Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een dappere astronaut**
In het zonnige Spanje, waar de lucht helderblauw was en de zon altijd leek te stralen, woonde een jonge schrijver genaamd Mateo. Mateo had een bijzondere passie: hij droomde ervan om astronaut te worden. Elke dag zat hij aan de rand van een kabbelend beekje, dat vol glinsterende stenen lag, en schreef hij verhalen over verre sterrenstelsels en avonturen in de ruimte.
Het beekje stroomde door het park van zijn stad, Valencia. De bomen stonden trots langs de oever, hun bladeren fluisterden zachtjes in de wind. Mateo hield van deze plek; het was zijn inspiratiebron. Hij zag hoe het water speels over de stenen danste en dacht aan de sterren die zo ver weg leken, maar toch zo dichtbij waren in zijn verbeelding.
Op een dag, terwijl hij met zijn notitieboekje in de hand zat te schrijven, kwam er een dolfijn uit het water springen. Het was geen gewone dolfijn; deze had een glanzende huid die schitterde als diamanten in het zonlicht. Mateo kon zijn ogen niet geloven. De dolfijn leek hem aan te kijken met nieuwsgierige ogen en sprong nogmaals omhoog, alsof hij Mateo wilde uitnodigen voor een avontuur.
Mateo voelde een opwinding door zich heen stromen. Hij besloot dat dit het moment was om zijn dromen waar te maken. Hij pakte zijn notitieboekje en begon te schrijven over hoe hij samen met de dolfijn naar de sterren zou reizen. Terwijl hij schreef, stelde hij zich voor dat ze samen op een ruimteschip zouden zitten, omringd door kleurrijke planeten en stralende sterren.
De volgende dag besloot Mateo om naar het lokale museum te gaan. Daar waren tentoonstellingen over ruimtevaart en astronomie. Terwijl hij door de zalen liep, zag hij prachtige foto's van sterrenstelsels en planeten die zo ver weg waren dat ze alleen maar konden worden gezien met krachtige telescopen. Hij voelde zich klein maar ook vol hoop; misschien zou hij ooit ook zulke foto's kunnen maken vanuit zijn eigen ruimteschip.
In het museum ontmoette Mateo een oude man genaamd Don Fernando, die ooit zelf astronaut was geweest. Don Fernando vertelde verhalen over zijn avonturen in de ruimte: hoe hij rond planeten zweefde en sterrenstelsels ontdekte die niemand ooit eerder had gezien. Mateo luisterde aandachtig en maakte aantekeningen in zijn notitieboekje.
"Je moet je dromen volgen," zei Don Fernando met een glimlach. "De ruimte is voor iedereen die durft te dromen."
Mateo voelde zich geïnspireerd door deze woorden en besloot dat hij niet alleen wilde schrijven over avonturen in de ruimte; hij wilde ze ook echt beleven! Met nieuwe energie ging hij naar huis en begon te plannen voor zijn eigen avontuur.
Die avond zat Mateo weer aan het beekje met zijn notitieboekje open voor hem. Hij schreef over een magische banaan die hem zou helpen om naar de maan te reizen. In zijn verhaal at hij deze banaan op terwijl hij naar de sterren keek, en plotseling voelde hij zichzelf stijgen! De maan kwam dichterbij terwijl muziek om hem heen klonk – vrolijke tonen die leken te komen van verre sterren.
Mateo sloot zijn ogen en stelde zich voor dat hij op reis was met vrienden: ze zouden samen lachen, muziek maken onder de sterrenhemel en genieten van sappige mango's terwijl ze naar nieuwe werelden keken.
De dagen gingen voorbij terwijl Mateo bleef schrijven over zijn avonturen als astronaut. Zijn verhalen werden steeds levendiger; elke zin bracht hem dichter bij zijn droom om daadwerkelijk naar de ruimte te gaan.
Op een dag besloot Mateo dat het tijd was om actie te ondernemen. Hij verzamelde al zijn verhalen en foto's van het museum en maakte er een boek van: "Dromen van Sterren". Met veel enthousiasme stuurde hij dit boek naar verschillende uitgevers in Spanje.
Enkele weken later ontving Mateo eindelijk goed nieuws: één van de uitgevers wilde zijn boek uitgeven! Blijdschap overspoelde hem als golven uit het beekje naast hem. Dit was slechts het begin van iets groots!
Toen "Dromen van Sterren" werd gepubliceerd, organiseerde Mateo een boekpresentatie in het park waar alles begon – bij het kabbelende beekje vol glinsterende stenen. Mensen kwamen van heinde en verre om naar hem te luisteren terwijl hij voorlas uit zijn boek over dolfijnen die sprongen tussen sterrenstelsels en avontuurlijke reizen door onbekende werelden.
Tijdens deze presentatie merkte Mateo iets bijzonders op: kinderen zaten met grote ogen naar hem te luisteren, hun verbeelding werd aangewakkerd door elk woord dat hij sprak. Ze droomden mee over hun eigen avonturen in de ruimte.
Na afloop kwam er een klein meisje naar hem toe met glinsterende ogen vol enthousiasme. "Ik wil ook astronaut worden!" riep ze uit terwijl ze haar handen omhoog stak alsof ze al aan boord van haar ruimteschip zat.
Mateo glimlachte breed; dit was precies wat hij hoopte te bereiken – anderen inspireren om hun dromen na te jagen! Terwijl de zon onderging achter de bomen langs het beekje, voelde Matteo zich gelukkig weten dat zelfs als je niet letterlijk naar de sterren kunt reizen, je altijd kunt vliegen met je verbeelding.
En zo ging Matteo verder met schrijven – niet alleen voor zichzelf maar ook voor anderen die durfden dromen zoals zij deden bij dat kabbelende beekje vol glinsterende stenen in Valencia, Spanje.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes