Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De jongen die met sterren sprak**
Op een verlaten strand, waar de witte zandkorrels glinsterden als diamanten onder de zon, woonde een jongen genaamd Milan. Milan was geen gewone jongen; hij had een bijzondere gave. Hij kon met sterren praten. Elke avond, als de zon onderging en de lucht zich vulde met twinkelende lichtjes, ging Milan naar zijn favoriete plek op het strand. Daar zat hij op een grote, platte steen en keek naar de sterrenhemel.
Milan was vaak verveeld. De dagen waren lang en soms voelde hij zich als een kat die in de zon lag te slapen zonder iets te doen. Maar zodra het donker werd, veranderde alles. Dan kwam zijn magie tot leven. Hij sloot zijn ogen en fluisterde naar de sterren: "Hallo daarboven! Hebben jullie nog verhalen voor mij?"
De sterren twinkelden vrolijk terug, alsof ze hem konden horen. Soms leek het wel alsof ze antwoord gaven met hun schittering. Milan stelde zich voor dat ze hem vertelden over verre planeten, dansende kometen en avonturen die hij nooit zou kunnen meemaken.
Op een dag besloot Milan dat hij iets creatiefs wilde doen om zijn tijd te vullen. Hij dacht aan schilderen. "Ik ga een schilderij maken van de sterren!" riep hij enthousiast terwijl hij door het zand rende. Hij verzamelde wat takken en schelpen om zijn kunstwerk mee te maken.
Terwijl Milan bezig was met zijn schilderij, kwam er een meisje genaamd Mireille voorbij lopen. Mireille was altijd druk in de weer met haar eigen ideeën en plannen. Ze organiseerde vaak feestjes voor haar vrienden en gaf zelfs dansles aan kinderen in het dorp verderop.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Mireille nieuwsgierig toen ze Milan zag zitten met zijn verf en kwasten.
"Ik maak een schilderij van de sterren," antwoordde Milan trots.
Mireille keek naar de lucht en zei: "Maar waarom schilder je niet gewoon wat je ziet? De zee is prachtig!"
Milan schudde zijn hoofd. "Nee, ik wil dat mijn schilderij vertelt over wat ik voel als ik met de sterren praat."
Mireille glimlachte en zei: "Dat klinkt leuk! Mag ik helpen?"
Samen begonnen ze te schilderen. Mireille had veel ideeën over kleuren en vormen, terwijl Milan vertelde over zijn gesprekken met de sterren. Ze gebruikten felle kleuren om de nachtelijke hemel vast te leggen, vol dromen en verhalen.
Terwijl ze bezig waren, kwam er ineens een papegaai aanvliegen die nieuwsgierig op hun schouder ging zitten. "Wat is dit? Wat is dit?" vroeg de papegaai met zijn hoge stem.
"Wij maken kunst!" zei Mireille enthousiast.
"Kun je ook zingen?" vroeg Milan aan de papegaai.
"Zingen? Natuurlijk! Ik kan alles!" riep de papegaai terwijl hij begon te fluiten en te kwetteren in verschillende melodieën.
Milan lachte hardop terwijl hij verder schilderde. De papegaai zorgde voor vrolijke muziek die hen hielp om nog creatiever te worden. Het leek wel alsof zelfs de sterren hen aanmoedigden vanuit hun hoge positie aan de hemel.
Na uren van hard werken keken ze eindelijk naar hun meesterwerk: een prachtig schilderij vol kleuren die leken te dansen op het doek. De sterren straalden helder boven hen uit, alsof ze goedkeurend knikten.
"Dit moet wel het mooiste schilderij ooit zijn," zei Mireille trots terwijl ze naar hun werk keek.
Milan knikte instemmend maar voelde ook iets frustrerends opkomen; hoe kon hij dit gevoel vastleggen? Hoe kon hij echt laten zien wat er gebeurde als hij sprak met de sterren?
Die avond besloot Milan opnieuw naar zijn steen te gaan om alleen naar boven te kijken. Hij sloot zijn ogen weer en fluisterde: "Lieve sterren, hoe kan ik jullie verhalen beter vertellen?"
Tot zijn verbazing begon één van de helderste sterren te flonkerend zoals nooit tevoren! Het leek wel alsof deze ster hem wilde antwoorden. "Schilder ons niet alleen zoals we eruitzien," klonk er in gedachten van Milan's geest, "maar laat ons voelen wat jij voelt."
Met deze woorden in gedachten keerde Milan terug naar Mireille op het strand waar zij nog steeds bezig was met hun kunstwerk af te maken.
"Mireille!" riep hij enthousiast, "We moeten meer doen dan alleen maar kleuren gebruiken!"
Ze keken elkaar aan vol inspiratie en begonnen opnieuw te werken aan hun schilderij; nu voegden ze woorden toe bij elke kleur die ze gebruikten – woorden die vertelden over dromen, avonturen en gesprekken met sterren!
De papegaai vloog rond hen heen terwijl hij vrolijk zong over ananassen en kameleons – dingen die niets met hun kunstwerk te maken hadden maar toch zorgden voor veel gelach tussen hen beiden.
Uiteindelijk was het tijd om hun werk tentoon te stellen voor iedereen op het strand tijdens een klein feestje dat Mireille organiseerde voor haar jarige vriend later die week. Ze versierden alles rondom hun schilderij zodat iedereen kon zien hoe mooi het was geworden!
Toen het feest begon kwamen mensen van ver weg om samen plezier te hebben; er waren ballonnen, muziek van de papegaai en zelfs wortels voor degenen die honger hadden! Iedereen bewonderde het schilderij van Milan en Mireille; niemand had ooit zoiets gezien!
En zo zat Milan daar weer op zijn grote platte steen onder de sterrenhemel na afloop van het feestje; nu wist hij dat praten met sterren niet alleen ging om luisteren maar ook om delen – delen van dromen door middel van kunst!
En zo eindigde weer een dag op het verlaten strand waar witte zandkorrels glinsterden als diamanten onder de maanlicht… En waar jongens zoals Milan altijd konden blijven praten met sterren!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes