Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het meisje dat de zee kon horen**
In een weelderige vallei, omringd door hoge bergen, woonde een meisje genaamd Livia. Ze had bruin haar dat glansde in de zon en een slank figuur dat zich soepel bewoog als ze door het gras danste. Livia was een vrolijk meisje, altijd blij en vol energie. Ze hield van de natuur om haar heen en bracht veel tijd buiten door.
Livia woonde in een huis dat haar vader had ontworpen. Hij was architect en had het huis gebouwd met grote ramen die uitzicht boden op de bergen en de lucht eromheen. Het huis was gemaakt van hout en steen, met een groot terras waar Livia vaak zat te tekenen of te dromen over avonturen. Haar vader had het zo ontworpen dat het leek alsof het huis één was met de omgeving.
Op een dag zat Livia op het terras met haar schetsboek. Ze tekende de bergen die zich majestueus verhieven aan de horizon. Terwijl ze tekende, hoorde ze iets vreemds. Het klonk als het zachte ruisen van golven, maar er was geen zee in de buurt. Verbaasd keek ze om zich heen, maar alles leek rustig en stil.
Livia besloot naar beneden te gaan, naar het meer dat aan de rand van de vallei lag. Het meer was helder en blauw, omringd door groene bomen en kleurrijke bloemen. Toen ze bij het water kwam, hoorde ze het geluid weer – een zacht geruis dat als muziek in haar oren klonk.
“Wat is dat?” vroeg ze hardop tegen zichzelf terwijl ze naar het water keek. De zon weerkaatste op het oppervlak van het meer en maakte sprankelende patronen die dansten in de lucht.
Die avond vertelde Livia aan haar vader over wat ze had gehoord. “Papa,” begon ze enthousiast, “ik hoorde iets wat leek op de zee! Maar er is hier geen zee.”
Haar vader glimlachte terwijl hij zijn schetsboek dichtklapte. “Misschien is het gewoon je verbeelding,” zei hij vriendelijk. “De natuur kan ons soms dingen laten horen die we niet begrijpen.”
Livia knikte, maar diep van binnen wist ze dat er iets bijzonders aan de hand was. De volgende dagen ging ze vaak terug naar het meer om te luisteren naar het geluid dat alleen zij leek te horen.
Op een zonnige middag besloot Livia om iets nieuws te proberen: paragliden! Ze had gehoord van een vriend genaamd Luca die al eens had gevlogen boven de vallei met zijn motorfiets aan zijn zijde. Luca was gespierd en droeg altijd zijn lederen jack wanneer hij op avontuur ging.
“Livia!” riep Luca toen hij haar zag staan bij het meer. “Ga je paragliden? Dat klinkt geweldig!”
“Ja!” antwoordde Livia enthousiast. “Ik wil weten hoe het voelt om boven alles uit te stijgen!”
Samen gingen ze naar een heuveltop waar mensen zich verzamelden om te paragliden. De lucht was helder blauw en er woei een zachte bries die hen uitnodigde om te vliegen.
Toen hun beurt kwam, bonden ze hun harnassen vast en namen plaats in hun parachutes. Met één krachtige sprongetje stegen ze op uit de heuvels en voelden ze zich vrij als vogels in de lucht.
Terwijl Livia boven de vallei zweefde, voelde ze iets bijzonders gebeuren binnenin haar. De geluiden van de natuur mengden zich met wat zij dacht dat muziek was – misschien wel diezelfde muziek die zij bij het meer had gehoord! De wind fluisterde geheimen in haar oor terwijl zij over bomen en bloemen vloog.
Na hun vlucht landden Livia en Luca veilig terug op aarde, vol adrenaline en blijdschap.
“Dat was geweldig!” riep Luca terwijl hij zijn harnassen afdeed.
“Ja!” zei Livia met glinsterende ogen vol enthousiasme. “Ik voelde me zo vrij!”
De dagen gingen voorbij en elke keer als Livia naar het meer ging, hoorde zij opnieuw die zachte geluiden – alsof iemand of iets haar uitnodigde om dichterbij te komen.
Op een dag besloot Livia om samen met Luca weer naar het meer te gaan voor een picknick met aardbeien en andere lekkernijen die hun ouders hadden meegegeven voor deze speciale dag.
Ze spreidden hun kleed uit onder een grote boom aan de oever van het meer en genoten van hun maaltijd terwijl ze elkaar verhalen vertelden over hun avonturen in de vallei.
“Heb je ooit gedacht aan wat er onder water leeft?” vroeg Luca terwijl hij een aardbei nam.
Livia knikte enthousiast: “Ja! Ik vraag me af of er vissen zijn die ook kunnen luisteren naar wat wij horen.”
Terwijl zij daar zaten, begon Livia opnieuw te luisteren naar dat bijzondere geluid uit het water – nu nog duidelijker dan voorheen. Het klonk bijna als stemmen die samen zongen; misschien waren dit wel vissen die hun eigen verhalen vertelden!
“Wat als we eens gaan zwemmen?” stelde Luca voor naarmate hun picknick vorderde.
Livia vond dit idee geweldig! Ze sprongen in het frisse water van het meer; lachen echoënde tussen hen terwijl zij samen speelden tussen golven en spetters.
Na enige tijd zwommen zij dichter bij elkaar; plotseling stopte Livia even om goed te luisteren naar wat er rondom hen gebeurde onder water… En daar hoorde zij opnieuw datzelfde zachte geruis!
“Ik hoor iets!” riep Livia verrast uit terwijl zij onderwater keek alsof zij iets kon zien wat anderen niet konden zien.
Luca lachte: “Misschien zijn er wel geheimen onderwater!”
Ze zwommen verder rondjes totdat zij moe werden van al dat spelen; uiteindelijk kwamen zij weer aan wal waar zij zich opdroogden onder de warme zonnestralen.
Die avond zat Livia weer op haar terras met haar schetsboek in handen; nu vol nieuwe ideeën geïnspireerd door alles wat zij had meegemaakt deze dagen – paragliden boven bergen, zwemmen in helder water… En vooral: luisteren naar wat niemand anders kon horen!
Ze glimlachte tevreden terwijl ze tekende; misschien zou niemand ooit begrijpen waarom alleen zij deze bijzondere geluiden kon horen… Maar voor nu maakte dit alles deel uit van wie zij was – gewoon Livia, een meisje dat wist hoe mooi avontuur kon zijn!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes