Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een Huis Vol Verhalen**
Op een zondagmiddag, toen de zon hoog aan de lucht stond en de lucht zachtjes fluisterde, zat een meisje genaamd Lila alleen thuis. Ze had kastanjebruin haar dat in een vlecht over haar schouder viel. Lila was een introvert meisje dat het heerlijk vond om te dromen en te tekenen. Haar kamer was gevuld met boeken over astronomie, schilderijen van zeilboten en stapels tekenblokken met kleurpotloden.
Die middag besloot Lila om naar de oude ruïne aan het einde van de straat te gaan. De ruïne was een plek waar de tijd stil leek te staan. De muren waren bedekt met klimop en er waren grote stenen die ooit deel uitmaakten van een prachtig huis. Nu waren ze versleten, maar ze vertelden nog steeds verhalen van vroeger.
Lila nam haar tekenblok en kleurpotloden mee. Ze vond het leuk om te tekenen wat ze zag, en de ruïne was vol inspiratie. Toen ze aankwam, voelde ze zich meteen thuis tussen de oude stenen en het gefluister van de wind.
Ze ging zitten op een grote, platte steen die als een tafel diende. Voor haar lag een prachtig uitzicht over de stad. De gebouwen leken op kleine doosjes in verschillende kleuren, en Lila begon te tekenen. Terwijl ze haar potlood over het papier liet glijden, hoorde ze plotseling iets bewegen.
Een schildpad kwam langzaam uit zijn schuilplaats gekropen. Hij had een glanzende schild en bewoog zich met bedachtzame stappen. Lila glimlachte; het was alsof hij ook naar de verhalen kwam luisteren die in de ruïne verborgen lagen.
"Hallo daar," zei Lila tegen de schildpad terwijl ze hem observeerde. "Wat doe jij hier?" De schildpad keek op, alsof hij haar verstond, maar hij zei niets terug. In plaats daarvan kroop hij dichterbij en ging naast haar zitten.
Lila vond het leuk om met hem te praten terwijl ze verder tekende. "Ik ben hier om verhalen te vangen," vertelde ze hem terwijl ze zijn aandacht trok met haar potloodbewegingen. "Dit huis heeft zoveel verhalen in zich."
De schildpad knikte langzaam, alsof hij het eens was met wat Lila zei. Ze vertelde hem over de boeken die ze had gelezen: avonturen in verre landen, sterrenstelsels ver weg en geheimen van de zeeën. Terwijl ze sprak, begon ze ook beelden op papier vast te leggen: dromerige landschappen vol sterrenhemels en vrolijke zeilboten die door golven dansten.
De tijd verstreek zonder dat Lila het merkte. Het licht veranderde van helder naar goudkleurig toen de zon begon onder te gaan. De schaduwen werden langer en langer in de ruïne, maar dat maakte niet uit voor Lila; zij was helemaal in haar element.
Plotseling voelde Lila hongerig worden; het was tijd voor een pauze! Ze haalde een komkommer uit haar tas – dat was altijd haar favoriete snack – en begon er stukjes van af te snijden met een klein mesje dat ze bij zich had.
"Wil je ook wat?" vroeg Lila aan de schildpad terwijl ze hem een klein stukje aanbood. De schildpad keek ernaar met zijn grote ogen maar leek niet geïnteresseerd in komkommer; hij gaf liever zijn aandacht aan het gras dat rondom hen groeide.
Lila lachte zachtjes om zijn onschuldige gedrag terwijl zij verder at en genoot van het uitzicht op de stad die langzaam in duisternis gehuld werd.
Na haar snack besloot Lila nog wat meer te tekenen voordat het donker werd. Ze pakte haar kleurpotloden weer op en begon opnieuw lijnen op papier te zetten – dit keer niet alleen gebouwen of sterrenhemels, maar ook beelden van zichzelf samen met de schildpad in hun eigen kleine wereld vol verhalen.
De lucht werd donkerder en sterren verschenen één voor één aan de hemel boven hen. Het leek wel alsof elke ster ook zijn eigen verhaal had – net als deze oude ruïne vol herinneringen aan mensen die ooit hier hadden gewoond.
Toen Lila klaar was met tekenen, keek ze naar haar werkstuk: er stonden nu niet alleen huizen op papier maar ook vriendschappen tussen mensen en dieren zoals zijzelf en deze bijzondere schildpad.
"Dit is ons verhaal," zei Lila tegen hem terwijl zij naar hun creatie wees. De schildpad knikte weer langzaam; misschien begreep hij wel meer dan je zou denken!
Langzaam begon Lila zich voor te bereiden om naar huis terug te keren; het werd tijd om afscheid te nemen van deze magische plek vol verhalen waar zij zo veel inspiratie had opgedaan.
Voordat zij vertrok gaf zij nog één keer aandacht aan alles om zich heen: de stenen muren die zoveel hadden gezien, het gras dat zachtjes ruiste in de wind, zelfs aan de sterren die twinkelden als glimlachende vrienden boven hen.
Met één laatste blik op haar tekenblok nam Lila afscheid van de ruïne en zijn stille getuigenissen van verleden tijden – wetende dat dit huis vol verhalen altijd zou blijven bestaan zolang zij erover bleef dromen.
En zo liep zij terug naar huis onder een hemel vol sterren, wetende dat elke zondagmiddag weer nieuwe avonturen zou brengen – zowel binnenin als buitenin deze wereld vol wonderen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes