Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Snelle Wielrenner**
Op een mooie, zonnige dag zat de leraar meneer Van Dijk op een heuveltop. Hij keek uit over de uitgestrekte velden die zich als een groen tapijt onder hem uitstrekten. De lucht was helder en het was een perfecte dag om buiten te zijn. Meneer Van Dijk had grijs haar en een baard die zijn vriendelijke gezicht omlijstte. Hij droeg een militaire jas en zat op een bankje met zijn favoriete bordspel naast zich.
Meneer Van Dijk was niet alleen. Hij had zijn trouwe vriend, de snelle wielrenner, bij zich. De snelle wielrenner heette Max en hij was dapper en gespierd. Max had kort rood haar en droeg altijd een hoodie en joggingsbroek als hij ging fietsen. Hij was gemiddeld lang, maar dat maakte hem niet minder snel.
Max kwam aanfietsen met zijn felgekleurde fiets. Zijn wielen draaiden als de bladen van een vliegtuig in volle vlucht. "Hallo meneer Van Dijk!" riep hij vrolijk terwijl hij afstapte. "Klaar voor wat actie?"
"Altijd!" antwoordde meneer Van Dijk met een glimlach. "Wat heb je vandaag in gedachten?"
Max dacht even na en zei toen: "Laten we een race houden! Ik wil zien hoe snel ik kan gaan over deze heuvel."
Meneer Van Dijk knikte enthousiast. "Dat klinkt geweldig! Maar laten we het leuk maken. We kunnen het bordspel gebruiken om te bepalen wie er mag starten."
Max vond het idee leuk en samen zetten ze het bordspel op de grond naast het bankje. Het spel had kleurrijke vakjes en leuke afbeeldingen van fietsen, helmen en zelfs actiefiguren van wielrenners.
"Als je op het vakje met de fiets komt, mag je twee stappen vooruit," legde meneer Van Dijk uit terwijl hij de dobbelsteen gooide.
Max keek aandachtig toe terwijl de dobbelsteen rolde en uiteindelijk stopte op het getal vier. "Dat betekent dat ik vier stappen vooruit mag!" zei hij blij.
Ze speelden verder met veel gelach en plezier totdat Max eindelijk bij het laatste vakje kwam dat hem naar de startlijn van de race leidde.
"Ik ben er klaar voor!" riep Max terwijl hij zijn helm opzette. Meneer Van Dijk stond op van het bankje en klapte in zijn handen.
"Drie, twee, één... Start!" riep hij enthousiast.
Max trapte hard op de pedalen van zijn fiets en schoot weg als een pijl uit een boog. De wind blies door zijn haren terwijl hij over de heuvel reed, met uitzicht over de velden die glinsterden in de zon.
De race ging snel voorbij. Max voelde zich vrij als nooit tevoren terwijl hij door het gras fietste dat langs het pad groeide. Hij zag bloemen bloeien aan weerszijden van hem, maar daar had hij nu geen tijd voor; hij wilde winnen!
Ondertussen zat meneer Van Dijk rustig op het bankje te kijken naar Max die steeds sneller ging. "Wat is deze jongen toch snel," mompelde hij tegen zichzelf met trots.
Na enkele minuten kwam Max weer terugfietsen naar meneer Van Dijk, nog steeds vol energie. "Dat was geweldig! Ik voelde me net een actiefiguur!" zei hij lachend.
Meneer Van Dijk lachte mee en zei: "Je bent echt heel snel, Max! Misschien moet je meedoen aan wedstrijden."
"Dat zou leuk zijn," antwoordde Max terwijl hij afstapte van zijn fiets en naast meneer Van Dijk ging zitten op het bankje.
Ze keken samen naar de horizon waar vliegtuigen voorbij vlogen in de lucht boven hen. Het geluid van hun motoren vulde de ruimte om hen heen.
"Zou jij ook willen vliegen?" vroeg Max nieuwsgierig.
Meneer Van Dijk dacht even na voordat hij antwoordde: "Misschien wel! Maar ik vind fietsen ook heel leuk."
Max knikte instemmend terwijl ze samen genoten van het uitzicht over de velden die zo ver reikten als hun ogen konden zien.
Na enige tijd besloot Max dat ze nog iets anders moesten doen om hun dag compleet te maken. “Laten we nog eens racen!” stelde hij voor met twinkeling in zijn ogen.
“Goed idee!” zei meneer Van Dijk enthousiast, “Maar dit keer moet ik ook meedoen!”
Max kon niet wachten om te zien hoe snel zijn leraar kon fietsen in vergelijking met hemzelf. Ze maakten zich klaar voor nog een spannende race vanaf dezelfde startlijn als eerder.
“Drie, twee, één… Start!” riep Max deze keer zelf.
Ze trapten beide hard op hun pedalen; Max voelde weer die heerlijke snelheid door zich heen stromen terwijl ze samen over het pad reden dat hen weer naar beneden leidde vanaf de heuveltop.
De zon scheen helder boven hen toen ze door de velden fietsten, lachend om elkaars snelheid en enthousiasme voor deze sport die hen zo verbond – zelfs zonder woorden of lessen over vriendschap of moraal; gewoon genieten van elkaar’s gezelschap tijdens hun avontuur op twee wielen!
En zo gingen ze verder met racen tot aan de ondergang van de zon; twee vrienden die samen plezier hadden zonder enige zorgen of geheimen – gewoon dapper fietsen over uitgestrekte velden onder een heldere lucht vol mogelijkheden!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes