Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van de groene tuin**
Er was eens een oude ruïne aan de rand van een stad. De muren waren verweerd en bedekt met klimop. Het was een plek waar de zon door de bladeren scheen en waar de vogels vrolijk floten. In deze ruïne woonde een fotograaf genaamd Max. Max had kastanjebruin haar dat in de zon glansde, en hij droeg vaak een maxi-jurk met bloemenprint. Hij vond het heerlijk om buiten te zijn, vooral in zijn groene tuin.
Max was avontuurlijk en hield van het maken van foto's. Zijn camera was altijd bij hem, klaar om het perfecte moment vast te leggen. Op een dag besloot hij dat hij iets bijzonders wilde fotograferen. Hij wilde de schoonheid van zijn tuin vastleggen, maar ook iets dat niemand anders ooit had gezien.
Terwijl Max door zijn tuin liep, zag hij een dolfijn in de verte springen uit het water van een nabijgelegen meer. Het leek wel alsof het dier hem aanmoedigde om verder te kijken. Max voelde zich opgewonden en besloot om zijn camera te pakken.
Hij ging zitten op een verweerde steen in de ruïne en begon te fotograferen. De zon scheen helder en maakte alles levendig. Terwijl hij foto's maakte van de bloemen en planten, merkte hij iets op in de hoek van zijn oog. Het was een grote paprika die tussen de stenen groeide! Max kon niet geloven wat hij zag.
"Wat doet deze paprika hier?" vroeg hij zich af terwijl hij dichterbij kwam om het beter te bekijken. De paprika was felrood en glanzend, alsof het net geplukt was uit een groentetuin.
Max besloot om ook deze paprika vast te leggen met zijn camera. Terwijl hij fotografeerde, voelde hij zich dromerig en gelukkig. Hij dacht aan hoe mooi het zou zijn als mensen deze bijzondere plek zouden zien.
Na een tijdje kwam er iemand voorbij fietsen. Het was Lila, een meisje met lang kastanjebruin haar dat in vlechten viel over haar schouders. Ze had een fiets met een mandje voorop vol kleurrijke bloemen.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Lila nieuwsgierig toen ze Max zag zitten met zijn camera.
"Ik maak foto's van mijn tuin," antwoordde Max enthousiast. "Kijk eens naar deze paprika! Heb je ooit zoiets gezien?"
Lila kwam dichterbij en keek naar de paprika die tussen de stenen groeide. "Dat is echt bijzonder! Ik heb nog nooit zo'n mooie paprika gezien."
Max glimlachte trots terwijl Lila naast hem ging zitten op de steen. Samen keken ze naar de tuin vol kleuren en leven.
"Wat als we samen foto's maken?" stelde Lila voor terwijl ze haar eigen camera uit haar tas haalde.
"Dat klinkt geweldig!" zei Max blij.
Ze begonnen samen te fotograferen, elk vanuit hun eigen perspectief. Lila legde momenten vast die vrolijkheid uitstraalden: bloeiende bloemen, fladderende vlinders en zelfs vogels die hun nesten bouwden in de oude muren van de ruïne.
Max richtte zich meer op details: close-ups van bladeren, druppels water op bloemblaadjes na een regenbui, en natuurlijk die bijzondere paprika die zo trots tussen de stenen stond.
De tijd vloog voorbij terwijl ze samen werkten aan hun foto’s. De zon begon onder te gaan en gaf alles rondom hen een gouden gloed.
"Dit is echt leuk," zei Lila terwijl ze naar haar foto’s keek op haar camera schermpje.
"Ja," antwoordde Max terwijl hij nog één laatste foto nam van de ondergang achter de ruïne, "het is geweldig om dit allemaal vast te leggen."
Toen ze klaar waren met fotograferen, keken ze elkaar aan met blije gezichten vol enthousiasme over wat ze hadden gemaakt.
"We moeten dit vaker doen!" zei Lila enthousiast terwijl ze haar camera wegstopte in haar tas.
"Ja! En misschien kunnen we ook andere dingen ontdekken," voegde Max eraan toe terwijl hij naar het meer keek waar eerder die dolfijn had gesprongen.
Ze spraken af om elkaar weer te ontmoeten in de groene tuin van Max voor nieuwe avonturen vol fotografie en ontdekkingen.
En zo gebeurde het dat twee jonge fotografen elkaar vonden in hun liefde voor beelden vastleggen in die oude ruïne vol leven en kleur – zonder geheimen of magie, maar gewoon door hun nieuwsgierigheid naar wat er om hen heen gebeurde: prachtige momenten gevangen door hun camera's onder het licht van de ondergang.
De groene tuin bleef groeien, net als hun vriendschap voor fotografie – simpelweg mooi zoals het was.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes