Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Kleur van de Regenboog**
Op een verlaten strand, waar het gouden zand glinsterde onder de zon, zat een muzikant genaamd Felix. Felix had krullend blond haar dat in de wind danste als een vrolijke arend die door de lucht zweefde. Hij droeg een t-shirt met een kleurrijke print van een regenboog en zijn favoriete mango's lagen naast hem op het zand. De zee was helder en blauw, en het geluid van de golven zorgde voor een rustgevende melodie.
Felix was op reis naar een onbekende bestemming. Hij had zijn gitaar meegenomen, die hij altijd bij zich had. Het was geen gewone gitaar; het was een oude gitaar met krassen en deuken, maar hij kon er prachtig op spelen. Terwijl hij daar zat, voelde hij zich avontuurlijk en opgewonden. Hij besloot om een nieuw lied te schrijven over de kleuren van de regenboog.
Met zijn gitaar in zijn handen begon Felix te spelen. De noten dansten over het strand en mengden zich met het geluid van de zee. Terwijl hij speelde, keek hij naar de horizon waar de lucht blauw was en de zon straalde als een gouden bal. Hij dacht na over wat elke kleur van de regenboog voor hem betekende.
“Rood,” zong hij, “is als het zoete sap van een rijpe mango.” Hij sloot zijn ogen en stelde zich voor hoe hij in een boom klom om mango's te plukken. De geur was heerlijk en het sap drupte langs zijn kin terwijl hij genoot van elke hap.
“Oranje,” vervolgde hij, “is als het warme zand onder mijn voeten.” Hij voelde het zachte zand tussen zijn tenen terwijl hij verder speelde. Het gaf hem een gevoel van vrijheid, alsof hij kon rennen tot aan het einde van de wereld.
“Geel,” zong Felix verder, “is als de stralen van de zon die me omarmen.” Hij keek omhoog naar de zon die fel scheen en glimlachte. Het licht maakte alles vrolijker; zelfs de zee leek te lachen.
“Groen,” zong hij nu met meer enthousiasme, “is als het gras dat groeit in mijn tuin.” Hoewel er geen gras op dit strand was, kon Felix zich goed voorstellen hoe mooi dat zou zijn. Een plek vol bloemen waar kinderen zouden kunnen spelen.
“Blauw,” vervolgde hij met zachte tonen, “is als deze prachtige zee.” Hij keek naar het water dat glinsterde in verschillende tinten blauw. Soms leek het wel alsof er kleine sterren in zwommen.
“Indigo,” zong Felix nu met een mysterieuze toon, “is als de nacht die ons omarmt.” De sterren kwamen pas later tevoorschijn, maar in zijn hoofd zag hij ze al fonkelen aan de hemel.
En toen kwam “Violet”, dat zong hij met veel gevoel: “is als dromen die ons meenemen naar verre landen.” Zijn gedachten dwaalden af naar avonturen die nog moesten komen; plaatsen waar muziek klonk en vreugde heerste.
Terwijl Felix verder speelde op zijn gitaar, merkte hij iets vreemds op aan de rand van het strand. Een poppenhuis! Het stond daar helemaal alleen tussen enkele rotsen bedekt met schelpen. Het poppenhuis was kleurrijk geschilderd en leek wel uit een sprookje te komen.
Felix stopte even met spelen en liep nieuwsgierig naar het poppenhuis toe. Het had kleine ramen met gordijntjes erin die wapperden in de wind. Er waren zelfs miniatuur meubels zichtbaar door de ramen! Een klein tafeltje met stoeltjes stond klaar voor een theekransje dat nooit plaatsvond.
“Wat zou hier gebeuren?” vroeg Felix zich af terwijl hij dichterbij kwam. Misschien waren er wel poppen binnen die hun eigen verhalen vertelden! Maar nu was alles stil; alleen het geluid van de golven vulde de lucht.
Met veel fantasie stelde Felix zich voor hoe deze poppen hun dagen doorbrachten in dit huisje aan zee. Ze zouden samen muziek maken of misschien schilderijen maken van hun avonturen op het strand! Dat idee maakte hem blij.
Terwijl Felix weer terugliep naar zijn plek op het zand, voelde hij inspiratie stromen door zijn vingers. Hij pakte zijn gitaar weer op en begon opnieuw te spelen: dit keer over poppenhuizen vol kleurige verhalen!
De zon begon langzaam onder te gaan en kleurde de lucht in prachtige tinten oranje en roze – net zoals zijn t-shirt! Terwijl Felix speelde, merkte hij dat zelfs deze kleuren deel uitmaakten van zijn regenbooglied.
De avond viel zachtjes over het strand terwijl Felix verder speelde totdat alle kleuren verdwenen waren achter de horizon. De sterren verschenen één voor één aan de hemel zoals kleine lampjes die hem aanmoedigden om door te gaan met zingen over wat hem inspireerde: mango's, zandstranden, poppenhuizen en natuurlijk… muziek!
En zo zat Felix daar tot diep in de nacht; alleen met zijn gedachten vol kleuren en melodieën terwijl ze samen dansten onder het licht van duizenden sterren boven hem – elk moment perfect gevangen in klanken zonder geheimen of mysterieën… gewoon muziek gemaakt vanuit zijn hart op dat verlaten strand vol gouden zand en helder water.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes