Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het boek dat verhalen vertelde**
Op een heuveltop in Frankrijk, met uitzicht over uitgestrekte velden en kronkelige rivieren, woonde een fotograaf genaamd Luc. Luc had kastanjebruin haar dat altijd een beetje in de war zat, alsof de wind het nooit helemaal had kunnen temmen. Hij was volslank en droeg vaak een comfortabele spijkerbroek met een T-shirt waarop een oude camera was afgebeeld. Zijn grote liefde was fotografie, en hij bracht zijn dagen door met het vastleggen van de schoonheid om hem heen.
Luc had een klein busje, dat altijd vol zat met zijn camera's en lenzen. Het busje was zijn trouwe metgezel, en samen reisden ze door het Franse platteland. Op zonnige dagen reed hij naar de velden vol zonnebloemen of naar de rivieren die glinsterden in het zonlicht. Hij vond het heerlijk om te stoppen bij kleine dorpjes en de mensen daar te fotograferen. Elke foto vertelde een verhaal.
Op een dag ontdekte Luc iets bijzonders in zijn huis. Het was een oud boek dat op zolder lag, bedekt met stof. Toen hij het opende, merkte hij dat het geen gewoon boek was. De pagina's waren gevuld met foto's die hij zelf had gemaakt, maar er waren ook woorden bij geschreven die hij niet kende. Het leek wel alsof het boek hem verhalen vertelde over de mensen en plaatsen die hij had gefotografeerd.
Luc begon elke avond in het boek te lezen. De woorden waren eenvoudig maar mooi, en ze brachten de foto's tot leven. Er stond bijvoorbeeld iets over een vrouw in een jurk met bloemenprint die elke ochtend naar de markt ging om verse groenten te kopen. Luc herinnerde zich haar lach toen hij haar had gefotografeerd terwijl ze haar mand vulde met kleurrijke tomaten en knapperige sla.
Er waren ook verhalen over kinderen die op blote voeten door de velden renden, hun gelach weerkaatste tussen de bomen. Luc kon zich nog goed herinneren hoe ze speelden met hun knuffelberen onder de schaduw van een grote eik. De woorden in het boek maakten deze herinneringen nog levendiger.
Op een andere pagina las Luc over een oude man die elke dag op dezelfde plek aan de rivier zat te vissen. De man droeg altijd dezelfde hoed en keek vaak dromerig naar het water terwijl hij wachtte op zijn vangst. Luc had hem ooit gefotografeerd terwijl hij glimlachte naar de camera, zijn ogen vol wijsheid.
Naarmate Luc meer tijd doorbracht met het boek, begon hij te beseffen dat elk verhaal verbonden was aan zijn eigen ervaringen als fotograaf. Het boek leek wel zijn beste vriend te worden, iemand die hem hielp om alles wat hij zag beter te begrijpen.
De avonden verstreken en Luc bleef lezen en kijken naar zijn foto's. Hij besloot om nieuwe verhalen vast te leggen met zijn camera, geïnspireerd door wat hij in het boek had ontdekt. Hij nam zijn busje mee naar nieuwe plekken: naar markten vol kleuren, naar kinderen die speelden in parken en naar ouderen die hun levensverhalen deelden.
Op een dag kwam Luc bij een veld vol wilde bloemen aan. De zon scheen helder boven hem en alles leek perfect voor fotografie. Terwijl hij bezig was om foto's te maken van de bloemen die dansen in de wind, zag hij iets vreemds: er zat een meisje op een heuveltje verderop.
Ze droeg ook een jurk met bloemenprint en haar kastanjebruine haar viel losjes over haar schouders. Ze keek aandachtig naar iets op de grond voor zich uitgestrooid tussen de bloemen: kleine stenen in verschillende kleuren.
Luc besloot om dichterbij te gaan staan om haar niet te storen maar ook nieuwsgierig te blijven kijken wat ze deed. Het meisje pakte voorzichtig één van de stenen op en hield deze tegen het licht aan; ze glimlachte breed terwijl ze dit deed.
“Wat ben je aan het doen?” vroeg Luc voorzichtig toen ze elkaar eindelijk zagen.
“Ik verzamel mooie stenen,” antwoordde ze vrolijk zonder aarzeling.
“Dat klinkt leuk! Mag ik je helpen?” vroeg Luc enthousiast.
Het meisje knikte blij en samen begonnen ze stenen te verzamelen tussen de bloemen terwijl ze elkaar verhalen vertelden over hun leven: zij vertelde over haar liefde voor kleuren en hoe ze altijd zocht naar bijzondere dingen buiten; Luc vertelde over zijn fotografie-avonturen en hoe elk beeld dat hij maakte als een verhaal voelde dat verteld moest worden.
Na enige tijd hadden ze genoeg stenen verzameld voor hun eigen kleine kunstwerkje: verschillende kleuren lagen nu naast elkaar op het gras als kleine schatten uit hun verkenningstocht.
Toen het tijd werd om afscheid te nemen, gaf het meisje hem één van haar mooiste stenen als herinnering aan deze bijzondere dag samen: “Dit is voor jou,” zei ze stralend.
Luc nam dankbaar afscheid van haar en reed terug naar huis in zijn busje terwijl hij dacht aan alle mooie momenten die fotografie kon brengen – niet alleen voor hemzelf maar ook voor anderen zoals dit meisje op de heuveltop vol bloemen.
Thuis aangekomen pakte hij weer zijn oude boek erbij; elke pagina voelde nu nog specialer dan voorheen omdat er zoveel nieuwe verhalen waren toegevoegd aan wat al bestond – niet alleen vanuit zijn lens maar ook vanuit ontmoetingen zoals deze dag onder de zon tussen wilde bloemen.
En zo bleef Luc elke avond lezen in zijn bijzondere boek dat verhalen vertelde – verhalen van vreugde, eenvoudigheid en schoonheid – net zoals elk moment dat je vastlegde met liefdevolle aandacht kan vertellen wie we werkelijk zijn.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes