Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het meisje dat de kleuren vond**
In een groene vallei, omringd door hoge bergen, lag een stad die vol leven was. De gebouwen waren gemaakt van grijs beton en staal, maar in de harten van de mensen was er altijd ruimte voor dromen. In deze stad woonde een meisje met volslank figuur en krullend haar. Haar naam was Lila. Lila droeg vaak een maxi-jurk met bloemenprint die danste als ze liep. Ze hield van de kleuren van haar jurk, maar ze voelde dat er meer kleuren waren om te ontdekken.
Op een dag besloot Lila dat ze op avontuur wilde gaan. Ze pakte haar camera, want ze hield ervan om foto's te maken van alles wat mooi was. Met haar camera kon ze de wereld vastleggen zoals zij die zag: vol kleur en leven. Ze stapte naar buiten en voelde de zon op haar gezicht. De lucht was blauw en de wolken leken wel van katoen.
Lila begon te wandelen door de straten van de stad. De gebouwen waren hoog en recht, maar ze had altijd het gevoel dat er iets ontbrak. Terwijl ze door de straten liep, zag ze mensen die druk in de weer waren met hun dagelijkse leven: kinderen die speelden, volwassenen die naar hun werk gingen en ouderen die op een bankje zaten te genieten van het zonnetje.
Ze kwam langs een park waar kinderen met kleurrijke ballonnen speelden. De ballonnen zweefden omhoog in de lucht en Lila dacht bij zichzelf: "Wat als ik ook zo'n kleur kon vinden?" Ze nam haar camera en maakte foto's van alles wat ze mooi vond: de groene bladeren aan de bomen, het gele gras dat in de zon glinsterde en zelfs een paar vrolijke eenden die rondzwommen in het vijvertje.
Na een tijdje besloot Lila verder te gaan. Ze liep naar het andere einde van het park waar een grote bouwplaats was. Hier stonden mannen in helmen druk te werken aan een nieuw gebouw. Het gebouw zou groot worden, met veel ramen zodat het licht naar binnen kon komen. Lila keek gefascineerd toe terwijl ze haar camera omhoog hield om alles vast te leggen.
Een man op de bouwplaats merkte Lila op en glimlachte naar haar. "Wat ben je aan het doen?" vroeg hij vriendelijk.
"Ik zoek naar kleuren," antwoordde Lila terwijl ze hem aankeek met grote ogen.
"Nou," zei hij terwijl hij naar zijn werk keek, "hier zijn genoeg kleuren te vinden! Kijk maar eens goed." Hij wees naar verschillende materialen: staal dat glinsterde in het zonlicht, bakstenen in verschillende tinten rood en geel, en zelfs verfpotten vol levendige kleuren.
Lila knikte enthousiast en begon opnieuw foto's te maken. Ze fotografeerde alles wat kleur had: het felle oranje van een bouwhelm, het diepblauwe van een stuk plastic dat op de grond lag, en zelfs het groen van gras dat tussen de stenen groeide.
Na een tijdje voelde Lila zich moe maar gelukkig. Ze had zoveel kleuren gevonden! Maar er was nog iets wat ze wilde doen voordat ze naar huis ging: ze wilde iets speciaals maken met al deze kleuren.
Ze besloot om naar huis terug te keren om haar verzameling samen te stellen. Thuis aangekomen ging ze aan tafel zitten met al haar foto's verspreid voor zich uitgestald. Terwijl ze keek naar al die beelden voelde ze zich dromerig worden; elke foto vertelde zijn eigen verhaal over kleur.
Lila pakte enkele oude kartonnen dozen uit haar kast en begon aan haar project. Ze knipte uit elke foto wat zij mooi vond en plakte deze stukjes op papier alsof ze een groot kunstwerk maakte. Het werd een collage vol leven; elke kleur vertelde iets over wat zij had gezien tijdens haar avontuur in de stad.
Toen het donker werd, zat Lila nog steeds aan tafel met haar collage voor zich uitgestald onder het zachte licht van een lampje. Haar hart vulde zich met vreugde toen ze alle kleuren bij elkaar zag; dit was wat zij zocht! Geen geheimen of magie nodig; alleen maar kijken naar wat er al was.
De volgende dag besloot Lila om terug te gaan naar het park met haar collage onder arm om deze aan iedereen te laten zien. Terwijl ze door de straten liep, voelde ze zich opgewonden over wat komen ging; wie zou er allemaal komen kijken?
Bij aankomst in het park zag Lila kinderen spelen met hun ballonnen weer boven hun hoofden zweven zoals eerder gedaan had; nu leek alles nog kleurrijker dan ooit tevoren! Ze zette zichzelf neer op een bankje waar iedereen langs kon lopen en begon trots haar collage tentoon te stellen.
Mensen stopten even om te kijken; sommigen glimlachten terwijl anderen nieuwsgierig vroegen waar al deze kleuren vandaan kwamen. “Ik heb gewoon gekeken,” zei Lila eenvoudigweg terwijl zij hen vertelde over haar avontuur door de stad.
De mensen waren onder de indruk; niet alleen omdat zij zo’n mooie collage had gemaakt maar ook omdat zij hen herinnerde aan hoe belangrijk het is om stil te staan bij alle kleine dingen om ons heen – zelfs als we denken dat we alles al kennen!
En zo bleef Lila elke dag terugkomen naar het park met nieuwe ideeën voor collages of foto’s die zij maakte tijdens nieuwe avonturen doorheen hun groene vallei vol leven tussen hoge bergen – altijd zoekend naar meer kleuren in deze wereld waarin wij leven!
En zo groeide niet alleen Lila’s verzameling maar ook haar liefde voor alles wat kleur gaf aan ons bestaan – zonder geheimen of magie – gewoon door goed rondkijken!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes