Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een dappere astronaut**
Er was eens een dappere astronaut genaamd Max. Max had zwart, steil haar en een vierkant gezicht. Hij droeg altijd een overhemd met korte mouwen, zelfs als hij in de ruimte was. Max was niet zomaar een astronaut; hij was ook een bioloog. Hij hield van alles wat met leven te maken had, van de kleinste bacteriën tot de grootste dieren.
Op een dag kreeg Max een bijzondere opdracht. Hij moest naar een oude ruïne op de planeet Zorba gaan. De ruïne was bedekt met klimop en had ooit deel uitgemaakt van een grote stad. Nu was het stil en verlaten, maar Max wist dat er veel te ontdekken viel.
Max stapte in zijn ruimteauto, die eruitzag als een grote bol met wielen. Hij startte de motor en reed naar de raket die hem naar Zorba zou brengen. Terwijl hij reed, dacht hij aan al het leven dat hij zou kunnen vinden op deze mysterieuze planeet.
Na een lange reis arriveerde Max op Zorba. De lucht was helder en de zon scheen fel. Toen hij uit zijn raket stapte, voelde hij zich meteen thuis tussen de vreemde planten en dieren die om hem heen groeiden. Maar eerst moest hij naar de ruïne.
De ruïne lag niet ver weg, maar het leek alsof het eeuwen geleden verlaten was. Klimop groeide overal en bedekte de stenen muren als groene schaduwdoeken. Max vond het prachtig! Hij begon te schilderen met zijn penseel en verf die hij mee had genomen in zijn ruimteauto.
Terwijl hij aan het schilderen was, hoorde hij plotseling iets bewegen achter hem. Het was een kleine hond! De hond had grote ogen en keek nieuwsgierig naar Max. "Hallo daar!" zei Max vrolijk tegen de hond. "Wat doe jij hier?"
De hond kwam dichterbij en begon vrolijk te kwispelen met zijn staart. Max kon niet geloven dat er hier op Zorba ook honden waren! De hond leek verdrietig, alsof hij iets kwijt was geraakt.
Max knielde neer bij de hond en vroeg: "Ben je je baasje kwijt?" De hond blafte zachtjes en keek naar de ruïne, alsof hij wilde zeggen dat daar iets belangrijks verborgen lag.
Max besloot om samen met de hond verder te zoeken in de ruïne. Ze liepen door smalle gangen vol met klimop en oude stenen muren die verhalen vertelden van vroeger. Terwijl ze verder gingen, vond Max allerlei interessante dingen: oude bordspellen die mensen vroeger speelden, gebroken potten vol met wortels die ooit gegeten waren door bewoners van deze plek.
De hond leidde Max naar een grote open ruimte in het midden van de ruïne. Daar stond een enorme stenen tafel waarop nog steeds resten lagen van wat ooit feestmaaltijden waren geweest. Het leek wel of hier veel mensen samenkwamen om te eten en plezier te maken.
Max keek om zich heen en zag hoe mooi alles nog steeds was ondanks dat het oud was geworden. Hij besloot om hier even pauze te nemen en wat water voor zichzelf én voor de hond mee te nemen uit zijn rugzak.
Terwijl ze samen zaten te rusten, begon Max weer na te denken over wat er gebeurd kon zijn met het baasje van de hond. Misschien hadden ze samen gespeeld in deze ruïne voordat alles veranderde? Het idee maakte hem verdrietig voor de kleine viervoeter naast hem.
Na hun pauze besloot Max verder te zoeken naar aanwijzingen over waar het baasje van de hond kon zijn gebleven. Ze gingen weer op pad door smalle gangen vol klimop totdat ze bij een andere kamer kwamen waar meer spullen lagen: oude boeken vol verhalen over biologie!
Max's ogen glinsterden toen hij enkele boeken opensloeg en ontdekte dat ze vol stonden met tekeningen van planten en dieren die op Zorba leefden! Dit was geweldig! Hij maakte aantekeningen terwijl hij las over alle verschillende levensvormen die deze planeet rijk was.
De hond zat naast hem, aandachtig luisterend terwijl Max vertelde over wat hij ontdekte in elk boek dat hij opensloeg.
Uiteindelijk vond Max iets bijzonders: een klein medaillon dat half begraven lag onder wat aarde in één van de hoeken van de kamer. Toen hij het oppakte, zag hij dat er een foto in zat van een jongen met dezelfde vierkante gezichtsvorm als die van hemzelf! En naast hem zat… ja hoor! Dezelfde kleine hond!
"Dit moet jouw baasje zijn!" riep Max enthousiast tegen de hond terwijl deze vrolijk blafte en rondjes draaide van blijdschap.
Max voelde zich gelukkig omdat ze eindelijk iets hadden gevonden dat hen dichter bij elkaar bracht – zelfs al waren ze nu gescheiden door tijd en ruimte.
Met nieuwe energie besloten ze terug te keren naar buiten waar het zonlicht scheen op hun gezichten terwijl ze samen door het gras liepen dat rondom de ruïne groeide.
Max wist nu dat dit avontuur niet alleen ging over biologie of ontdekkingen; soms ging het ook gewoon om momenten delen – zelfs zonder woorden – met iemand of iets anders dat je dierbaar is.
En zo eindigde hun avontuur in deze oude ruïne op Zorba; niet omdat er magie of geheimen waren onthuld, maar omdat twee vrienden elkaar vonden in hun zoektocht naar antwoorden – simpelweg door nieuwsgierigheid en zorgzaamheid voor elkaar.
Toen ze terugkeerden naar zijn raket om weer naar huis te gaan, wist Max zeker dat dit avontuur nooit vergeten zou worden – zowel voor hem als voor zijn nieuwe vriendje, die nu altijd aan zijn zijde zou blijven staan tijdens toekomstige ontdekkingen in het universum!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes