Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een geduldige leraar**
In een drukke stad, waar de gebouwen hoog waren en de straten vol mensen, woonde een fotograaf genaamd meneer Lens. Hij had een klein huis met een achtertuin vol planten. Meneer Lens was niet zomaar een fotograaf; hij was ook een geduldige leraar. Hij gaf les aan kinderen over hoe ze de wereld om hen heen konden vastleggen met hun camera's.
Op een zonnige zaterdag besloot meneer Lens dat het tijd was voor een speciale les. Hij had gehoord van een verborgen waterval in het dichtbegroeide woud aan de rand van de stad. Het leek hem de perfecte plek om zijn leerlingen te leren over fotografie in de natuur. Dus verzamelde hij zijn leerlingen: Emma, die altijd met haar kat op schoot zat te schilderen; Sam, die graag courgettes en broccoli in zijn achtertuin plantte; en Lotte, die vaak verveeld op haar computer zat te programmeren.
“Vandaag gaan we naar de waterval!” zei meneer Lens enthousiast. De kinderen keken elkaar aan met grote ogen. Een avontuur! Ze sprongen op hun fietsen en fietsten samen naar het woud.
Toen ze bij het woud aankwamen, zagen ze dat het er prachtig uitzag. De bomen waren hoog en groen, en er waren veel bloemen die kleurden als regenbogen. Maar naarmate ze verder het woud in gingen, werd het steeds stiller. De kinderen voelden zich klein tussen al die grote bomen.
Na een tijdje lopen kwamen ze bij de waterval. Het water viel met een zachte plons naar beneden en spatte uit elkaar als duizenden glinsterende diamanten. “Wauw!” riep Emma terwijl ze haar camera pakte.
Meneer Lens glimlachte tevreden. “Dit is de perfecte plek om te leren,” zei hij terwijl hij zijn eigen camera voorbereidde.
De kinderen begonnen enthousiast foto’s te maken van de waterval, maar na enkele minuten merkte meneer Lens dat Lotte niet meer bezig was met fotograferen. Ze zat op een steen en staarde naar het water.
“Wat is er, Lotte?” vroeg meneer Lens vriendelijk.
“Ik weet niet goed wat ik moet doen,” antwoordde Lotte zuchtend. “Ik ben niet zo goed in dit soort dingen.”
Meneer Lens knikte begrijpend. “Fotografie is net als tuinieren,” zei hij rustig. “Je moet geduldig zijn en goed kijken naar wat je wilt vastleggen.”
Lotte keek hem vragend aan. “Hoe bedoel je?”
“Stel je voor dat je een schildpad bent,” begon meneer Lens terwijl hij langzaam door het gras liep, “je beweegt langzaam en kijkt goed om je heen voordat je iets doet.” Hij gebaarde naar de schildpad die net voorbij kwam kruipen.
“Als je geduldig bent zoals deze schildpad, zul je zien dat er veel moois te ontdekken valt.” Meneer Lens knielde neer bij de schildpad en maakte voorzichtig een foto.
Lotte begon te glimlachen toen ze zag hoe mooi de foto was geworden. Ze pakte haar camera weer op en begon rond te kijken zoals meneer Lens had voorgesteld.
Emma en Sam waren ondertussen druk bezig met hun eigen projecten. Emma maakte prachtige foto's van bloemen die naast de waterval groeiden, terwijl Sam zich concentreerde op het maken van foto's van verschillende planten rondom hen.
“Meneer Lens!” riep Sam plotseling terwijl hij naar iets wees in het gras. “Kijk! Een broccoli-plant!”
Meneer Lens lachte hardop toen hij zag dat Sam zich vergist had; het was geen broccoli maar gewoon een grote groene plant met bladeren die leken op broccoli.
“Dat is geen broccoli,” zei hij vriendelijk, “maar ik vind het geweldig dat je zo creatief bent!”
Sam grinnikte verlegen maar voelde zich aangemoedigd door meneer Lens’ woorden.
Na enige tijd besloot meneer Lens dat het tijd was voor iets anders: schilderen! Hij had wat verf meegebracht zodat iedereen hun eigen creatie kon maken geïnspireerd door de natuur om hen heen.
De kinderen gingen aan de slag met schilderen terwijl ze luisterden naar het geluid van het vallende water en keken naar de mooie kleuren om hen heen. Lotte schilderde voorzichtig haar versie van de waterval terwijl Emma kleurrijke bloemen vastlegde op doek.
“Meneer Lens,” vroeg Emma nieuwsgierig terwijl ze haar penseel in verf doopte, “hoe weet u altijd zo goed wat we moeten doen?”
Meneer Lens dacht even na voordat hij antwoord gaf: “Omdat ik altijd probeer geduldig te zijn en goed te luisteren naar jullie ideeën.”
De kinderen knikten begrijpend terwijl ze verder schilderden en hun creativiteit lieten stromen.
Uiteindelijk was het tijd om terug te keren naar huis. De kinderen hadden veel geleerd over fotografie én schilderen die dag onder leiding van hun geduldige leraar meneer Lens.
Terug in hun achtertuinen dachten ze nog vaak terug aan hun avontuur bij de verborgen waterval in het woud – waar alles mogelijk leek zolang je maar geduldig genoeg was om goed rond te kijken en jezelf uit te drukken op jouw manier.
En zo eindigde hun dag vol creativiteit, plezier en natuurlijk… heel veel mooie foto's!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes