Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Onhandige Muzikant**
Op een verlaten strand met parelwit zand woonde een muzikant. Zijn naam was Max. Max had een grote liefde voor muziek, maar hij was ook heel onhandig. Hij speelde op zijn gitaar en zong vrolijke liedjes, maar vaak ging er iets mis. Soms viel hij over zijn eigen voeten terwijl hij speelde, of liet hij per ongeluk zijn gitaar vallen in het zand.
Max had een hondje genaamd Bobo. Bobo was een vrolijke, kleine hond met een schattig staartje dat altijd kwispelde. Hij zat vaak naast Max als hij muziek maakte. Bobo hield van de muziek, maar soms vond hij het ook leuk om te spelen met de wortels die Max in de zandbak had geplant. Max had deze wortels geplant omdat hij dacht dat ze mooi zouden groeien en misschien zelfs wel zouden bloeien.
Op een dag besloot Max dat hij op reis wilde gaan naar een nieuw land om nieuwe muziek te maken. Hij was opgewonden en vol plannen. “Bobo,” zei hij, “laten we samen op avontuur gaan!” Bobo blafte enthousiast en sprong rond in het zand.
Max pakte zijn gitaar en wat spullen in een grote tas. Hij nam ook wat bananen mee voor onderweg, want die vond hij lekker. Met Bobo aan zijn zijde begon hij te hardlopen langs het strand, zijn voeten maakten geluid op het zachte zand.
Na een tijdje kwamen ze bij een grote rots aan de rand van het strand. Op de rots zat een prachtige adelaar die naar hen keek met scherpe ogen. “Hallo daar!” riep Max naar de adelaar. “Ik ben Max, de muzikant!”
De adelaar keek even en vloog toen weg over de zee. Max voelde zich verdrietig omdat niemand echt naar hem luisterde. Maar toen dacht hij aan zijn muziek en begon te spelen op zijn gitaar.
De klanken vulden de lucht en zelfs Bobo stopte met spelen met de wortels om naar Max te luisteren. De muziek klonk vrolijk en avontuurlijk, zelfs al viel er af en toe wat zand van zijn gitaar omdat hij zo onhandig was.
Na het spelen besloot Max om verder te gaan met hun reis. Ze liepen langs het water waar golven zachtjes tegen het strand sloegen. Plotseling zag Max iets glinsteren in het zand. Het was een mooie schelp! “Kijk, Bobo!” riep hij blij terwijl hij de schelp oppakte.
Bobo snuffelde aan de schelp en blafte enthousiast. “Misschien kunnen we deze meenemen als souvenir!” zei Max terwijl hij de schelp in zijn tas deed.
Ze liepen verder tot ze bij een klein haventje kwamen waar kleurrijke boten lagen aangemeerd. Een vriendelijke vrouw stond bij één van de boten en schilderde het uitzicht van het strand op haar canvas.
“Wat mooi!” zei Max terwijl hij dichterbij kwam om te kijken.
“Dank je,” antwoordde de vrouw met een glimlach. “Ik ben bezig met mijn schilderij van dit prachtige strand.”
Max voelde zich geïnspireerd door haar kunstwerk en besloot om ook iets creatiefs te doen. Hij pakte zijn gitaar weer op en begon te spelen terwijl de vrouw schilderde.
De muziek vulde de lucht opnieuw, maar dit keer viel er niets uit zijn handen! De vrouw keek op van haar schilderij en klapte in haar handen toen ze hoorde hoe mooi het klonk.
“Je bent echt goed!” zei ze enthousiast.
Max bloosde van blijdschap en speelde nog harder, terwijl Bobo vrolijk rondjes rende in het zand.
Na hun muzikale sessie bedankte de vrouw hem voor de mooie muziek en gaf hem een sappige mango als beloning voor zijn optreden.
“Dit is heerlijk!” zei Max terwijl hij in de mango beet en sap over zijn kin liep druppelen.
Bobo keek verlangend naar de mango, dus gaf Max hem ook een klein stukje fruit als traktatie.
Ze vervolgden hun avontuur langs het strand totdat ze moe maar tevreden waren van al hun activiteiten die dag. De zon begon onder te gaan en kleurde de lucht prachtig oranje-roze.
Max besloot dat ze terug moesten keren naar hun huisje aan het strand voordat het donker werd. Terwijl ze terugliepen zong Max nog steeds vrolijke liedjes over hun avonturen van die dag: over bananen, mango’s, honden die wortels graven, schilders bij havens, en zelfs over adelaars die hoog boven hen vlogen.
Toen ze eindelijk thuis waren aangekomen, plofte Max neer op het zachte zand naast Bobo die al snel in slaap viel na al dat rennen en spelen.
Max keek naar de sterren die één voor één verschenen aan de nachtelijke hemel boven hen terwijl hij nog steeds zachtjes op zijn gitaar speelde. Ondanks dat alles soms niet helemaal volgens plan ging – zoals altijd – voelde hij zich gelukkig met wie hij was: De onhandige muzikant die altijd weer nieuwe avonturen beleefde samen met zijn trouwe vriend Bobo aan dat prachtige verlaten strand vol parelwit zand.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes