald. Het was een afbeelding van verschillende dieren die schaken speelden. Terwijl hij geconcentreerd naar de stukjes keek, hoorde hij plotseling een luid geklop op de deur.
“Kom binnen!” riep hij terwijl hij nog steeds naar de puzzel keek.
De deur ging open en daar stond Ugo, de uil. Ugo was geen gewone uil; hij droeg altijd een klein brilletje op zijn snavel en had een passie voor improvisatietheater. “Dr. Leonardo! Ik heb je hulp nodig!” zei Ugo met zijn hoge stem.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Dr. Leonardo terwijl hij nog steeds naar zijn puzzel keek.
“Ik heb broccoli gegeten! En nu voel ik me vreemd!” zei Ugo terwijl hij met zijn vleugels flapte.
Dr. Leonardo kon niet helpen maar lachen. “Broccoli? Dat is gezond! Waarom voel je je vreemd?”
“Het is niet dat ik me slecht voel,” antwoordde Ugo, “maar ik heb het gevoel dat ik moet schaken!”
Dr. Leonardo grinnikte en zei: “Misschien wil je gewoon wat spelen? Kom, laten we samen schaken!”
Ugo sprong op de tafel en begon enthousiast te fladderen met zijn vleugels. “Ja! Maar ik ben wel heel goed in schaken!”
Ze zetten het bord op en begonnen te spelen terwijl de regen tegen de ramen tikte. Elke keer als Ugo een stuk verloor, maakte hij grappen over hoe slecht hij was in schaken, wat Dr. Leonardo aan het lachen maakte.
Na hun schaaksessie besloot Dr. Leonardo dat het tijd was voor iets anders om te doen voordat ze weer aan het werk gingen met hun dierenpatiënten.
“Wat dacht je van improvisatietheater?” vroeg Dr. Leonardo met twinkeling in zijn ogen.
Ugo’s ogen glinsterden van enthousiasme. “Dat klinkt geweldig! Wat gaan we doen?”
Dr. Leonardo dacht even na en zei toen: “Laten we doen alsof we twee dierenartsen zijn die proberen uit te vinden waarom alle honden in de stad zo raar blaffen.”
Ugo begon meteen te improviseren: “Ik ben Dr. Woef! Ik ben hier om te onderzoeken waarom al deze honden zo raar blaffen!”
Dr. Leonardo deed mee: “En ik ben Dr. Snuffel! Misschien hebben ze broccoli gegeten!”
Ze lachten samen terwijl ze hun rolspel voortzetten en allerlei gekke ideeën bedachten over waarom honden zo raar blaffen.
Na hun theatrale avontuur klopte er weer iemand op de deur van de praktijk.
“Kom binnen!” riep Dr. Leonardo opnieuw.
Dit keer kwam er een grote hond binnenlopen, met een verwarde blik in zijn ogen en iets wat leek op broccoli tussen zijn tanden geklemd.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Dr. Leonardo terwijl hij naar de hond keek.
De hond blafte luid: “Ik weet niet wat er met me aan de hand is! Ik heb broccoli gegeten en nu kan ik alleen maar raar blaffen!”
Ugo kon het niet laten om te grinniken: “Kijk eens aan! Het lijkt erop dat we onze eerste patiënt hebben!”
Dr. Leonardo knikte serieus maar kon zijn lach niet onderdrukken: “Laten we eens kijken of we dit raadsel kunnen oplossen.”
Ze onderzochten de hond grondig en ontdekten al snel dat er niets mis was met hem; hij had gewoon teveel broccoli gegeten tijdens het spelen in het park!
“Je moet minder broccoli eten,” zei Dr. Leonardo lachend tegen de hond, die nu weer normaal begon te blaffen.
De hond knikte begrijpend en liep blij weg uit de praktijk, klaar om weer normaal te spelen zonder zich zorgen te maken over vreemde geluiden of rare blafgeluiden.
Terwijl ze terugkeerden naar hun spelletjeshoekje, merkte Ugo op: “We hebben net ons eigen kleine avontuur gehad!”
“Ja,” zei Dr. Leonardo met een glimlach, “en wie weet wat voor andere grappige dingen ons nog kunnen overkomen vandaag?”
En zo gingen ze verder met hun dag vol lachen, schaken en improviseren bij het glinsterende meer waar sterren dansten op het wateroppervlak — altijd klaar voor nieuwe avonturen vol humor en plezier!
En zo eindigde weer een dag in het leven van De Grappige Dierenarts en zijn vriend Ugo bij hun bijzondere praktijk in Italië — waar elke patiënt werd behandeld met zorg én veel humor!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes