Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een grappige goochelaar**
In een verborgen grot, diep onder de grond, waar stalactieten als scherpe tanden naar beneden hingen en stalagmieten als oude wachters omhoog staken, zat Niels. Hij had zijn sportoutfit aangetrokken, een felblauw trainingspak dat hem atletisch deed lijken. Zijn kastanjebruine haar viel in krullen om zijn gezicht en hij keek verveeld naar de muur van de grot. De lucht was vochtig en er hing een geur van aarde en rotsen.
Niels was met zijn klas op excursie naar deze bijzondere plek. De bioloog die hen begeleidde, mevrouw Van Dijk, had hen verteld over de verschillende soorten schimmels die hier groeiden en de bijzondere dieren die in het donker leefden. Maar nu stonden ze al een tijdje in de rij te wachten voor hun rondleiding. Niels had geen zin om te luisteren naar het geklets van zijn klasgenoten. Hij zocht naar iets om zich mee te vermaken.
Plotseling viel zijn blik op Noa, een meisje met krullend haar dat net zo kastanjebruin was als het zijne. Ze zat op de grond met een komkommer in haar hand, die ze aan het snijden was met een klein mesje dat ze uit haar rugzak had gehaald. "Wat ben je aan het doen?" vroeg Niels nieuwsgierig.
"Ik maak schijfjes voor mijn schildpad," antwoordde Noa met een glimlach. "Ze houdt van komkommer." Terwijl ze sprak, keek ze af en toe op naar de stalactieten boven hun hoofd, alsof ze zich afvroeg of er misschien wel een schildpad zou leven in deze grot.
Niels vond het idee van een schildpad in de grot grappig. "Stel je voor dat we hier ineens een schildpad tegenkomen die ons vraagt om hem uit deze grot te helpen!" zei hij lachend.
Noa lachte mee en zei: "Ja! En dan zegt hij: 'Ik ben al zo lang verloren!'"
De andere kinderen keken hen nu aan, nieuwsgierig naar wat er zo leuk was aan hun gesprek. Niels besloot om verder te gaan met hun fantasie. "Misschien is hij wel een goochelaar! Een grappige goochelaar die ons allemaal trucs laat zien!"
"Ja!" riep Noa enthousiast. "En dan tovert hij komkommers uit zijn hoed!"
De kinderen begonnen te lachen bij het idee van een goochelaar die komkommers toverde in plaats van konijnen of kaarten. Niels stond op en begon te gebaren alsof hij zelf de goochelaar was. Hij deed alsof hij een hoed op zijn hoofd zette en riep: "Kijk goed! Ik ga iets heel bijzonders doen!"
Met veel dramatiek deed hij alsof hij iets uit zijn hoed trok en hield vervolgens zijn hand open als of daar niets in zat. De kinderen gierden het uit van het lachen.
"Wat is er? Zie je geen komkommer?" vroeg Niels met grote ogen terwijl hij zich omdraaide naar Noa.
"Nope!" zei zij terwijl ze nog steeds grinnikte.
Niels besloot dat dit wel heel leuk was en ging verder met zijn act. Hij deed alsof hij allerlei dingen uit zijn hoed toverde: eerst kwam er een frisbee tevoorschijn, dan weer een paar sokken die helemaal niet bij elkaar pasten.
"Dit is mijn nieuwe truc!" riep hij terwijl hij de sokken omhoog hield. "De verdwijnende sokken! Ze verdwijnen altijd na het wassen!"
De kinderen lachten nog harder en zelfs mevrouw Van Dijk kon niet anders dan glimlachen terwijl ze hen observeerde vanuit haar positie bij de ingang van de grot.
Na enige tijd stopte Niels even om adem te halen en keek rond naar zijn publiek dat vol verwachting naar hem keek.
"En nu," zei hij plechtig, "de grote finale! Ik ga... iets heel bijzonders doen!" Hij maakte dramatische bewegingen met zijn handen terwijl iedereen stil werd.
"Ik ga... puzzelen!" riep hij uiteindelijk terwijl hij zich op de grond liet vallen tussen alle kinderen.
"Noa, heb jij toevallig puzzelstukjes bij je?" vroeg Niels terwijl hij door haar rugzak snuffelde zonder echt toestemming te vragen.
"Nope," zei Noa weer lachend, maar ze hielp hem wel door wat stenen uit de grot te verzamelen zodat ze samen konden puzzelen met wat er voorhanden was.
De kinderen gingen zitten in een cirkel rondom Niels terwijl zij samen verschillende vormen maakten met de stenen die ze gevonden hadden. Het leek wel alsof ze bezig waren met hun eigen kunstwerkje middenin deze mysterieuze grot vol stalactieten en stalagmieten.
Terwijl ze bezig waren met hun creaties, vertelde Niels over hoe je soms moet puzzelen om dingen bij elkaar te krijgen – net zoals in het leven waar alles soms chaotisch lijkt maar uiteindelijk toch samenkomt als je goed kijkt.
Noa knikte instemmend terwijl ze haar stenen rangschikte tot iets dat leek op… nou ja… iets wat alleen zij kon herkennen als kunstwerk!
Uiteindelijk kwam mevrouw Van Dijk dichterbij om hen aan te moedigen weer verder te gaan met hun rondleiding door de grot. Maar voordat ze vertrokken, gaf Niels nog één laatste showtje weg door opnieuw te doen alsof hij iets uit zijn hoed toverde – dit keer waren het gewoon meer stenen!
De kinderen juichten opnieuw en zelfs Noa gooide haar komkommerstukjes omhoog als confetti ter ere van hun grappige goochelaar – ook al was het maar voor even in deze verborgen grot vol wonderen waar geen magie nodig was om plezier te hebben!
En zo eindigde hun avontuur in de grot; niet met geheimen of mysterieën maar gewoon met gelach, creativiteit en veel plezier – precies zoals elke goede dag zou moeten eindigen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes