Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Tuin van Vergeten Dromen**
In een schilderachtig dorpje met smalle straatjes, waar de zon altijd leek te schijnen, woonde een leraar genaamd Meneer Wijs. Hij was een lang en slank figuur met zwart haar en een baard die altijd netjes getrimd was. Meneer Wijs droeg vaak een stropdas en pakbroek, zelfs als hij lesgaf aan de kleuters. Zijn trendy stijl maakte hem tot een opvallende verschijning in het dorp.
Meneer Wijs gaf les op de plaatselijke basisschool, waar hij zijn leerlingen leerde over de wonderen van de wereld. Maar wat niemand wist, was dat Meneer Wijs ook een geheim had: achter zijn huis lag een tuin vol vergeten dromen. Deze tuin was niet zomaar een tuin; het was een plek waar alle dromen die ooit door kinderen waren gemaakt, maar nooit waren uitgekomen, naartoe waren gegaan.
Op een dag besloot Meneer Wijs dat het tijd was om zijn leerlingen kennis te laten maken met deze bijzondere plek. Hij verzamelde zijn klas en zei: "Vandaag gaan we iets heel bijzonders doen! We gaan naar mijn tuin van vergeten dromen!" De kinderen keken elkaar aan met grote ogen vol nieuwsgierigheid.
Ze liepen samen naar de achtertuin van Meneer Wijs. Toen ze door de poort stapten, werden ze begroet door kleurrijke bloemen die dansten in de wind en bomen die fluisterden als oude vrienden. Maar wat hen het meest verraste, waren de dromen zelf! Ze zweefden rond als kleine luchtballonnen in allerlei vormen en maten.
"Wat is dat?" vroeg Lotte, terwijl ze naar een grote droom in de vorm van een vliegtuig wees. Het vliegtuig had glanzende vleugels en leek klaar om op te stijgen.
"Dat is de droom van vliegen," antwoordde Meneer Wijs met een glimlach. "Veel kinderen dromen ervan om te vliegen zoals vogels."
De kinderen renden rond en ontdekten allerlei andere dromen: er was een enorme dobbelsteen die rolde over het gras – dat was de droom van bordspellen spelen zonder eind; er waren ook grote boeken die open lagen met verhalen die nog nooit verteld waren.
Meneer Wijs vertelde hen dat elke droom uniek was en dat sommige dromen gewoon even moesten wachten voordat ze werkelijkheid konden worden. "Soms," zei hij terwijl hij zijn stropdas recht trok, "moeten we gewoon improviseren om onze dromen waar te maken."
De kinderen vonden het geweldig! Ze begonnen hun eigen spelletjes te verzinnen met de dromen om hen heen. Lotte klom op het vliegtuig en deed alsof ze piloot was, terwijl Joris met de dobbelsteen gooide alsof hij Monopoly speelde. De anderen deden mee en al snel ontstond er chaos in de tuin vol vergeten dromen.
Meneer Wijs keek toe terwijl zijn leerlingen zich vermaakten. Hij kon niet anders dan lachen om hun enthousiasme. Het leek wel alsof alle vergeten dromen weer tot leven kwamen door hun spelletjes.
Na enige tijd merkte Lotte iets vreemds aan het vliegtuig. "Hé! Dit vliegtuig kan echt vliegen!" riep ze uit terwijl ze haar armen wijd spreidde als vleugels.
"Dat kan niet!" lachte Joris terwijl hij probeerde haar tegen te houden. Maar voor ze het wisten, steeg Lotte op in het luchtige vliegtuig en vloog omhoog tussen de wolken!
Meneer Wijs schrok even maar besloot toen dat dit misschien wel deel uitmaakte van hun avontuur in de tuin van vergeten dromen. "Lotte! Zorg ervoor dat je terugkomt!" riep hij terwijl hij zijn handen omhoog hield.
Lotte zwaaide vrolijk naar beneden terwijl ze boven hen cirkelde als een echte piloot. De andere kinderen juichten en klapten in hun handen; dit was veel leuker dan elk bordspel ooit!
Na enkele minuten landde Lotte veilig weer op aarde, recht voor Meneer Wijs' voeten. "Dat was geweldig!" zei ze enthousiast terwijl ze haar haren gladstrijkte.
"Ja," zei Joris met glinsterende ogen, "kunnen we nu ook andere dingen proberen? Wat als we deze dobbelsteen gebruiken voor echte avonturen?"
Meneer Wijs knikte goedkeurend en zei: "Waarom niet? Laten we samen onze eigen verhalen maken!"
En zo gebeurde het dat elke leerling zijn of haar eigen droom begon na te jagen in deze magische tuin. Ze maakten verhalen over piraten die schatten zochten of prinsessen die op zoek waren naar verloren koninkrijken – alles kon gebeuren zolang je maar durfde te geloven in je eigen fantasie.
De zon begon langzaam onder te gaan toen Meneer Wijs besloot dat het tijd werd om terug naar huis te gaan. Terwijl ze terugliepen door de smalle straatjes van het dorpje, voelden alle kinderen zich gelukkig en voldaan.
"Dit was echt leuk!" zei Joris terwijl hij nog steeds dacht aan zijn avontuur met de dobbelsteen.
"Ja," voegde Lotte toe, "ik kan niet wachten om terug te komen naar deze tuin!"
Meneer Wijs glimlachte breed terwijl hij hen aanstak met zijn enthousiasme voor leren en ontdekken. En zo keerden zij terug naar hun dagelijkse leven – maar nu wisten zij dat er altijd ruimte zou zijn voor fantasie en avontuur in hun harten.
En zo bleef de tuin van vergeten dromen bestaan; verborgen achter het huis van Meneer Wijs, wachtend op nieuwe avonturen om ontdekt te worden door nieuwsgierige kindergeesten die durfden te geloven in wat nog komen moest…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes