Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verborgen Tuin van de Buren**
In een drukke stad, waar de auto’s voortdurend toeterden en de mensen haastig hun weg zochten, lag een klein huis met een prachtige tuin. Het huis was van meneer en mevrouw De Vries. Meneer De Vries was een bioloog, lang en slank, met steil zwart haar dat altijd netjes in model zat. Hij droeg vaak een overhemd met stropdas, zelfs als hij in zijn tuin werkte. Mevrouw De Vries daarentegen was volslank en hield van vrolijke jurken met bloemenprints die dansten in de wind als ze door de tuin liep.
De tuin van de buren was bijzonder. Het was geen gewone tuin met gras en bloembedden. Nee, het was een verborgen wereld vol leven en kleur. Meneer De Vries had er alles aan gedaan om het tot een waar paradijs te maken. Er waren hoge bomen die schaduw boden aan het kabbelende beekje dat door de tuin stroomde. Het water glinsterde in het zonlicht en maakte zachte geluiden die je kon horen als je stil zat.
Elke ochtend kwam meneer De Vries naar buiten met zijn notitieboekje onder zijn arm. Hij ging zitten op een houten bankje onder de oude eik en begon te schrijven. Hij analyseerde alles wat hij zag: de vogels die floten, de insecten die druk bezig waren met hun werk, en zelfs de planten die zich naar het zonlicht leken te reiken. Zijn zorgzame aard kwam naar voren in elk detail dat hij opmerkte.
Mevrouw De Vries had ook haar eigen manier om van de tuin te genieten. Ze nam vaak haar knuffelbeer mee naar buiten, een grote teddybeer met een vriendelijke glimlach. Samen gingen ze zitten op het gras tussen de bloemen, waar ze vertelde over haar dag of gewoon stilletjes genoot van het moment.
Op een dag besloot meneer De Vries dat hij iets bijzonders wilde doen voor zijn vrouw. Hij had gehoord dat er in hun buurt een schakenclub was waar mensen samenkwamen om te spelen en plezier te hebben. Hij dacht dat het leuk zou zijn om samen met mevrouw De Vries te schaken in hun eigen tuin.
Dus begon hij plannen te maken voor een schaakmiddag in hun verborgen tuin. Hij maakte zelf een schaakbord van hout en verfde de stukken zwart en wit. Terwijl hij werkte, dacht hij na over hoe leuk het zou zijn om samen met mevrouw De Vries onder de bomen te zitten, terwijl ze hun strategische zetten deden.
Die zaterdagmiddag was het eindelijk zover! Meneer De Vries had alles klaarstaan: het schaakbord op tafel gezet tussen twee comfortabele stoelen onder de schaduw van de bomen, versieringen gemaakt van takken en bloemen uit hun eigen tuin neergelegd voor extra sfeer.
Mevrouw De Vries kwam naar buiten in haar mooiste jurk met bloemenprint, haar ogen glinsterend van vreugde toen ze het schaakbord zag staan. "Wat leuk! Dit is echt geweldig!" riep ze uit terwijl ze zich naast hem neerzette.
Ze begonnen te spelen, terwijl het kabbelende beekje hen begeleidde met zijn rustgevende geluiden. Meneer De Vries legde zorgvuldig elke zet uit; hij vond het heerlijk om zijn kennis over schaken te delen terwijl hij ook genoot van elk moment samen.
De middag vloog voorbij terwijl ze lachten om elkaars zetten en soms zelfs wat strategische blunders maakten die hen deden grinniken. Het zonlicht viel door de bladeren boven hen heen en creëerde mooie patronen op het gras.
Na enkele uren spelen besloten ze even pauze te nemen. Mevrouw De Vries haalde wat zelfgebakken koekjes uit een mandje dat naast hen stond en samen genoten ze ervan terwijl ze keken naar alle leven om hen heen: vlinders die fladderden tussen de bloemen, vogels die vrolijk zongen vanuit hun nesten in de bomen.
"Dit is echt onze verborgen tuin," zei meneer De Vries tevreden terwijl hij naar al het moois om hen heen keek.
"Ja," antwoordde mevrouw De Vries met volle mond, "het is perfect hier."
Ze spraken over alles wat hen bezig hield: nieuwe ontdekkingen in biologisch onderzoek voor meneer De Vries en creatieve ideeën voor nieuwe jurken voor mevrouw De Vries. Hun gesprekken waren eenvoudig maar vol liefde voor elkaar en hun bijzondere plek.
Naarmate de zon onderging, veranderde alles om hen heen in warme tinten oranje en roze. Het beekje weerkaatste deze kleuren als vloeibaar goud terwijl zij nog even nagenoten van hun spelletje schaken voordat ze besloten terug naar binnen te gaan.
Die avond zaten ze samen aan tafel bij kaarslicht; nog steeds pratend over hun dag in hun verborgen tuin vol leven en vreugdevolle momenten samen – zonder geheimen of magie – gewoon twee mensen die gelukkig waren in hun eigen stukje natuur middenin de stad.
En zo bleef hun verborgen tuin niet alleen een plek vol planten en dieren maar ook gevuld met liefdevolle herinneringen aan eenvoudige momenten samen – momenten die altijd zouden blijven bestaan zolang zij er waren om ervan te genieten.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes