Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het mysterie van de verdwenen hond**
Er was eens een oude ruïne, bedekt met klimop en mos. De muren waren zo dik dat je je kon voorstellen dat ze al honderden jaren stonden. In deze ruïne woonde een kunstenaar genaamd meneer Kleur. Hij had krullend haar en droeg altijd een t-shirt met een vrolijke print. Meneer Kleur was niet alleen een kunstenaar, maar ook een dromer. Hij schreef fantasieverhalen en schilderde de mooiste schilderijen.
Meneer Kleur had een hondje, dat heette Pippin. Pippin was een klein, volslank hondje met korte benen en een schattige snuit. Hij had altijd zijn favoriete knuffelbeer bij zich, die hij overal mee naartoe nam. Samen waren ze onafscheidelijk.
Op een zonnige ochtend besloot meneer Kleur om buiten te schilderen. Hij pakte zijn schilderspullen en ging naar de ruïne. Pippin sprong vrolijk rond zijn voeten terwijl hij zijn pyjama met sterrenprint aanhad. Meneer Kleur zette zijn ezel op en begon te schilderen.
"Wat ga je vandaag maken?" vroeg Pippin nieuwsgierig terwijl hij op zijn achterpoten stond.
"Ik ga de ruïne schilderen, Pippin! Kijk eens hoe mooi het eruitziet met al die klimop!" zei meneer Kleur enthousiast.
Pippin blafte blij en ging op het gras liggen om te genieten van de zon. Maar terwijl meneer Kleur bezig was met zijn schilderij, merkte hij plotseling dat Pippin verdwenen was!
"Mmm... waar is mijn kleine vriend gebleven?" vroeg hij zich af terwijl hij om zich heen keek. De ruïne was groot en vol verborgen hoekjes, maar het leek wel alsof Pippin in het niets was verdwenen.
Meneer Kleur besloot om op zoek te gaan naar Pippin. Hij liep door de oude gangen van de ruïne en riep: "Pippin! Waar ben je?"
Maar er kwam geen antwoord. Meneer Kleur voelde zich bezorgd en dacht na over waar Pippin zou kunnen zijn gegaan. Misschien was hij achter iets interessants aangelopen? Of misschien had hij gewoon besloten om even te gaan spelen?
Terwijl hij verder zocht, kwam hij bij een grote open ruimte in de ruïne waar zonlicht naar binnen viel. Daar zag hij iets vreemds: een fiets! Het was geen gewone fiets; het had kleurrijke stickers en zelfs een bel die vrolijk klingelde als je erop drukte.
"Wat doet deze fiets hier?" vroeg meneer Kleur zich af terwijl hij dichterbij kwam.
Plotseling hoorde hij iets achter zich bewegen. Hij draaide zich snel om en daar stond Pippin! Maar wat deed hij daar? En waarom had hij geen knuffelbeer bij zich?
"Pippin! Je bent weer terug!" riep meneer Kleur blij.
Pippin blafte enthousiast terug, maar het leek alsof er iets mis was. Meneer Kleur boog zich voorover om naar hem te kijken.
"Waar is je knuffelbeer?" vroeg hij bezorgd.
Pippin keek naar beneden en begon rondjes te draaien, alsof hij wilde zeggen dat ze moesten gaan zoeken. Meneer Kleur begreep het meteen: ze moesten samen op zoek naar de knuffelbeer!
Ze gingen weer verder door de ruïne, nu samen op avontuur. Ze kwamen langs verschillende kamers vol oude meubels bedekt met stof en spinnenwebben. In één kamer zagen ze zelfs een poppenhuis dat er nog heel mooi uitzag ondanks zijn leeftijd.
"Misschien is je knuffelbeer wel in dat poppenhuis!" zei meneer Kleur enthousiast.
Ze keken binnen in het poppenhuis, maar daar vonden ze alleen kleine poppetjes die stilletjes zaten te wachten op hun volgende avontuur.
Na veel zoeken kwamen ze bij een andere kamer waar veel kunstwerken hingen die meneer Kleur eerder had gemaakt. Plotseling zag Pippin iets glimmen onder één van de schilderijen!
"Mmm... wat is dat?" vroeg meneer Kleur nieuwsgierig terwijl hij dichterbij kwam.
Tot hun grote vreugde lag daar de knuffelbeer! Maar hoe was die daar gekomen? Het leek wel alsof iemand hem had neergelegd als decoratie voor één van de schilderijen!
"Pippin! Je knuffelbeer!" riep meneer Kleur blij terwijl hij het speelgoed oppakte.
Pippin sprong van blijdschap rondjes om hem heen en blafte vrolijk als nooit tevoren.
"Nu we je knuffelbeer weer hebben, wat zullen we doen?" vroeg meneer Kleur terwijl ze samen terugliepen naar hun plek buiten onder de zon.
Pippin keek omhoog naar zijn baasje met grote ogen vol enthousiasme en blafte opnieuw als antwoord: "Laten we verder spelen!"
Meneer Kleur lachte en zei: "Ja! Laten we onze fantasieverhalen schrijven over deze geweldige dag!"
En zo gingen ze samen zitten onder de oude ruïne, met Pippins knuffelbeer veilig naast hen, klaar om nieuwe avonturen te bedenken terwijl ze genoten van elkaars gezelschap in hun eigen creatieve wereld vol kleur en dromen.
En zo eindigde het mysterie van de verdwenen hond… of beter gezegd: het avontuur van twee vrienden in hun eigen dromerige wereld!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes