Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een dag met opa en oma**
In het hart van Italië, in de stad Florence, woonde een jongen genaamd Luca. Hij had een grote liefde voor zijn opa en oma. Elke zaterdag was het hun speciale dag samen. Vandaag was het een zonnige zaterdag en Luca kon niet wachten om hen te zien.
Luca had krullend blond haar dat altijd in de war zat. Hij droeg een overhemd met korte mouwen, perfect voor de warme zon. Zijn opa, Giovanni, was een grafisch ontwerper. Hij had altijd kleurrijke ideeën en hield ervan om dingen te maken die mensen blij maakten. Zijn oma, Maria, was ook creatief. Ze schilderde prachtige doeken vol met bloemen en landschappen.
Die ochtend kwam Luca aan bij hun appartement in het oude centrum van Florence. De muren waren bedekt met klimop en de ramen hadden houten luiken die openstonden naar de straat. De geur van versgebakken brood kwam hem tegemoet toen hij binnenstapte.
“Buongiorno, Luca!” riep zijn oma terwijl ze hem omhelsde. “Kijk eens wat ik heb gemaakt!” Ze wees naar een groot schilderij dat op easel stond. Het toonde een kleurrijk landschap met de beroemde Duomo op de achtergrond.
“Wauw, oma! Het is prachtig!” zei Luca enthousiast.
“Dank je wel! Vandaag gaan we iets speciaals doen,” zei opa Giovanni terwijl hij zijn bril op zijn neus zette en naar Luca keek met zijn analytische ogen.
“Wat gaan we doen?” vroeg Luca nieuwsgierig.
“We gaan naar de oude ruïne aan de rand van de stad,” antwoordde opa. “Het is een plek vol mystiek en geschiedenis.”
Luca sprong op van blijdschap. Hij had gehoord over die ruïne, maar hij was er nog nooit geweest. Samen stapten ze in opa’s auto, een oude maar betrouwbare wagen die hen overal bracht waar ze wilden gaan.
De rit naar de ruïne was leuk. Opa vertelde verhalen over Florence terwijl hij door de straten reed. “Wist je dat deze stad ooit het centrum van kunst en wetenschap was?” vroeg hij terwijl hij langs prachtige gebouwen reed.
“Ja! Leonardo da Vinci heeft hier gewoond!” zei Luca enthousiast.
“Precies!” zei opa met een glimlach.
Na een korte rit kwamen ze aan bij de ruïne. Het was een oude vesting die ooit door ridders werd bewoond. De stenen waren verweerd door de tijd en er groeide gras tussen de scheuren in het pad.
“Dit is het,” zei opa terwijl hij uitstapte en naar de hoge muren wees die nog steeds trots rechtop stonden ondanks hun leeftijd.
Luca keek omhoog naar de torens die tegen de lucht afstaken als wachters uit vervlogen tijden. “Het lijkt wel een poppenhuis voor reuzen,” zei hij lachend.
Oma Maria haalde haar schildersspullen uit haar tas en begon meteen te schilderen terwijl ze inspiratie opdeed van het uitzicht om hen heen. Opa nam Luca mee op verkenningstocht rond de ruïne.
Ze liepen langs oude stenen trappen die leidden naar verschillende delen van het gebouw. “Kijk hier,” zei opa terwijl hij naar een grote open ruimte wees waar ooit feesten werden gehouden. “Hier dansten mensen honderden jaren geleden.”
Luca stelde zich voor hoe het zou zijn geweest om daar te dansen in mooie kleren onder fakkels die flonkerden in het donker. “Ik zou willen dat ik daar ook kon dansen,” zei hij dromerig.
Opa lachte: “Misschien kunnen we onze eigen dans organiseren hier één dag!”
Ze vervolgden hun weg naar boven, waar ze uitkeken over Florence met zijn daken vol terracotta tegels en kronkelige straatjes die zich als slangen door de stad slingerden.
“Opa, kijk! Daar is het plein waar we vaak gelato eten!” riep Luca blij terwijl hij met zijn vinger wees naar beneden.
“Ja! En daar is ook het museum waar we vorige week waren,” voegde opa eraan toe terwijl hij trots op zijn kleinzoon keek.
Na hun verkenningstocht gingen ze terug naar oma Maria, die nog steeds druk bezig was met haar schilderij. Ze had al veel kleur toegevoegd aan haar doek; heldere tinten geel, groen en blauw vulden het canvas als bloemen in bloei.
“Oma, kijk wat we hebben ontdekt!” riep Luca enthousiast terwijl hij naast haar ging zitten om te kijken naar wat ze had geschilderd.
“Oh, dat ziet er geweldig uit! Jullie hebben goed werk geleverd!” zei oma blij terwijl ze even stopte om hen te bewonderen.
Na enige tijd besloot oma dat ze klaar was met haar schilderij voor vandaag. Ze pakte haar spullen weer in en samen liepen ze terug naar de auto om weer richting huis te gaan.
Onderweg vertelde opa verhalen over kunstenaars zoals Michelangelo en Botticelli die ooit in Florence leefden en werkten aan hun meesterwerken. Luca luisterde aandachtig; elke keer als opa sprak voelde het alsof hij terug in de tijd reisde naar die magische momenten waarop kunst tot leven kwam.
Eenmaal thuis aangekomen maakten ze samen lunch klaar: vers brood met tomaat en mozzarella, besprenkeld met olijfolie uit eigen tuin van oma Maria’s kleine balkonnetje vol kruidenplanten zoals basilicum en oregano.
Terwijl ze aten praatten ze over alles wat ze hadden gezien: over kleuren, vormen en hoe belangrijk creativiteit is in hun leven als grafisch ontwerper of kunstenaar.
Na lunch speelden ze nog even samen puzzels maken op tafel; kleurrijke stukken vormden beelden van dieren en natuur totdat alles weer netjes opgeborgen werd voor later gebruik.
De zon begon langzaam onder te gaan toen Luca zich realiseerde dat deze dag bijna ten einde liep.
“Opa? Mag ik je helpen bij je ontwerpen?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Natuurlijk! We kunnen samen iets maken dat onze avonturen vandaag vastlegt.” antwoordde Giovanni enthousiast.
En zo eindigde deze bijzondere dag vol creativiteit tussen drie generaties: Opa Giovanni leerde zijn kleinzoon Luca over ontwerpen; Oma Maria inspireerde hen beiden met haar kunst.
De avond viel zachtjes over Florence terwijl zij samen lachten rondom tafel – drie harten verbonden door liefde voor kunst & avontuur – klaar voor nieuwe dagen vol ontdekkingen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes