Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het huis met de dansende deuren**
Er was eens een huis aan de rand van een kabbelend beekje. Dit huis was heel bijzonder, want de deuren van het huis dansten altijd. De bewoners van het huis waren een bioloog genaamd Dr. Linde en haar trouwe schildpad, Timo. Dr. Linde was een nuchtere vrouw met een gemiddelde bouw en altijd in haar sportbroek, klaar om naar buiten te gaan en de natuur te verkennen.
Elke ochtend als de zon opkwam, begon Dr. Linde aan haar drukke werkdag. Ze had veel te doen: onderzoeken, notities maken en soms zelfs lesgeven aan kinderen over de wonderen van de natuur. Maar voordat ze begon, nam ze altijd even de tijd om naar het beekje te kijken. De kleurrijke stenen glinsterden in het zonlicht en het water kabbelde vrolijk verder.
Timo, de schildpad, zat vaak op het terras van het huis en keek naar zijn baasje terwijl ze zich voorbereidde op haar dag. Hij vond het heerlijk om in de zon te liggen en af en toe een wortel te knabbelen die Dr. Linde voor hem had meegenomen.
Op een dag besloot Dr. Linde dat ze iets nieuws wilde proberen om haar stress te verminderen na een lange werkdag. Ze had gehoord dat meditatie goed voor je was, dus ging ze op zoek naar een rustige plek bij het beekje om te mediteren.
“Kom je mee, Timo?” vroeg ze terwijl ze haar sportbroek recht trok.
Timo knikte met zijn hoofd en volgde zijn baasje naar het beekje. Toen ze daar aankwamen, ging Dr. Linde zitten op een grote steen met kleurrijke stippen. Ze sloot haar ogen en begon diep adem te halen.
Terwijl Dr. Linde mediteerde, begonnen de deuren van hun huis weer te dansen. Ze zwaaiden heen en weer alsof ze ook wilden meedoen aan de meditatie van hun baasje. Het leek wel alsof elke deur zijn eigen ritme had; sommige dansten snel terwijl andere langzaam wiegden.
Na een tijdje merkte Dr. Linde dat er iets bijzonders gebeurde met de deuren terwijl zij daar zat te mediteren. Het leek alsof ze niet alleen dansten voor zichzelf, maar ook voor Timo! De schildpad keek nieuwsgierig naar het huis en zijn ogen glinsterden van vreugde.
“Wat denk je dat er met die deuren aan de hand is?” vroeg Dr. Linde toen ze klaar was met mediteren.
Timo gaf geen antwoord; hij was meer geïnteresseerd in een vlinder die voorbij fladderde.
Dr. Linde lachte zachtjes en besloot terug naar huis te gaan om Timo wat lekkers te geven voordat ze weer aan het werk ging.
Toen ze terugkwamen bij het huis, merkte Dr. Linde dat er iets veranderd was in de manier waarop de deuren dansten. Ze leken nu nog vrolijker dan voorheen! Misschien had haar meditatie hen geïnspireerd?
“Misschien moeten we vaker samen mediteren,” zei Dr. Linde tegen Timo terwijl ze hem een stuk wortel gaf.
De dagen gingen voorbij en elke keer als Dr. Linde mediteerde bij het beekje, leken de deuren nog levendiger te worden! Het werd al snel een gewoonte voor hen beiden: na elke drukke werkdag gingen ze samen naar buiten om even tot rust te komen.
Op een dag kwam er een groep kinderen langs die speelden met hun buitenspeelgoed in de buurt van het beekje. Ze zagen Timo liggen op zijn steen en waren nieuwsgierig naar hem.
“Wat is dat voor schildpad?” vroeg één van hen.
“Dat is Timo,” antwoordde Dr. Linde met een glimlach terwijl ze zich bij hen voegde.
De kinderen kwamen dichterbij en keken vol verwondering naar Timo die rustig zijn wortel at.
“Waarom danst jullie deur?” vroeg een ander kind terwijl hij naar het huis wees.
Dr. Linde lachte opnieuw: “Onze deuren dansen omdat ik vaak mediteer bij dit mooie beekje.”
De kinderen keken elkaar aan met grote ogen vol verbazing en vroegen of zij ook konden meedoen met mediteren.
“Dat kan zeker!” zei Dr. Linde enthousiast.
Dus gingen alle kinderen zitten op grote stenen rond het beekje, net als zij deed, terwijl Timo rustig verder knabbelde aan zijn wortel.
Ze sloten hun ogen en luisterden naar het kabbelende water dat hen hielp ontspannen na hun drukke spelletjesdag vol energie.
En zo gebeurde het dat niet alleen Dr. Linde maar ook alle kinderen regelmatig samen kwamen om even stil te zijn bij het mooie beekje vol kleurrijke stenen – allemaal onder toeziend oog van Timo die tevreden in zijn zonnetje lag.
En wat gebeurde er ondertussen met die dansende deuren? Die bleven vrolijk bewegen op hun eigen ritme – soms snel, soms langzaam – maar altijd blij omdat er zoveel leven rondom hen was ontstaan door één simpel idee: samen genieten van rust na drukte!
En zo leefden zij nog lang gelukkig in hun bijzondere huis waar zelfs de deuren wisten hoe belangrijk ontspanning kon zijn na al die drukte van elke dag!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes