Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De jongen die met sterren praatte**
In een groene vallei, omringd door hoge bergen, woonde een jongen genaamd Max. Max was een slanke, gespierde jongen met bruin haar dat altijd een beetje in de war zat. Hij droeg meestal een lederen jack en had een casual stijl die hem goed stond. Max hield van avontuur en was altijd op zoek naar iets nieuws om te ontdekken.
Op een dag besloot Max dat hij iets bijzonders wilde doen. Hij had gehoord dat je met sterren kon praten als je maar goed genoeg keek. Dus ging hij naar de tuin van zijn huis, waar hij vaak speelde en tuinierde. De tuin was vol met kleurrijke bloemen en groene planten, maar het meest bijzondere was de grote boom in het midden. Deze boom had takken die zo hoog reikten dat ze bijna de sterren leken te raken.
Max nam zijn favoriete LEGO-set mee naar de tuin. Hij bouwde een kleine raket van LEGO-stukken en stelde zich voor dat hij naar de sterren zou vliegen. Terwijl hij aan het bouwen was, kwam er een konijn langs hoppen. Het konijn stopte even om te kijken wat Max aan het doen was.
"Wat ben je aan het bouwen?" vroeg het konijn nieuwsgierig.
"Een raket!" zei Max enthousiast. "Ik ga naar de sterren en dan ga ik met ze praten!"
Het konijn keek hem met grote ogen aan. "Met sterren praten? Dat klinkt avontuurlijk! Maar hoe ga je dat doen?"
Max dacht even na. "Ik weet het niet precies, maar ik geloof dat als ik dichtbij genoeg kom, ze me zullen horen."
Het konijn knikte begrijpend en besloot bij Max te blijven terwijl hij verder bouwde aan zijn raket. Na een tijdje was de raket klaar en Max voelde zich trots op zijn creatie.
"Nu moet ik alleen nog opstijgen," zei hij terwijl hij naar de lucht keek. De zon begon onder te gaan en de eerste sterren verschenen één voor één aan de hemel.
Max klom in zijn LEGO-raket en deed alsof hij motorfiets reed, terwijl hij geluiden maakte alsof hij echt opsteg. "Vroom vroom!" riep hij terwijl hij zijn armen wijd openstelde als vleugels.
Het konijn lachte en sprong op en neer van blijdschap. "Dit is geweldig! Maar hoe ga je nu echt met de sterren praten?"
Max dacht weer na. "Misschien moet ik gewoon hard genoeg roepen!" En zo deed hij: "Hallo sterren! Zijn jullie daar? Ik ben Max!"
Tot zijn verbazing gebeurde er iets onverwachts: één van de sterren leek helderder te gaan schijnen! Max sprong op van blijdschap. "Kijk! Ze horen me!"
Het konijn klapte in zijn pootjes van enthousiasme. "Dat is fantastisch! Wat ga je nu zeggen?"
Max haalde diep adem en riep opnieuw: "Sterren! Wat is jullie geheim? Waarom stralen jullie zo fel?"
De lucht vulde zich met een zachte bries terwijl Max wachtte op antwoord. Natuurlijk kwam er geen antwoord terug, maar dat maakte niet uit; het idee alleen al maakte hem gelukkig.
"Misschien willen ze gewoon weten wat wij hier beneden doen," zei het konijn nadenkend.
"Ja!" zei Max enthousiast. "Laten we ze vertellen over onze avonturen!"
En zo begon Max verhalen te vertellen over zijn leven in de vallei: over het tuinieren, over hoe hij soms paragliden zag vanaf de bergen, over alle leuke dingen die hij deed met vrienden – hoewel vriendschap niet echt belangrijk voor hem was – maar vooral over hoe leuk het was om buiten te spelen.
Terwijl Max vertelde, leek het alsof de sterren nog helderder gingen schijnen, alsof ze luisterden naar elk woord dat hij sprak.
Na een tijdje merkte Max dat er iets bijzonders gebeurde: er viel een banaan uit de lucht! Het viel precies naast hem op de grond.
"Wat is dit?" vroeg Max verbaasd terwijl hij naar de banaan keek.
Het konijn sprong enthousiast rondjes om de banaan heen. "Een verrassing! Misschien is dit wel een cadeau van de sterren omdat je met hen praat!"
Max grinnikte en pakte de banaan op. Hij besloot dat dit moment perfect was voor een kleine pauze in hun avontuur. Terwijl ze samen genoten van hun onverwachte snack, keken ze omhoog naar de sterrenhemel die nu vol schitterende lichtjes zat.
Na hun pauze voelde Max zich geïnspireerd om verder te gaan met zijn verhalen tegen de sterren boven hen. Hij vertelde over zijn dromen om ooit echte astronaut te worden of misschien wel architect zoals zijn vader, die prachtige gebouwen ontwierp in hun stad.
De nacht ging voorbij terwijl Max bleef praten met de sterren en het konijn vrolijk naast hem zat te luisteren en af en toe knikte of lachte om wat er gezegd werd.
Uiteindelijk werd het tijd voor bed; zelfs avontuurlijke jongens moeten soms slapen. Met een glimlach op zijn gezicht kroop Max in bed, wetende dat elke keer als hij omhoog keek naar die glinsterende lichten aan de hemel, er altijd ruimte zou zijn voor nieuwe verhalen – zowel voor hem als voor degenen die daarboven waren.
En zo eindigde weer een dag vol avontuur in die groene vallei tussen hoge bergen; waar jongens dromen maken van LEGO-raketten en waar zelfs bananen uit de lucht kunnen vallen als je maar hard genoeg praat met sterren.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes