Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een ondeugende goochelaar**
Aan de oever van een snelstromende rivier, waar het water glinsterde in de zon, zat een ondeugende goochelaar. Zijn naam was Felix. Felix had een grote liefde voor muziek en hij droeg altijd een lederen jack dat hem een avontuurlijke uitstraling gaf. Hij had zijn hoed op zijn hoofd gezet, die vol met kleurrijke sterren en maanfiguren was. De mensen in de stad kenden hem goed, want hij was vaak te vinden in het park, waar hij zijn trucs uitvoerde.
Het was een zonnige dag en het park was gevuld met blije mensen. Kinderen renden rond met ballonnen in hun handen, terwijl hun ouders op bankjes zaten te genieten van de frisse lucht. Felix had die ochtend besloten om iets speciaals te doen. Hij wilde niet alleen goochelen, maar ook muziek maken. Met zijn gitaar op schoot begon hij vrolijke deuntjes te spelen.
Terwijl hij speelde, zag hij een meisje met een kat aan de andere kant van het park. Het meisje zat op een kleedje met haar kat naast zich en keek naar Felix met grote ogen. Ze had lange haren en droeg een vrolijk jurkje vol aardbeienprint. Felix voelde zich meteen enthousiast en besloot haar aandacht te trekken.
“Hallo daar!” riep hij terwijl hij zijn gitaar even stopte. “Wil je zien wat ik kan?”
Het meisje knikte nieuwsgierig en Felix begon te goochelen met zijn kaarten. Hij toverde kaarten uit zijn hoed en liet ze door de lucht vliegen als vogels die vrij waren. De kat sprong op van schrik en rende weg, maar het meisje lachte hardop.
“Dat is geweldig!” riep ze terwijl ze klapte in haar handen.
Felix voelde zich blij door haar reactie en besloot nog meer trucs te laten zien. Hij maakte ballonfiguren voor de kinderen die zich om hem heen verzamelden. Een hond kwam voorbij rennen, nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. De hond snuffelde aan de ballonnen en maakte het feestje nog leuker.
Na een tijdje stopte Felix met goochelen en vroeg: “Wie wil er nu dansen?” De kinderen juichten enthousiast en begonnen rond te springen op de muziek die hij speelde.
De lucht vulde zich met gelach en vrolijkheid terwijl iedereen danste op het ritme van Felix’ gitaarspel. Het meisje met de aardbeienprint kwam dichterbij staan, haar ogen glinsterend van vreugde.
“Wat is jouw naam?” vroeg ze terwijl ze haar kat weer oppakte.
“Ik ben Felix,” zei hij met een brede glimlach. “En jij?”
“Ik heet Lila,” antwoordde ze verlegen maar blij.
Felix vond Lila leuk; ze leek zo creatief en vol leven. Terwijl ze samen dansten, vertelde Lila dat ze graag fotografeerde. Ze liet hem enkele foto’s zien die ze eerder had gemaakt van bloemen in het park en van dieren die voorbij kwamen lopen.
“Dat is mooi!” zei Felix bewonderend terwijl hij naar haar foto’s keek. “Je hebt echt talent!”
Lila bloosde bij het compliment en zei: “Dank je! Maar jij bent ook heel goed in goochelen!”
Felix voelde zich trots door haar woorden en besloot dat hij iets speciaals voor Lila wilde doen om haar te verrassen. Hij pakte wat ballonnen uit zijn tas en begon snel aan iets nieuws te werken: een grote ballonkat!
De kinderen keken toe hoe Felix creatief bezig was met de ballonnen, terwijl Lila gefascineerd toekeek door haar camera lens heen.
“Dit wordt geweldig!” zei Felix enthousiast toen hij klaar was met het maken van de ballonkat.
Lila klapte in haar handen toen ze het resultaat zag: een schattige kat gemaakt van kleurrijke ballonnen! Ze nam snel enkele foto’s om dit moment vast te leggen.
“Wil je hem hebben?” vroeg Felix terwijl hij de ballonkat aan Lila gaf.
“Oh ja! Dank je wel!” zei Lila stralend terwijl ze voorzichtig de ballonkat vasthield alsof het iets heel waardevols was.
De middag vloog voorbij vol muziek, lachen, dansen en plezier maken in het park aan de oever van de rivier. Mensen kwamen samen om naar Felix’ magie te kijken; volwassenen genoten ook van zijn optreden terwijl kinderen hun ogen niet konden afhouden van alle wonderlijke dingen die gebeurden.
Toen de zon langzaam onderging achter de stad, besloot Felix dat het tijd was om afscheid te nemen voor vandaag. Maar voordat hij vertrok, keek hij naar Lila en zei: “Ik hoop dat we elkaar snel weer zien!”
Lila knikte enthousiast terug: “Ja! Dit was zo leuk!”
Met dat gezegd pakte Felix zijn gitaar op zijn rug, zwaaide naar iedereen in het park – vooral naar Lila – en liep weg langs de oever van de rivier waar water rustig stroomde onder de ondergang van de zon.
Die avond dacht Lila na over alles wat er gebeurd was; over hoe leuk het was om nieuwe vrienden te maken tijdens zo’n vrolijke dag vol muziek en magie zonder geheimen of mysterieën – gewoon puur plezier aan de oever van hun stadse leven.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes