In een groene vallei, omringd door hoge bergen, woonde een jongen genaamd Luca. Hij had een grote droom: hij wilde de verre kust zien. De kust waar de zee golven maakte die zo hoog waren als de bergen om hem heen. Op een dag besloot hij dat het tijd was om op avontuur te gaan.
Luca had een oude auto met een open dak. Het was geen gewone auto; het was een auto vol kleur en leven. De carrosserie was felblauw en er zaten stickers van dolfijnen op de zijkanten. Luca vond het geweldig om met zijn auto rond te rijden, vooral als de zon scheen en de lucht blauw was.
Voordat hij vertrok, ging hij naar zijn beste vriendin Livia. Livia was volslank en had lang, zwart steil haar dat altijd mooi glansde in het zonlicht. Ze droeg vaak een jurk met bloemenprint die vrolijk wapperde als ze danste. Livia hield van tuinieren en had in haar tuin prachtige bloemen gekweekt die geurden naar mango’s.
“Livia! Ik ga naar de verre kust!” riep Luca enthousiast toen hij bij haar huis aankwam.
“Dat klinkt avontuurlijk!” zei Livia terwijl ze haar handen in de aarde van haar tuin waste. “Ik wil graag mee! Ik kan goed dansen en we kunnen samen op het festival daar aan de kust gaan!”
Luca knikte enthousiast. “Ja! Dat is een geweldig idee!”
Ze sprongen in de auto met open dak en reden weg uit hun groene vallei. De lucht was helder en vol beloftes van avontuur. Terwijl ze reden, voelde de wind heerlijk door hun haren waaien.
Na een tijdje kwamen ze aan bij een grote rivier die hen naar de kust zou brengen. De rivier glinsterde in het zonlicht als duizenden diamanten. “Kijk!” zei Livia terwijl ze naar het water wees, “Dolfijnen!”
Inderdaad, er sprongen dolfijnen uit het water, vrolijk spelend in de golven. Luca stopte de auto en ze keken gefascineerd toe hoe deze speelse dieren zich vermaakten.
“Wat zouden we graag willen zwemmen met hen,” zei Luca met glinsterende ogen.
“Ja! Maar laten we eerst verder rijden,” antwoordde Livia terwijl ze weer in de auto stapte.
Ze vervolgden hun reis langs schilderachtige uitzichten en kleurrijke bloemenvelden die zich uitstrekten zover als het oog reikte. De geur van mango’s vulde de lucht; er waren zelfs mango-bomen langs de weg waar je zo’n sappige vrucht kon plukken.
Na uren rijden kwamen ze eindelijk aan bij het festival aan de kust. Het was druk en levendig; mensen dansten op muziek die door de lucht zweefde als een vrolijke vogel. Er waren kraampjes met allerlei lekkernijen, waaronder mango-smoothies die heerlijk verfrissend waren.
Livia trok Luca mee naar het danspodium waar mensen in kleurrijke kleding dansten op ritmische muziek. Ze voelde zich meteen thuis tussen al deze vrolijke mensen en begon te dansen alsof niemand keek.
Luca keek toe hoe zijn vriendin danste met zoveel plezier dat hij niet anders kon dan glimlachen. Hij besloot ook mee te doen, ook al kon hij niet zo goed dansen als zij.
Na wat gedanst te hebben, gingen ze samen zitten op het gras om uit te rusten van alle opwinding van het festival. Terwijl ze daar zaten, vertelde Livia over haar droom om ooit zelf een tuin te ontwerpen voor mensen aan zee, vol met kleurrijke bloemen die zouden bloeien onder de zon.
“Dat klinkt prachtig,” zei Luca terwijl hij naar haar luisterde. “Jij zou dat echt kunnen doen.”
De zon begon onder te gaan en kleurde de lucht in prachtige tinten oranje en roze terwijl ze samen genoten van hun mango-smoothies.
Plotseling kwam er iemand voorbij lopen met een grote knuffelbeer onder zijn arm. Het was een jongen die hen vriendelijk begroette: “Hallo! Willen jullie meedoen aan onze knuffelbeerwedstrijd?”
Luca keek naar Livia en zij knikte enthousiast terug. Ze stonden op en volgden hem naar het podium waar kinderen hun knuffelberen konden laten zien aan iedereen.
Toen hun beurt kwam, hield Livia haar knuffelbeer omhoog alsof deze ook wilde dansen op muziek terwijl Luca zijn beer trots liet zien aan iedereen die keek.
De jury vond hen geweldig! Ze kregen allemaal prijzen voor hun deelname: kleurrijke armbanden gemaakt van schelpen van de zee!
Na alle festiviteiten besloten Luca en Livia dat het tijd was om terug te keren naar huis voordat het donker werd. Ze stapten weer in hun auto met open dak en reden langs dezelfde prachtige uitzichten terug naar hun groene vallei.
Onderweg praatten ze over alles wat ze hadden gezien: dolfijnen die sprongen, mango-bomen langs de weg, en natuurlijk over al die leuke momenten op het festival.
Toen ze eindelijk thuis kwamen, voelde alles nog steeds magisch aan; alsof hun avontuur nog niet helemaal voorbij was maar gewoon even pauze had genomen.
En zo eindigde hun reis naar de verre kust – maar voor Luca en Livia zou dit avontuur altijd blijven voortleven in hun herinneringen tot zij weer nieuwe avonturen zouden beleven samen!