Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van de kleurrijke stenen**
Op een zonnige dag besloten Ruben en Tess om naar een oude ruïne te gaan. De ruïne lag aan de rand van de stad, omgeven door hoge muren die bedekt waren met klimop en mos. Het was een plek waar je kon genieten van de natuur en de geschiedenis. Ruben had zijn camera meegenomen, want hij hield van fotografie. Tess vond het leuk om creatief bezig te zijn en had haar schetsboek onder haar arm geklemd.
Toen ze bij de ruïne aankwamen, zagen ze dat het er prachtig uitzag. De zon scheen door de bladeren en maakte alles warm en helder. "Kijk eens naar die stenen," zei Tess terwijl ze naar de muur wees. "Ze zijn zo kleurrijk!" Ruben knikte enthousiast. De stenen waren niet alleen grijs of bruin; sommige waren groen, blauw, geel en zelfs een beetje paars.
"Ik wil foto's maken van die stenen," zei Ruben terwijl hij zijn camera uit zijn tas haalde. Hij begon te fotograferen, terwijl Tess op zoek ging naar een plek om te zitten en te tekenen. Ze vond een mooie steen waarop ze kon zitten, dichtbij de kleurrijke muur.
Terwijl Ruben foto's maakte, merkte hij dat er iets bijzonders was aan de stenen. Ze leken wel te glinsteren in het zonlicht. "Tess! Kijk eens!" riep hij terwijl hij een foto nam van een steen die er bijzonder uitzag. "Deze steen lijkt wel op een banaan!"
Tess lachte en keek op van haar schetsboek. "Dat is grappig! Ik zie het ook! Misschien moeten we alle stenen tekenen zoals we ze zien." Ze pakte haar potlood en begon te schetsen.
Ruben vond het leuk om samen met Tess bezig te zijn, ook al was het niet echt vriendschap wat hen verbond; ze genoten gewoon van elkaars gezelschap zonder veel woorden te zeggen. Terwijl Tess aan het tekenen was, kwam er ineens een hond voorbij rennen. Het was een vrolijke hond met een glanzende vacht die rondjes draaide in het gras.
"Wat een blije hond!" zei Ruben terwijl hij hem fotografeerde. De hond leek zich helemaal niets aan te trekken van de oude ruïne; hij sprong gewoon rond alsof hij in zijn eigen speeltuin was.
Tess keek op en glimlachte naar de hond. "Misschien kan ik hem ook tekenen," zei ze terwijl ze haar potlood weer oppakte.
Na enige tijd begon Tess zich te vervelen met alleen maar tekenen. "Wat als we iets anders doen?" vroeg ze aan Ruben. "Misschien kunnen we puzzelen met deze stenen."
Ruben dacht even na en zei toen: "Dat klinkt leuk! We kunnen proberen om verschillende kleuren bij elkaar te leggen." Ze begonnen verschillende stenen bij elkaar te zoeken: groene bij groene, blauwe bij blauwe, enzovoort.
Terwijl ze bezig waren met hun puzzelproject, viel Tess iets op aan één van de stenen: "Kijk eens naar deze steen! Hij heeft allemaal kleine gaatjes erin." Ruben kwam dichterbij om het beter te bekijken.
"Ja, dat is interessant," zei hij nuchter terwijl hij met zijn camera dichterbij kwam voor een foto. "Het lijkt wel alsof iemand er ooit iets mee heeft gedaan."
Tess knikte terwijl ze verder ging met het sorteren van de stenen. "Misschien is dit wel een oude bouwset geweest voor kinderen," stelde ze voor terwijl ze zich voorstelde hoe kinderen hier vroeger speelden met hun speelgoedauto's of andere dingen.
Ruben lachte: "Ja! En misschien hebben ze hier ook kunstwerken gemaakt." Hij maakte nog meer foto's van de kleurrijke stenen in verschillende hoeken.
Na enige tijd hadden ze genoeg kleuren verzameld om hun eigen kunstwerkje te maken met de stenen die ze hadden gevonden. Ze legden de stenen in verschillende patronen op de grond naast hen.
"Dit ziet er goed uit!" zei Tess blij toen ze klaar waren met hun creatie. Het leek wel op een grote regenboog gemaakt van allemaal verschillende kleuren.
Ruben nam nog één laatste foto van hun kunstwerk voordat hij besloot dat het tijd was om verder te gaan verkennen in de ruïne zelf. “Laten we binnen kijken,” stelde hij voor.
Ze liepen voorzichtig naar binnen door een openingen in de muur waar ooit waarschijnlijk grote deuren hadden gestaan. Binnenin was het donkerder dan buiten, maar hun ogen moesten wennen aan het lichtverschil.
De muren waren bedekt met mos en overal lagen brokstukken van oude stenen op de grond verspreid als puzzelstukjes die nooit meer in elkaar zouden passen. Terwijl Ruben verder fotografeerde, merkte Tess dat er veel schaduwen waren die interessante vormen maakten op de vloer.
“Dit is echt mooi,” zei Tess terwijl ze haar schetsboek weer pakte om snel wat schaduwen vast te leggen voordat deze verdwenen door beweging of verandering in lichtinval.
Ruben knikte instemmend maar bleef gefocust op zijn camera; elk moment leek uniek genoeg om vastgelegd te worden voor later herinneringen.
Uiteindelijk verlieten Ruben en Tess tevreden de ruïne na urenlang plezier gehad te hebben tussen kleurrijke stenen en schaduwen vol verhalen uit vervlogen tijden zonder geheimen of magie—alleen maar echte momenten gevangen door fotografie en creativiteit in eenvoudige vormen zoals tekeningen of puzzels gemaakt uit wat zij vonden rondom hen.
En zo eindigde hun dag vol kleurige ontdekkingen zonder enige moraal of boodschap—slechts twee kinderen die genoten van wat zij zagen zonder enige drukte of verwachtingen—gewoon blij samen bezig zijn in hun eigen wereld vol kunstwerken gemaakt uit eenvoudige dingen zoals kleurrijke stenen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes