Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Laatste Appelboom**
In een drukke stad, waar de gebouwen hoog de lucht in reikten en de straten vol waren met mensen en auto’s, stond er een bijzondere appelboom. Deze boom was niet zomaar een boom; het was de laatste appelboom in de hele stad. Hij stond in een klein parkje, omringd door majestueuze eikenbomen die hun schaduw over het gras verspreidden. De appelboom had een slanke stam en zijn takken waren vol met glanzende, rode appels.
Daan was een jongen van tien jaar. Hij had steil, grijs haar dat altijd netjes in model zat. Daan droeg vaak een overhemd en een hoodie over zijn kleding. Hij was dol op puzzels en schaken. Zijn kamer was gevuld met retro videospellen die hij graag speelde op zijn oude console. Daan vond het leuk om te analyseren hoe dingen werkten, of het nu ging om computers of om de wereld om hem heen.
Fenna was Daan's buurmeisje. Ze had kort, rood haar dat altijd vrolijk om haar hoofd danste als ze buiten speelde. Fenna hield van buitenspeelgoed en bracht veel tijd door in het parkje bij de appelboom. Ze vond het heerlijk om te schommelen of te spelen met haar busje dat ze altijd bij zich had.
Op een zonnige dag besloten Daan en Fenna naar het park te gaan. De lucht was blauw en er waren geen wolken te zien. Terwijl ze naar de appelboom liepen, merkte Daan iets vreemds op.
“Fenna,” zei hij terwijl hij naar de boom wees, “kijk eens goed naar die appels.”
Fenna keek omhoog en zag dat sommige appels er heel anders uitzagen dan andere. “Ja! Sommige zijn groot en anderen zijn klein,” zei ze enthousiast.
“En sommige hebben vlekken,” voegde Daan toe terwijl hij dichterbij kwam om beter te kijken.
Ze besloten om wat appels van de boom te plukken. Terwijl ze plukten, begon Daan na te denken over wat er met deze bijzondere boom aan de hand kon zijn. “Misschien is deze boom wel magisch,” zei hij met een glimlach.
“Magisch?” vroeg Fenna nieuwsgierig terwijl ze een grote appel omhoog hield.
“Ja! Wat als deze appels ons iets kunnen leren?” zei Daan terwijl hij begon na te denken over puzzels die opgelost moesten worden.
Fenna knikte enthousiast. “Laten we proberen uit te vinden wat deze appels ons willen vertellen!”
Ze gingen zitten onder de schaduw van de eikenbomen en begonnen hun plannen te maken. Daan haalde zijn notitieboekje tevoorschijn waarin hij al zijn ideeën opschreef. “Wat als we elke appel als een puzzel beschouwen?” stelde hij voor.
Fenna vond dit geweldig! “Ja! En we kunnen elke appel een naam geven!” riep ze uit.
Zo begonnen ze hun avontuur met het geven van namen aan elke appel die ze plukten: Grote Glimlach, Kleine Vlek, Stevige Stuiter… De namen maakten hen aan het lachen en al snel hadden ze tientallen appels met grappige namen.
Terwijl ze bezig waren, kwamen er andere kinderen langs die nieuwsgierig keken naar wat Daan en Fenna aan het doen waren. Een paar jongens kwamen dichterbij staan en vroegen: “Wat zijn jullie aan het doen?”
Daan keek op van zijn notities en zei: “We geven namen aan deze appels!”
De jongens keken elkaar aan en lachten hardop. “Dat is gek!” zei één van hen terwijl hij zich voorover boog om beter te kijken naar de appels.
Maar Fenna vond het niet gek; zij vond het leuk! Ze nodigde hen uit om mee te doen: “Jullie kunnen ook helpen! Geef elke appel een naam!”
Langzaam maar zeker sloten meer kinderen zich bij hen aan onder de schaduw van de eikenbomen. Iedereen begon hun eigen ideeën in te brengen voor namen voor de appels: Rimpelige Roos, Zachte Zomerwind… Het werd al snel een grote verzameling van grappige namen die iedereen deed lachen.
Daan voelde zich trots op hun creativiteit en hoe iedereen samenkwam rond deze bijzondere appelboom in het parkje midden in de stad. Het leek alsof alle zorgen even verdwenen waren terwijl ze samen plezier maakten.
Na uren spelen besloten Daan en Fenna dat het tijd was om naar huis te gaan. Terwijl ze wegliepen keken ze nog één keer achterom naar hun nieuwe vrienden onder de appelboom.
“Dit was leuk!” zei Fenna blij terwijl ze haar busje vasthield.
“Ja,” antwoordde Daan met een glimlach op zijn gezicht, “en wie weet wat we morgen weer kunnen doen.”
En zo gingen Daan en Fenna terug naar huis, wetende dat hun avontuur met de laatste appelboom nog lang niet voorbij was…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes