Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vriendelijkheid van een onbekende**
Op een zonnige dag in het prachtige Italië, aan de kust van de Amalfikust, lag een verlaten strand met wit zand en kristalhelder water. De zon straalde helder aan de lucht en de golven kabbelen zachtjes tegen de kust. Het was een plek waar je kon dromen, waar je je gedachten kon laten dwalen. En daar, op dat rustige strand, zat een jongen genaamd Luca.
Luca was dertien jaar oud en had een grote passie voor muziek. Hij speelde gitaar en droomde ervan om ooit op een groot muziekfestival te staan. Maar vandaag was hij alleen. Zijn ouders waren naar de stad gegaan om boodschappen te doen en hij had besloten om thuis te blijven met zijn favoriete boek over avontuurlijke muzikanten. Na een tijdje lezen voelde hij zich verveeld en besloot hij naar het strand te gaan.
Met zijn gitaar op zijn rug wandelde hij over het warme zand. De zon verwarmde zijn gezicht en de geur van zout water vulde zijn neus. Hij vond het heerlijk om hier te zijn, ver weg van de drukte van het dagelijks leven. Terwijl hij naar het water keek, zag hij iets glinsteren in de zee. Het leek wel een dolfijn! Zijn hart maakte een sprongetje van blijdschap.
Luca ging zitten op het zand en begon te spelen op zijn gitaar. De klanken vulden de lucht terwijl hij vrolijke melodieën speelde die hem deden denken aan mango's en zomerse dagen. Hij sloot zijn ogen en liet zich meevoeren door de muziek, terwijl de golven zachtjes tegen het strand rolden.
Na een tijdje merkte Luca dat er iemand naar hem keek. Een meisje met lange, golvende haren kwam langzaam dichterbij lopen. Ze had een stralende glimlach op haar gezicht en droeg een kleurrijke jurk die danste in de wind.
"Hallo!" zei ze vrolijk terwijl ze naast hem ging zitten.
"Hallo," antwoordde Luca verlegen, maar ook nieuwsgierig naar wie ze was.
"Ik ben Sofia," stelde ze zich voor. "Ik ben hier op vakantie met mijn familie."
Luca knikte en speelde verder op zijn gitaar. Sofia luisterde aandachtig naar de muziek die uit zijn handen kwam. Ze leek helemaal in vervoering door de klanken.
"Dat klinkt prachtig!" zei ze na een tijdje enthousiast. "Kun je me leren spelen?"
Luca was verrast door haar vraag, maar ook blij dat iemand geïnteresseerd was in wat hij deed. "Natuurlijk! Maar ik ben nog niet zo goed," zei hij bescheiden.
Sofia lachte weer stralend. "Dat maakt niet uit! Ik wil gewoon leren."
En zo begonnen ze samen te spelen op het strand. Luca leerde Sofia enkele eenvoudige akkoorden terwijl ze samen zongen over dolfijnen die door het water sprongen en mango's die zoet waren als hun dromen.
De tijd vloog voorbij terwijl ze samen muziek maakten, hun stemmen vermengden met het geluid van de zee en het gezang van vogels boven hen. Het voelde alsof ze al jaren vrienden waren, hoewel ze elkaar pas net hadden ontmoet.
Na enige tijd stopten ze even om uit te rusten onder een palmboom die schaduw bood tegen de felle zonnestralen. Terwijl ze daar zaten, vertelde Sofia over haar leven thuis in Spanje, waar ze vaak met haar kat speelde of courgettes uit hun tuin oogstte voor heerlijke maaltijden.
"Ik hou ervan om creatief bezig te zijn," vertelde Sofia enthousiast terwijl ze met haar vingers door het zand streek. "Ik schilder ook graag."
"Wat leuk!" zei Luca geïnteresseerd. "Wat schilder je dan?"
"Oh, alles wat ik mooi vind," antwoordde Sofia met glinsterende ogen. "De zee, bloemen... soms zelfs mensen!"
Luca dacht na over wat zij zei en voelde zich geïnspireerd door haar woorden. Misschien moest hij ook eens proberen om iets anders dan muziek te maken? Misschien zou hij kunnen schilderen of tekenen? De gedachte maakte hem opgewonden.
Na hun pauze besloten ze weer verder te gaan met spelen op het strand totdat de zon begon onder te gaan achter de horizon, waardoor alles in gouden tinten werd gehuld.
"Dit is zo'n mooie plek," zei Sofia terwijl ze naar het water keek dat nu glinsterde als vloeibaar goud.
"Ja," antwoordde Luca terwijl hij naar haar glimlach keek die nog steeds straalde als altijd.
Toen begon Sofia plotseling iets heel anders te zingen – iets dat zij zelf had geschreven! Het was vrolijk en vol hoopvolle woorden over avontuur en dromen die werkelijkheid konden worden als je maar vastberaden genoeg was om ervoor te vechten.
Luca luisterde ademloos naar haar stem die als muziek klonk in zijn oren; elke noot raakte hem diep van binnen. Toen zij klaar was met zingen klapte hij enthousiast in zijn handen: "Dat was geweldig! Je hebt echt talent!"
Sofia bloosde bij zoveel complimenten maar glimlachte trots terug: "Dank je! Jij inspireert me!"
Ze spraken nog urenlang over hun dromen – over muziekfestivals waar zij samen zouden optreden of schilderijen die zij zouden maken van hun avonturen aan dit prachtige strand vol herinneringen.
Toen het donker werd, wisten beide kinderen dat dit moment speciaal was geweest; twee onbekenden die elkaar hadden gevonden door middel van muziek en creativiteit aan dit verlaten strand in Italië.
Ze beloofden elkaar dat ze nooit zouden vergeten wat deze dag voor hen betekend had – niet omdat er iets groots of belangrijks gebeurde, maar omdat er vriendelijkheid bestond tussen twee onbekenden die elkaar hielpen om hun dromen na te jagen onder de Italiaanse zon bij kristalhelder water.
En zo gingen zij ieder hun eigen weg; Luca terug naar huis met nieuwe inspiratie voor zowel muziek als kunst, terwijl Sofia terugkeerde naar haar familie met herinneringen aan vriendschap gemaakt op een magische plek aan zee – zonder ooit echt vrienden geworden te zijn maar wel verbonden door hun liefde voor creativiteit en avontuur.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes