Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vriend die altijd helpt**
In het zonnige Italië, in een kleurrijke tuin vol bloeiende planten en flonkerende vlinders, woonde een leraar genaamd Marco. Marco was een gemiddeld lange man met grijs haar dat hij vaak in een ponytail droeg. Hij had een casual stijl en droeg meestal jeans en sneakers. Zijn leerlingen vonden hem altijd leuk, omdat hij humor had en vaak grappen maakte die hen aan het lachen maakten.
Op een dag, terwijl de zon hoog aan de hemel stond, zat Marco op zijn favoriete bankje in de tuin. Hij keek naar de bloemen die in volle bloei stonden en luisterde naar het vrolijke gezang van de vogels. Maar vandaag voelde hij zich een beetje verveeld. De kinderen waren op school en hij had niets te doen.
"Wat zal ik eens gaan doen?" mompelde Marco tegen zichzelf. "Misschien kan ik iets bouwen met mijn bouwset." Hij had onlangs een nieuwe set gekocht met allemaal kleurrijke blokken. Terwijl hij nadacht over wat hij zou maken, kwam zijn beste vriend Luca langsfietsen.
Luca was gespierd en altijd vastberaden om te helpen waar hij kon. Hij stopte naast Marco en zei: "Hé Marco! Wat ben je aan het doen?"
"Niet veel," antwoordde Marco met een zucht. "Ik dacht eraan om iets te bouwen, maar ik weet niet goed wat."
Luca glimlachte breed. "Waarom bouwen we niet samen? Ik heb mijn fiets bij me, dus we kunnen snel naar mijn huis gaan om de bouwset te halen."
Marco's ogen lichtten op bij het idee. "Dat klinkt geweldig! Laten we gaan!" Ze sprongen op hun fietsen en fietsten door de kleurrijke straten van hun stadje, langs schattige huizen met bloeiende tuinen.
Eenmaal aangekomen bij Luca's huis, haalden ze de bouwset tevoorschijn. Het was een grote doos vol verschillende blokken in allerlei kleuren en vormen. Terwijl ze begonnen te bouwen, vertelde Luca grappen over zijn laatste bezoek aan de dokter.
"Je weet wel," begon Luca met een ondeugende glinstering in zijn ogen, "ik stond in een lange wachtrij bij de dokter en toen vroeg iemand: 'Waarom ben je hier?' Ik zei: 'Omdat ik geen komkommer ben!'"
Marco barstte in lachen uit terwijl hij verder bouwde aan hun creatie. Ze maakten samen een groot kasteel van blokken met torens en muren van verschillende kleuren.
Na enige tijd waren ze zo druk bezig dat ze niet eens doorhadden hoe laat het was geworden. De zon begon onder te gaan en de lucht kleurde prachtig oranje en roze.
"Dit is echt leuk!" zei Marco terwijl hij nog een blok op het kasteel plaatste. "Dankzij jou heb ik me helemaal niet meer verveeld."
Luca knikte enthousiast. "Dat is wat vrienden doen! We helpen elkaar altijd als we ons vervelen of als we iets nodig hebben."
Toen ze klaar waren met hun kasteel, stonden ze er trots naast. Het was groot en kleurrijk, precies zoals ze het zich hadden voorgesteld.
"Wat zullen we nu doen?" vroeg Marco terwijl hij naar het kasteel keek.
Luca dacht even na en zei toen: "Laten we er vlinders omheen laten vliegen!" Ze renden naar de bloemen in de tuin om wat vlinders te vangen voor hun kasteel.
Natuurlijk vingen ze geen echte vlinders; dat zou moeilijk zijn geweest! In plaats daarvan plukten ze enkele mooie bloemen en maakten ze papieren vlinders van bladeren die ze vonden tussen de planten.
Ze versierden hun kasteel met deze papieren vlinders die vrolijk dansten in de zachte bries van de avondlucht.
"Dit ziet er geweldig uit!" riep Marco terwijl hij naar hun creatie keek vol trots.
"Ja," zei Luca lachend, "en nu kunnen we onze eigen verhalen vertellen over dit kasteel vol avonturen!"
De twee vrienden gingen zitten op het gras voor hun kasteel en begonnen verhalen te verzinnen over dappere ridders, mooie prinsessen en avonturen die zich afspeelden in hun kleurrijke tuin.
Uren gingen voorbij terwijl ze lachten om elkaars verhalen en ideeën deelden over wat er allemaal kon gebeuren in hun fantasiewereld.
Uiteindelijk viel de nacht in, maar dat maakte hen niet uit; ze hadden zoveel plezier gehad dat tijd helemaal vergeten leek te zijn.
Toen het donker werd, besloten ze dat het tijd was om naar huis te gaan. Ze pakten hun spullen op, maar voordat ze vertrokken keek Marco nog één keer naar het kasteel dat zij samen hadden gebouwd.
"Dank je wel voor vandaag," zei Marco tegen Luca met een glimlach op zijn gezicht.
"Geen probleem! Dat is wat vrienden doen," antwoordde Luca terwijl hij zijn fiets pakte.
En zo fietsten beide vrienden terug naar huis onder de sterrenhemel van Italië, wetende dat elke dag weer nieuwe avonturen zou brengen – samen of alleen – maar altijd klaar om elkaar te helpen wanneer dat nodig was.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes