Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van de vergeten klok**
Op een heuveltop, omringd door eindeloze velden vol golvende graan, stond een oude, vervallen boerderij. De muren waren bedekt met klimop en de ramen waren zo stoffig dat je nauwelijks naar binnen kon kijken. Maar wat deze boerderij echt bijzonder maakte, was de grote klok die aan de voorkant van het gebouw hing. De klok was ooit glanzend en goudkleurig geweest, maar nu was hij verroest en stil. Niemand leek te weten waarom hij niet meer tikte.
Niels, een jonge fotograaf met slanke benen en een passie voor het vastleggen van momenten, kwam vaak naar deze plek. Hij droeg altijd zijn favoriete spijkerbroek en sneakers, en zijn camera hing als een schoudertas om zijn nek. Niels had een oog voor detail; hij kon de schoonheid zien in dingen die anderen vaak over het hoofd zagen. De oude boerderij was voor hem een bron van inspiratie.
Op een zonnige middag besloot Niels om weer naar de boerderij te gaan. De lucht was helder blauw en er waaide een zachte bries die de geur van versgemaaid gras met zich meebracht. Terwijl hij over het pad naar de boerderij liep, zag hij Tess zitten op een oude houten schommel die aan een stevige tak hing. Tess had lange benen en droeg een luchtige jurk met kleurrijke bloemen erop. Haar haar danste in de wind terwijl ze zachtjes heen en weer wiegde.
“Hey Niels!” riep Tess vrolijk toen ze hem zag aankomen. “Wat ga je vandaag doen?”
“Hallo Tess! Ik wil wat foto's maken van deze oude klok,” antwoordde Niels terwijl hij zijn camera omhoog hield.
Tess sprong van de schommel af en liep naar hem toe. “Die klok? Waarom zou je daar foto's van willen maken? Hij doet het toch niet meer?”
Niels glimlachte geheimzinnig. “Dat maakt niet uit. Soms is het juist mooi om iets vast te leggen dat vergeten is.”
Tess knikte begrijpend, maar haar nieuwsgierigheid was gewekt. “Mag ik mee? Ik wil ook wel eens zien hoe jij fotografeert.”
“Tuurlijk! Kom op,” zei Niels enthousiast.
Ze liepen samen naar de boerderij, waar het gras hen tot aan hun enkels reikte. De zon scheen fel op hun gezichten terwijl ze dichterbij kwamen. Toen ze bij de klok stonden, keek Tess omhoog naar het grote uurwerk dat stilletjes aan de muur hing.
“Het lijkt wel alsof hij ons aankijkt,” zei ze met een lachje.
Niels lachte ook en begon te fotograferen. Hij legde elk detail vast: het roestige metaal, de verweerde cijfers en zelfs de spinnenwebben die zich in de hoeken hadden genesteld.
Terwijl Niels bezig was met zijn foto's, begon Tess rond te kijken in de tuin rondom de boerderij. Ze vond al snel iets interessants: een kleurrijke papegaai die op een tak zat te rusten.
“Kijk Niels! Een papegaai!” riep ze enthousiast.
Niels draaide zich om en zag het felgekleurde dier zitten. Het beestje keek hen nieuwsgierig aan met zijn grote ogen.
“Wat leuk! Misschien kan ik hem ook op de foto zetten,” zei Niels terwijl hij zijn camera weer omhoog hield.
Tess begon te lachen toen ze zag hoe Niels voorzichtig dichterbij probeerde te komen zonder het dier te laten wegvliegen. “Je moet misschien wat minder voorzichtig zijn! Gewoon doen!”
Met haar spontane advies in gedachten besloot Niels om impulsief dichterbij te stappen. Tot zijn verbazing bleef de papegaai gewoon zitten terwijl hij enkele foto’s maakte.
Na enkele minuten vol gelach en geklets over hun avonturen in deze vergeten wereld, kreeg Tess plotseling honger.
“Ik heb zin in perziken,” zei ze terwijl ze haar handen op haar buik legde alsof dat zou helpen om hongeriger te lijken.
“Perziken?” herhaalde Niels met een grijns op zijn gezicht. “Dat klinkt goed! Laten we iets koken.”
Ze besloten terug te gaan naar Tess’ huis waar haar moeder altijd verse perziken had liggen voor als vrienden kwamen spelen of als er spontane dates waren gepland – hoewel dit geen date was; gewoon twee vrienden die samen tijd doorbrachten.
In de keuken begonnen ze samen te koken; Tess snijdde perziken terwijl Niels alles vastlegde met zijn camera: hun gelach, hun geknoei met bloem en suiker, alles werd zorgvuldig gefotografeerd alsof elke beweging belangrijk was.
“Dit is echt leuk!” zei Tess terwijl ze wat bloem in het gezicht van Niels strooide als grapje.
Niels lachte hardop en gooide wat bloem terug naar haar toe als wraakactie. Het werd al snel een kleine strijd tussen hen beiden waarbij er meer bloem op hen terechtkwam dan in hun gerecht belandde.
Uiteindelijk zaten ze samen aan tafel met hun zelfgemaakte perzikgebakjes – hoewel het meer leek op bloemige chaos dan op iets eetbaars – maar dat maakte niet uit; ze genoten van elkaars gezelschap en lachten om hun eigen creatie.
Terwijl ze aten, keken ze buiten door het open raam naar het uitzicht over de velden die zich eindeloos uitstrekten onder hen; golven van groen die dansen in de wind leken alsof zij ook deel uitmaakten van dit moment vol vreugde en eenvoudigheid.
Na afloop gingen ze weer terug naar de heuveltop bij de boerderij waar alles begon; daar stond nog steeds die oude klok stilletjes aan hen voorbij te tikken zonder ooit echt verder te gaan dan dit moment dat zij samen deelden – twee vrienden zonder zorgen of geheimen, enkel genietend van wat er nu was: zonlicht, gelach en herinneringen vastgelegd door lens van liefdevolle ogen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes