Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Geduldige Verteller**
Op een heuveltop, waar de lucht helder en blauw was, woonde een jongen genaamd Ruben. Zijn huis was klein, maar het had een grote tuin die zich uitstrekte als een kleurrijk tapijt over de heuvel. Ruben was geen gewone jongen; hij had een bijzondere gave. Hij kon verhalen vertellen die de mensen betoverden. Maar vandaag voelde hij zich onzeker. Morgen zou hij voor het eerst zijn verhalen delen met anderen tijdens een sollicitatiegesprek voor de lokale kunstacademie.
Ruben zat op een houten bankje in zijn tuin, omringd door bloeiende bloemen en groene planten. De zon scheen fel en de geur van versgeplukte spinazie vulde de lucht. Hij had net zijn groenten geoogst en dacht na over wat hij zou zeggen. Wat als ze niet van zijn verhalen hielden? Wat als ze hem niet goed genoeg vonden? Deze gedachten maakten hem gestrest.
Terwijl hij daar zat, kwam Faye, zijn buurmeisje, voorbij met haar kat die vrolijk achter haar aan huppelde. Faye droeg een spijkerbroek en sneakers, en haar gezicht straalde blijheid uit. Ze had altijd een creatieve geest en maakte vaak kunstwerken van dingen die ze in de natuur vond.
“Hey Ruben!” riep ze terwijl ze dichterbij kwam. “Wat ben je aan het doen?”
Ruben zuchtte diep. “Ik maak me zorgen over morgen,” antwoordde hij eerlijk.
Faye knikte begrijpend en ging naast hem zitten. “Ik snap het,” zei ze terwijl ze naar de bloemen keek die in verschillende kleuren bloeiden. “Maar je bent zo goed in vertellen! Je moet gewoon jezelf zijn.”
Ruben glimlachte zwakjes, maar zijn gedachten bleven bij het sollicitatiegesprek hangen. Faye merkte dat hij nog steeds niet op zijn gemak was en besloot hem af te leiden.
“Wil je samen iets maken?” vroeg ze enthousiast. “We kunnen kunstwerken maken van dingen uit jouw tuin!”
Ruben vond het idee leuk en knikte instemmend. Ze verzamelden takken, bladeren en zelfs wat bananen die Faye had meegenomen voor hun project. Terwijl ze aan hun kunstwerk werkten, vertelde Faye over haar laatste avontuur met haar kat, die op mysterieuze wijze een konijn had achtervolgd door het gras.
“Het konijn was zo snel!” lachte Faye terwijl ze met haar handen gebaren maakte alsof ze het konijn nadeed dat weg sprong.
Ruben begon te lachen om haar enthousiasme en voelde de spanning langzaam verdwijnen. Samen maakten ze een kleurrijke collage van bladeren en bloemen op een groot stuk karton dat Ruben nog had liggen.
“Dit is echt leuk!” zei Ruben terwijl hij met verfkwasten in verschillende kleuren werkte.
Faye knikte enthousiast terwijl ze haar creativiteit de vrije loop liet gaan. Ze maakte zelfs kleine vliegtuigjes van papier die door de lucht vlogen als ze ertegen blies.
Na een tijdje waren hun handen vol verf en hun gezichten bedekt met spetters kleurige verfsporen. Het resultaat was prachtig: een levendig kunstwerk vol leven dat hun vreugde weerspiegelde.
“Dit is geweldig!” zei Faye terwijl ze naar hun creatie keek.
Ruben voelde zich nu veel beter dan eerder op de dag. De zorgen over morgen leken verder weg dan ooit tevoren.
“Dank je wel voor dit,” zei hij oprecht tegen Faye.
Ze glimlachte terug naar hem, blij dat zij hem had kunnen helpen ontspannen voordat het grote moment zou komen.
De zon begon onder te gaan achter de velden, waardoor alles in gouden tinten werd gehuld. Ruben keek naar de horizon waar de velden eindeloos leken te strekken onder de warme gloed van het avondlicht.
“Ik ga mijn verhalen vertellen zoals ik deze kunst heb gemaakt,” dacht Ruben bij zichzelf terwijl hij naar hun werk keek dat nu glansde in het licht van de ondergang.
De volgende dag stond Ruben vroeg op om zich voor te bereiden op zijn sollicitatiegesprek bij de kunstacademie. Hij droeg zijn favoriete spijkerbroek en sneakers; kleding waarin hij zich comfortabel voelde maar ook zelfverzekerd genoeg om indruk te maken.
Met elke stap naar school voelde hij meer vertrouwen groeien binnenin hem, alsof elke stap hem dichter bij zijn dromen bracht.
Bij aankomst zag hij andere kinderen staan die ook nerveus leken te wachten op hun beurt om binnen te gaan voor hun gesprekken. Ruben nam even de tijd om diep adem te halen; herinneringen aan gisteravond kwamen weer boven – lachen met Faye, samen creëren – dat gaf hem kracht.
Toen het eindelijk zijn beurt was om binnen te gaan, voelde hij zich kalm ondanks alle zenuwen die nog steeds door hem heen gierden als elektriciteit in een draadloze verbinding tussen twee punten.
In de kamer zaten enkele docenten klaar om naar hem te luisteren; hun gezichten waren vriendelijk maar serieus tegelijk. Ruben begon met vertellen over hoe hij altijd al gefascineerd was geweest door verhalen – hoe elk verhaal als een zaadje is dat kan groeien tot iets moois als je er goed voor zorgt.
Terwijl hij sprak, merkte hij dat zijn woorden vloeiden zoals water uit een bron; helder en vrijuit zonder enige angst meer aanwezig in zijn hart of hoofd.
Na afloop voelden zowel Ruben als de docenten zich tevreden over wat er gezegd was geweest; er waren geen plotselinge wendingen of onverwachte gebeurtenissen geweest – alleen maar pure creativiteit die tot leven kwam door geduldige vertellingen.
En zo gebeurde het dat Ruben niet alleen zichzelf ontdekte tijdens dit gesprek maar ook anderen inspireerde met zijn verhalen – net zoals Faye deed toen zij samen met hem kunst maakte onder de zon.
De geduldige verteller had eindelijk gevonden wat hij zocht: niet alleen woorden maar ook vreugde in elke zin die voortkwam uit liefde voor creativiteit!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes