Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur van de verloren bal**
Op een zonnige dag, met de lucht zo blauw als een heldere zee, besloten Milan en Mara om naar het verlaten strand te gaan. Het strand was een plek waar ze vaak kwamen spelen. De witte zandkorrels glinsterden in de zon en de golven rolden zachtjes naar de kust. Het was een perfecte dag voor avontuur.
Milan had zijn favoriete t-shirt met een kleurrijke print van een vliegtuig aan. Hij vond het leuk om te doen alsof hij in dat vliegtuig zat, hoog boven de wolken. Mara droeg een vrolijk jurkje dat wapperde in de wind. Haar krullende blonde haar danste mee met elke bries die over het strand waaide.
Ze renden over het zand, hun voeten maakten sporen die snel weer werden weggevaagd door de golven. Milan had zijn bal meegenomen, een mooie, slanke bal die hij zelf had geschilderd met felle kleuren. Hij was er trots op en kon niet wachten om ermee te spelen.
“Laten we voetballen!” riep Milan enthousiast terwijl hij de bal omhoog hield.
Mara knikte en samen begonnen ze te rennen. Ze schoten heen en weer, dribbelend met de bal tussen hen in. De geluiden van hun gelach vulden de lucht terwijl ze zich vermaakten op het strand.
Na een tijdje besloot Milan om zijn kunsten te laten zien. Hij nam een paar stappen terug en schoot de bal zo hard als hij kon richting Mara. De bal vloog door de lucht als een vliegtuig dat opstijgt, maar toen gebeurde er iets onverwachts: de bal stuiterde op het zand en rolde verder dan ze hadden verwacht.
“Wacht!” riep Mara terwijl ze achter de bal aan rende. Maar voordat ze het wisten, rolde de bal naar het water toe en viel in de branding.
“Oh nee!” zei Milan bezorgd terwijl hij naar het water keek waar zijn mooie bal nu lag te drijven. De golven leken te spelen met zijn bal, maar Milan voelde zich verdrietig omdat hij niet bij zijn bal kon komen.
Mara keek naar Milan en zei: “We moeten hem terughalen.” Ze keken samen naar het water dat zachtjes tegen het zand klotste. Het leek wel alsof het water hen uitlachte omdat ze hun spelletje niet konden afmaken.
Milan dacht na. “Misschien kunnen we iets gebruiken om hem terug te krijgen,” zei hij terwijl hij rondkeek op het strand. Zijn ogen vielen op een oude houten plank die half begraven lag in het zand.
“Dat is perfect!” zei Mara enthousiast terwijl ze naar de plank toe liep. Samen tilde ze hem op en legde hem naast hen neer.
“Als we voorzichtig zijn, kunnen we misschien bij de bal komen,” stelde Milan voor.
Ze kropen voorzichtig dichterbij het water, waarbij ze ervoor zorgden dat hun voeten niet nat werden door de golven die steeds dichterbij kwamen. Met veel geduld duwden ze de plank voorzichtig richting hun verloren bal.
De plank gleed over het natte zand en kwam steeds dichterbij de drijvende bal. Maar net toen ze dachten dat ze dichtbij genoeg waren, kwam er een grote golf aanrollen en duwde hun plank weg!
“Oh nee!” gilde Mara terwijl ze haar handen omhoog deed om zich vast te houden aan iets stevigs.
Milan lachte om haar reactie maar voelde ook dat dit avontuur moeilijker was dan gedacht. “We moeten slimmer zijn,” zei hij vastberaden.
Ze gingen zitten op het warme zand en dachten na over wat ze nu konden doen. Terwijl ze daar zaten, viel hun oog op iets anders: verderop stond een grote schelp die glinsterde in het zonlicht.
“Misschien kunnen we die schelp gebruiken,” stelde Mara voor terwijl ze opstond en naar de schelp liep.
Milan volgde haar nieuwsgierig en samen tilde ze de grote schelp op. Het was zwaar maar mooi, met allerlei kleuren die schitterden als edelstenen in het licht van de zon.
“Wat nu?” vroeg Milan terwijl hij naar Mara keek die al nadacht over hoe ze dit konden gebruiken om bij hun bal te komen.
“We kunnen proberen om hem als soort van lepel te gebruiken,” zei Mara enthousiast terwijl zij haar handen onderaan hield zodat zij meer grip had op de schelp.
Met veel moeite liepen ze weer naar het water toe, deze keer met hun nieuwe ‘hulpmiddel’. Ze bogen zich over het water heen en probeerden voorzichtig met de schelp onder hun verloren bal te schuiven zonder dat deze weer wegdreef door een golf of door hun bewegingen.
Het was moeilijker dan gedacht! De golven bleven maar komen en gingen steeds sneller dan zij konden reageren. Maar na verschillende pogingen lukte het eindelijk! Ze kregen grip onderaan hun mooie gekleurde bal!
“Ja! We hebben hem!” juichte Milan terwijl hij samen met Mara aan zijn creatie trok uit het water waar deze nu half nat lag te glinsteren in zonlicht!
Ze waren zo blij dat alles goed was gekomen! Hun gezichten straalden van blijdschap toen zij elkaar aankeken met grote ogen vol vreugde!
Met veel enthousiasme renden zij terug naar droge grond waar zij even moesten bijkomen van alle spanning van dit avontuur! Hun voeten maakten opnieuw sporen in het zachte zand terwijl zij lachten om wat net gebeurd was!
Nu konden zij weer verder spelen zonder zorgen! En zo gingen Milan en Mara verder met voetballen op dit prachtige verlaten strand vol witte zandkorrels onder een stralende zon!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes