Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De zorgzame dierenarts**
In het rustige en schilderachtige land Oostenrijk, aan de oever van een kabbelende rivier, lag een klein, charmant huisje. Het huisje was omringd door bloeiende wilgen die hun takken als groene slingers over het water lieten hangen. De zon scheen helder en de lucht was gevuld met de geur van versgemaaid gras en bloeiende bloemen. Dit was de plek waar Dr. Anton, de zorgzame dierenarts, zijn praktijk had.
Dr. Anton was een man met een grote passie voor dieren. Zijn liefde voor hen was zo diep dat hij vaak zijn eigen tijd vergat terwijl hij zich over zijn patiënten ontfermde. Hij had een klein kantoor in zijn huisje, vol met boeken over diergeneeskunde en verhalen van beroemde schrijvers die hem inspireerden. De muren waren bedekt met tekeningen van dieren die hij had geholpen: honden met blije gezichten, katten die lui op de vensterbank lagen te slapen en zelfs een paar schattige konijntjes.
Op een zonnige ochtend zat Dr. Anton achter zijn bureau te werken aan een artikel voor een wetenschappelijk tijdschrift. Hij was gefocust en druk bezig met het analyseren van gegevens over de gezondheid van huisdieren in zijn omgeving. Maar terwijl hij typete, voelde hij de druk van de deadline die naderde. Zijn hoofd voelde zwaar en gestrest door het vele werk dat nog gedaan moest worden.
Plotseling klonk er een vrolijk geblaf buiten. Het was Max, de hond van de buren, die enthousiast rondjes rende in de tuin. Dr. Anton keek op van zijn computer en glimlachte bij het zien van Max’ blije gezichtje. "Misschien moet ik even pauzeren," dacht hij bij zichzelf.
Hij besloot naar buiten te gaan om wat frisse lucht te krijgen en zich even te ontspannen. Terwijl hij naar buiten stapte, zag hij hoe Max vrolijk met zijn staart kwispelde en naar hem toe kwam rennen. "Hallo Max!" zei Dr. Anton terwijl hij zich bukkend om hem te aaien.
Max sprong op en neer, duidelijk blij om Dr. Anton te zien. De dierenarts kon niet anders dan lachen om het enthousiasme van de hond. "Zou jij ook niet eens wat beweging nodig hebben?" vroeg hij terwijl hij naar het gras wees waar ze samen konden spelen.
Terwijl ze samen speelden, viel Dr. Anton's oog op iets dat tussen de wilgen doorstak: een grote watermeloen die iemand daar had achtergelaten tijdens een verjaardagsfeestje aan de rivierkant! Het was nog steeds fris en sappig uitziend.
"Wat denk je Max? Zullen we die watermeloen eens bekijken?" vroeg Dr. Anton terwijl hij richting de meloen liep.
Max blafte enthousiast als antwoord en volgde hem snel naar de watermeloen toe.
Toen ze dichterbij kwamen, merkte Dr. Anton dat er iets vreemds aan de hand was: er zat een kleine uil op de watermeloen! De uil keek hen nieuwsgierig aan met grote ogen vol verwondering.
"Hallo daar," zei Dr. Anton vriendelijk tegen de uil, "wat doe jij hier op deze watermeloen?"
De uil fladderde even met zijn vleugels maar bleef zitten waar hij zat, alsof hij hen wilde vertellen dat dit zijn nieuwe favoriete plek was geworden.
Dr. Anton vond het leuk om deze onverwachte ontmoeting te hebben en besloot dat dit misschien wel het perfecte moment zou kunnen zijn om even weg te stappen van al zijn zorgen over deadlines en werkdrukken.
"Max," zei hij terwijl hij weer naar zijn hond keek, "wat als we deze watermeloen meenemen? We kunnen er samen iets lekkers mee maken."
Max blafte opnieuw blijkeurige geluidjes terwijl Dr. Anton voorzichtig de watermeloen optilde en terug naar hun huisje droeg.
Eenmaal binnen begon Dr. Anton aan het snijden van de meloen terwijl Max nieuwsgierig toekeek vanuit zijn favoriete plekje bij het raam waar zonlicht binnenviel.
De geur van verse watermeloen vulde al snel het huisje terwijl Dr. Anton kleine stukjes sneed voor zichzelf én voor Max – natuurlijk zonder pitten! Terwijl ze samen genoten van hun snack, dacht Dr. Anton na over hoe belangrijk zulke kleine momenten waren in het leven; momenten waarin je je zorgen even kon vergeten en gewoon kon genieten van wat er om je heen gebeurde.
Na hun verfrissende tussendoortje besloot Dr. Anton weer aan het werk te gaan maar nu voelde alles lichter aan; zelfs al had hij nog steeds veel werk te doen voor zijn artikel, voelde hij zich minder gestrest dan eerder op de dag.
Terwijl hij weer achter zijn bureau ging zitten, hoorde hij Max zachtjes snurken naast hem op het tapijt – tevreden na hun spelletje buiten en hun heerlijke snack samen.
Met hernieuwde energie begon Dr. Anton weer te typen; nu met meer focus dan ooit tevoren omdat hij wist dat zelfs in drukke tijden er altijd ruimte is voor vreugdevolle momenten – zoals spelen met je hond of genieten van vers gesneden watermeloen onder een stralende zon aan de oever van een rustige rivier vol bloeiende wilgen.
En zo ging dag na dag voorbij in Oostenrijk; elke dag gevuld met zorgzame momenten tussen dierenartsen en hun trouwe vrienden – groot of klein – zonder geheimen of magie maar gewoon puur geluk in eenvoudigheid.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes