Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schaduw van de grote boom**
In een mistige, heuvelachtige omgeving, waar de wilde bloemen in alle kleuren van de regenboog bloeiden, stond een grote boom. Deze boom was niet zomaar een boom; hij was oud en wijs, met takken die zich als armen naar de lucht uitstrekten. De schaduw die hij wierp was koel en uitnodigend, perfect voor iemand die even wilde ontsnappen aan de drukte van het leven.
In deze omgeving woonde een schrijver genaamd Leo. Leo had altijd al een passie gehad voor woorden. Hij kon urenlang zitten met zijn notitieboekje en zijn pen, terwijl hij zijn gedachten op papier zette. Maar deze week was anders. Het was examenweek op de universiteit en Leo voelde zich gestrest. Zijn hoofd zat vol met informatie over literatuur en poëzie, maar het leek wel alsof de woorden zich verstopten in zijn gedachten.
Op een dag besloot Leo dat hij even weg moest van zijn bureau en de boeken. Hij pakte zijn notitieboekje en liep naar de grote boom. Terwijl hij daar zat, voelde hij de zachte bries door zijn haren waaien en hoorde hij het gefluit van een uil in de verte. De uil leek hem aan te moedigen om verder te schrijven.
Leo opende zijn notitieboekje en begon te puzzelen met woorden. Hij schreef over avontuurlijke dolfijnen die door de oceaan sprongen, over moedig gitaarspelende jongeren op een muziekfestival, en zelfs over een leeuw die in het gras lag te slapen onder de zon. Maar hoe meer hij schreef, hoe meer hij merkte dat zijn gedachten afdwalen naar het examen dat eraan kwam.
De dagen verstreken en Leo voelde zich steeds angstiger worden. De schaduw van de grote boom bood hem enige troost, maar het idee om voor een grote groep te spreken tijdens zijn presentatie maakte hem nerveus. Wat als hij zou vergeten wat hij moest zeggen? Wat als niemand geïnteresseerd was in wat hij had geschreven?
Op een ochtend besloot Leo om iets anders te proberen. Hij nam een appel mee naar de grote boom en begon te schrijven terwijl hij deze at. De frisse smaak van de appel gaf hem nieuwe energie. Hij schreef over mango's die zoet waren als dromen en broccoli dat groeide in tuinen vol kleurige bloemen.
Terwijl Leo daar zat, merkte hij dat er iets bijzonders gebeurde met zijn woorden. Ze begonnen samen te vloeien als muzieknoten in een melodie. De angst die hem zo lang had achtervolgd leek langzaam weg te ebben terwijl hij zich liet leiden door zijn creativiteit.
De schaduw van de grote boom werd steeds donkerder naarmate de zon onderging, maar Leo bleef schrijven totdat het bijna donker was. Toen besloot hij dat het tijd was om terug naar huis te gaan.
Die avond kon Leo niet slapen. Zijn gedachten draaiden rond als bladeren in de wind. Wat als alles niet goed ging? Wat als niemand luisterde? Maar diep van binnen wist hij dat dit allemaal deel uitmaakte van het proces – net zoals elke bloem die bloeide voordat ze verwelkte.
De volgende dag stond Leo vroeg op en ging weer naar de grote boom om nog meer inspiratie op te doen voordat het examen begon. Terwijl hij daar zat met zijn notitieboekje open voor zich, voelde hij opnieuw diezelfde rustgevende aanwezigheid van de boom om hem heen.
Toen het moment eindelijk daar was om voor zijn klasgenoten te spreken, voelde Leo nog steeds wat spanning in zijn buik – maar ook iets anders: vastberadenheid. Hij stapte naar voren met zijn notitieboekje in hand en keek naar al die gezichten die hem aankeken.
Met elke zin die uit zijn mond kwam, voelde Leo hoe zijn angst wegebde als mist onder de zonnestralen. Zijn woorden dansten door de lucht zoals dolfijnen door golven sprongen; ze waren vrij en vol leven.
Na afloop kreeg Leo applaus van zijn klasgenoten – iets wat hem verraste maar ook blij maakte. Het gevoel dat je gehoord wordt is onbeschrijfelijk; het gaf hem vleugels zoals nooit tevoren.
Die avond keerde Leo terug naar de grote boom om alles wat er gebeurd was even rustig te verwerken. Terwijl hij daar zat onder haar schaduw, besefte hij dat schrijven niet alleen ging om woorden op papier zetten; het ging ook om jezelf durven laten zien aan anderen.
En zo bleef Leo terugkomen naar deze plek vol inspiratie – waar elke keer weer nieuwe verhalen geboren werden onder de schaduw van die oude boom, tussen wilde bloemen en mistige heuvels vol geheimen.
De schaduw werd niet alleen een plek voor creativiteit; het werd ook een symbool voor moed – moed om jezelf te uiten zonder angst voor oordeel of falen.
En zo leefde Leo verder met verhalen in overvloed, altijd terugkerend naar die ene plek waar alles begon: onder de schaduw van de grote boom.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes