Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur in de stad**
Op een zonnige dag in de stad, waar de lucht blauw was en de wolken als wattenbolletjes leken, waren Milan en Mira op weg naar het strand. Ze woonden in een klein appartement met uitzicht op de drukke straat. De stad was altijd vol leven, met mensen die haastig voorbij liepen, auto’s die toeterden en het geluid van muziek dat uit de cafés kwam. Maar vandaag was het anders. Vandaag gingen ze naar het strand.
Milan droeg zijn favoriete hoodie en joggingsbroek. Hij had een krachtige bouw voor zijn leeftijd, wat hem er stoer uitzag. Mira had haar haren in een hoge staart gebonden en droeg een vrolijk gekleurd T-shirt met bloemen erop. Ze was altijd zorgzaam, vooral voor haar huisdier, een kleine hond genaamd Max. Max was een schattige pup met grote ogen en een zachte vacht. Maar helaas was Max onlangs overleden, en dat maakte Mira soms verdrietig.
“Zullen we iets leuks doen op het strand?” vroeg Milan terwijl ze langs de drukke straten liepen. “Misschien kunnen we schilderen!” Hij had altijd al willen schilderen op het strand, met de zee als achtergrond.
“Dat klinkt geweldig!” zei Mira enthousiast. “Ik heb mijn kleurpotloden meegenomen.” Ze had ook een groot vel papier onder haar arm geklemd. Het idee om te schilderen maakte haar blij, ook al dacht ze soms aan Max.
Toen ze eindelijk bij het strand aankwamen, voelden ze het warme zand onder hun voeten. Het witte zand glinsterde in de zon als kleine diamanten. De zee golfde rustig tegen de kust en er waren niet veel mensen om hen heen. Het leek wel alsof ze hun eigen stukje paradijs hadden gevonden.
Milan zette zijn spullen neer en begon meteen te kijken naar wat hij wilde schilderen. Hij zag de zee die zich uitstrekte tot aan de horizon en besloot dat hij dat wilde vastleggen op papier. Mira ging naast hem zitten en begon haar kleurpotloden te sorteren.
“Wat ga je maken?” vroeg Milan nieuwsgierig.
“Ik wil Max schilderen,” antwoordde Mira terwijl ze naar haar potloden keek. “Ik mis hem zo.” Haar stem klonk zachtjes verdrietig.
Milan knikte begrijpend. “Dat is mooi,” zei hij terwijl hij zijn penseel pakte. “Ik weet zeker dat je iets moois maakt.”
Terwijl ze bezig waren met hun kunstwerken, kwam er een jongen voorbij met een robot speelgoedauto die snel over het zand racete. De jongen lachte luid terwijl hij zijn auto bestuurde, en Milan kon niet anders dan glimlachen bij het zien van zoveel plezier.
“Zou je ook willen racen?” vroeg Milan aan Mira terwijl hij naar de jongen keek.
“Ja! Dat lijkt me leuk!” zei Mira enthousiast, even vergeten dat ze verdrietig was geweest over Max.
Ze renden naar de jongen toe en vroegen of ze mee mochten doen met het racen van zijn auto’s. De jongen knikte blij en gaf hen elk een kans om hun eigen raceauto te besturen.
Milan voelde zich vrij terwijl hij met de auto over het zand scheurde, zijn hart klopte snel van blijdschap. Mira lachte luid toen zij aan de beurt was om te racen; even vergat ze alles om zich heen.
Na een tijdje spelen gingen ze terug naar hun plek op het strand om verder te schilderen. Milan keek naar zijn werk; hij had geprobeerd om de zee zo goed mogelijk vast te leggen met verschillende tinten blauw en wit voor de schuimkoppen van de golven.
“Wat vind je ervan?” vroeg hij trots aan Mira.
“Het is prachtig! Je hebt echt talent,” zei Mira bewonderend terwijl ze naar zijn schilderij keek.
Mira liet haar eigen werk zien: een kleurrijke afbeelding van Max die vrolijk rondhuppelde in een veld vol bloemen onder een stralende zon. Haar ogen glinsterden toen ze sprak over alle leuke momenten die ze samen hadden gehad.
De zon begon langzaam onder te gaan, waardoor alles in gouden kleuren werd gehuld. Het zand voelde warm aan onder hun voeten terwijl ze samen genoten van dit moment op het strand.
“Dit is echt fijn,” zei Milan terwijl hij naar de horizon keek waar de zon langzaam verdween achter de zee.
Mira knikte instemmend maar voelde ook weer even dat verdriet over Max terugkomen. Toch besloot ze om zich niet te laten tegenhouden door die gevoelens vandaag; dit avontuur was speciaal geweest.
Ze pakte haar kleurpotloden weer op en voegde nog wat details toe aan haar schilderij: misschien wat extra bloemen of zelfs een mooie lucht vol sterren voor als het donker zou worden.
“Milan,” zei Mira na even nadenken, “wat als we hier vaker komen? Gewoon jij en ik?”
Milan glimlachte breed bij dat idee: “Ja! We kunnen elke week komen schilderen!”
De avond viel langzaam in; sterren verschenen één voor één aan de hemel boven hen terwijl zij nog steeds bezig waren met hun kunstwerken op het verlaten strand vol witte zandkorrels.
En zo eindigde hun avontuur in deze bijzondere stad aan zee – niet met geheimen of magie, maar gewoon twee kinderen die samen genoten van kunst, spelletjes en herinneringen maken onder een prachtige zonsondergang.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes