Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een avontuur in de stad**
In het zonnige Spanje, waar de lucht altijd blauw is en de zon fel schijnt, woonde een jonge bioloog genaamd Elena. Elena had lang, blond haar dat in de zon glinsterde als goud. Ze droeg vaak een t-shirt met een vrolijke print van een tijger erop. Haar stijl was hipsterachtig; ze had een liefde voor alles wat creatief was en hield ervan om te schilderen.
Op een dag besloot Elena dat ze iets bijzonders wilde doen. Ze had gehoord van een verlaten strand aan de rand van de stad Valencia. Het strand had wit zand en helder water, perfect voor een dag vol avontuur. Met haar fiets, die ze zelf had opgeknapt met kleurrijke stickers, fietste ze naar het strand.
De zon scheen fel toen Elena aankwam. Het zand voelde warm onder haar voeten terwijl ze het strand op liep. De zee glinsterde als duizenden diamanten en het geluid van de golven was rustgevend. Ze zette haar fiets tegen een palmboom en keek om zich heen. Er waren geen mensen te zien; het leek wel alsof het strand speciaal voor haar alleen was.
Elena haalde haar schilderspullen uit haar tas en begon te schilderen. Ze wilde de schoonheid van het strand vastleggen op canvas. Terwijl ze bezig was, merkte ze iets vreemds op in het water. Een grote schaduw bewoog zich onder de golven. Haar nieuwsgierigheid was gewekt.
Ze stopte met schilderen en liep naar de waterlijn toe. Het water was koel en verfrissend tegen haar huid terwijl ze dichterbij kwam. Plotseling sprong er iets uit het water! Het was een grote zeeleeuw met glanzende vacht die speels door de lucht sprong voordat hij weer in het water plonste.
Elena kon niet anders dan lachen om zijn capriolen. De zeeleeuw leek wel te willen spelen! Vastberaden besloot ze om hem beter te leren kennen. Ze knielde bij de rand van het water en maakte geluiden om zijn aandacht te trekken.
"Hallo daar!" riep ze vrolijk, terwijl ze met haar handen klapte.
Tot haar verbazing kwam de zeeleeuw dichterbij zwemmen en keek nieuwsgierig naar Elena met zijn grote ogen. Hij zwom rondjes in het ondiepe water, alsof hij wilde zeggen: "Kom maar spelen!"
Elena voelde zich gelukkig en begon weer te schilderen, deze keer met de zeeleeuw op het canvas als onderwerp. Terwijl ze bezig was, merkte ze dat er meer leven in het water was dan alleen de zeeleeuw; kleine vissen zwommen voorbij en zelfs enkele kleurrijke kwallen dansten elegant door het water.
Na een tijdje besloot Elena dat ze ook iets anders wilde doen dan alleen schilderen. Ze dacht aan hoe leuk het zou zijn om meer over deze dieren te leren, dus pakte ze haar notitieboekje uit haar tas om aantekeningen te maken over wat ze zag.
Plotseling hoorde ze een vreemd geluid achter zich – iemand riep! Toen draaide Elena zich om en zag een jongen die op zijn fiets aankwam. Hij had ook blond haar en droeg een t-shirt met daarop een afbeelding van een woestijnlandschap.
"Hey! Wat doe jij hier?" vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij afstapte.
"Ik ben aan het schilderen," antwoordde Elena enthousiast, "en ik heb net deze zeeleeuw ontmoet!"
De jongen keek naar het water waar de zeeleeuw nog steeds rondzwom. "Dat is gaaf! Ik ben Miguel," zei hij met een brede glimlach.
Elena stelde zich voor en samen keken ze naar de zeeleeuw die nu bovenop een golf lag te rusten, alsof hij poseerde voor hun schilderijen.
Miguel vertelde dat hij vaak naar dit strand kwam omdat hij gefascineerd was door alles wat met biologie te maken had – net als Elena! Hij vertelde over zijn droom om dierenarts te worden zodat hij dieren kon helpen die ziek waren of gewond raakten.
Ze praatten over hun favoriete dieren terwijl de zon langzaam onderging achter de horizon, waardoor alles in gouden tinten werd gehuld. Het leek wel magie!
Na verloop van tijd besloten Elena en Miguel dat het tijd was om terug naar huis te gaan voordat het donker werd. Ze pakten hun spullen in en keken nog één keer naar het prachtige uitzicht over de zee voordat ze hun fietsen weer opstapten.
"Dit was echt leuk," zei Miguel terwijl hij naast Elena fietste langs de kustlijn terug naar Valencia.
"Ja! We moeten dit snel weer doen," antwoordde Elena enthousiast terwijl ze doorfietsten onder de sterrenhemel die langzaam zichtbaar werd boven hen.
En zo eindigde hun avontuur op het verlaten strand vol wit zand en helder water – maar niet zonder dat er nieuwe dromen waren ontstaan over toekomstige ontdekkingen in hun stad vol leven en natuur!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes