Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De jongen en de zeester**
In een kleurrijke tuin vol bloeiende planten en flonkerende vlinders, woonde een jongen genaamd Luca. Hij was klein en slank, met kastanjebruin haar dat in golven om zijn gezicht viel. De tuin was zijn favoriete plek, een plek waar hij zijn dromen kon vangen met zijn camera. Luca was een jonge fotograaf, altijd op zoek naar het perfecte plaatje. Zijn camera was als een verlengstuk van zijn hand; hij nam het overal mee naartoe.
De tuin lag in Italië, omringd door hoge muren die de geluiden van de buitenwereld weghielden. Het was een oase van rust, gevuld met geurige rozen, felgekleurde tulpen en delicate madeliefjes. De zon scheen helder en de lucht was blauw, met hier en daar een wolkje dat voorbij dreef. Vlinders fladderden vrolijk rond, hun vleugels glinsterend in het zonlicht.
Luca had altijd al een fascinatie gehad voor de natuur. Hij vond het heerlijk om door de tuin te dwalen, op zoek naar nieuwe onderwerpen om te fotograferen. Soms zat hij op een bankje onder de grote eik, waar hij poëzie schreef in zijn notitieboekje. Zijn woorden dansten als de vlinders om hem heen.
Op een dag besloot Luca om naar het nabijgelegen strand te gaan. Hij had gehoord dat er prachtige schelpen en zeesterren te vinden waren langs de kustlijn. Met zijn camera om zijn nek en zijn knuffelbeer stevig onder zijn arm geklemd, stapte hij op zijn kleine zeilbootje dat aan de rand van de tuin lag.
De zeilboot wiegde zachtjes op het water terwijl Luca voorzichtig aan boord stapte. De zee glinsterde als duizenden diamanten onder de zon. Terwijl hij over het water zeilde, voelde hij de frisse bries door zijn haren waaien en hoorde hij het zachte gekabbel van de golven tegen de romp van de boot.
Na enige tijd bereikte hij het strand. Het zand voelde warm aan onder zijn blote voeten terwijl hij uit de boot stapte en zich omkeerde om naar het open water te kijken. De horizon leek eindeloos en ver weg zag hij enkele zeilers hun boten laten dansen op de golven.
Luca begon te zoeken naar schelpen en zeesterren langs de kustlijn. Hij boog zich voorover en tilde voorzichtig een mooie schelp op die glansde in alle kleuren van de regenboog. Terwijl hij verder liep, viel zijn oog op iets bijzonders: een prachtige zeester die half begraven lag in het zand.
De zeester had vijf stralen die eruitzagen als gouden vingers die zich uitstrekten naar de zee. Luca knielde neer om dichterbij te komen en maakte enkele foto's met zijn camera. Het licht viel perfect op de zeester, waardoor deze nog mooier leek dan in werkelijkheid.
Terwijl hij daar zat met zijn camera in handen, voelde Luca zich gelukkig. Hij dacht aan hoe mooi deze momenten waren; simpelweg genieten van wat moeder natuur te bieden had zonder enige zorgen of verplichtingen.
Na een tijdje besloot Luca dat het tijd was om terug te keren naar huis. Met zorg legde hij de zeester terug waar hij hem had gevonden, zodat anderen ook van dit wonder konden genieten. Hij nam nog één laatste foto voordat hij weer naar zijn boot liep.
De terugtocht over het water was net zo vredig als bij aankomst. De zon begon langzaam onder te gaan en kleurde de lucht in tinten van oranje en roze. Het licht weerspiegelde zich prachtig op het water terwijl Luca genoot van dit adembenemende uitzicht.
Eenmaal terug in zijn tuin voelde alles vertrouwd aan: het gezang van vogels die hun nest zochten voor de nacht, het geritsel van bladeren in de wind en natuurlijk al die bloemen die zo vrolijk bloeiden rondom hem.
Luca ging zitten op hetzelfde bankje onder de grote eik waar hij vaak poëzie schreef. Met zijn notitieboekje open voor zich begon hij woorden neer te schrijven over wat hij had gezien: over het strand, over de zee, maar vooral over die bijzondere zeester die hem zo had gefascineerd.
Zijn pen gleed soepel over het papier terwijl beelden uit zijn hoofd tot leven kwamen: kleuren, vormen en gevoelens werden woorden die samenkwamen tot poëzie.
Die avond viel er stilte over de tuin terwijl sterren één voor één verschenen aan de hemel boven Italië. Luca keek omhoog naar deze fonkelende lichten terwijl er een gevoel van tevredenheid door hem heen stroomde.
Met elke foto die hij nam en elk woord dat hij schreef, ontdekte Luca meer over zichzelf en over wat schoonheid betekende in deze wereld vol wonderen – of dat nu een kleurrijke bloem was of een eenvoudige zeester op het strand.
En zo eindigde deze dag zoals vele andere dagen zouden eindigen: met dromen vol kleuren en beelden gevangen in zowel foto's als woorden – allemaal ontstaan uit liefde voor schoonheid in al haar eenvoudigheid.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes