Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het meisje dat de zee kon horen**
In een groene vallei, omringd door hoge bergen, woonde een bijzonder meisje met zwart, krullend haar. Haar naam was Lila. Lila was geen gewoon meisje; ze had een geheim dat niemand kende. Ze kon de zee horen, zelfs al was die duizenden kilometers verderop. De zachte golven die tegen het zand kletsten, het roepen van de meeuwen en het gefluister van de zeewind waren altijd bij haar, als een melodie die alleen zij kon verstaan.
Lila woonde in een klein huisje dat door haar vader was ontworpen. Hij was een architect en had het huis zo gebouwd dat het perfect in de omgeving paste. Het had grote ramen die uitkeken op de bergen en een tuin vol kleurrijke bloemen en fruitbomen. In de tuin groeide ook een mango boom, waarvan Lila dol op de zoete vruchten was. Ze plukte elke dag enkele rijpe mango's om te genieten van hun sappige smaak.
Op een dag besloot Lila dat ze iets avontuurlijks wilde doen. Ze pakte haar camera en trok haar favoriete jeans en sneakers aan. Met haar camera om haar nek stapte ze naar buiten, klaar voor een avontuur in de vallei. Terwijl ze door het gras liep, hoorde ze opnieuw het geluid van de zee in haar hoofd – het klonk als muziek.
Lila besloot naar de rivier te gaan die door de vallei stroomde. De zon scheen helder en weerkaatste op het water, waardoor het leek alsof er duizenden sterren op de rivier dansten. Terwijl ze langs de oever liep, zag ze vrienden spelen met buitenspeelgoed: ballen en vliegers vlogen vrolijk door de lucht.
“Wat ga je doen?” vroeg één van haar vrienden, Sam, terwijl hij zijn vlieger omhoog hield.
“Ik ga fotograferen,” antwoordde Lila met een glimlach. “Ik wil alles vastleggen wat ik zie!”
Sam knikte enthousiast en zei: “Dat klinkt leuk! Mag ik mee?”
Lila vond het prima en samen liepen ze verder langs de rivier. Ze maakten foto's van kleurrijke bloemen, dartelende vlinders en zelfs van elkaar terwijl ze gekke gezichten trokken.
Na een tijdje kwamen ze bij een open plek waar het gras zachtjes wiegde in de wind. Hier besloten ze even uit te rusten. Lila haalde twee mango's uit haar tas en bood er één aan Sam aan.
“Proef deze!” zei Lila terwijl ze met haar mesje voorzichtig in de mango snijdde.
Sam nam een hap en zijn ogen lichtten op van vreugde. “Wauw! Dit is heerlijk!” riep hij uit terwijl sap over zijn kin druppelde.
Ze zaten daar samen onder de schaduw van een grote boom, genietend van hun mango's en elkaars gezelschap. Terwijl Sam vertelde over zijn plannen voor de zomer, hoorde Lila opnieuw het geluid van de zee – deze keer leek het dichterbij te komen.
“Wat is er?” vroeg Sam toen hij zag dat Lila even stilviel.
“Ik hoor… ik hoor iets,” fluisterde Lila met glinsterende ogen.
Sam keek om zich heen maar zag niets bijzonders. “Wat hoor je dan?”
“De zee,” zei Lila zachtjes terwijl ze naar boven keek naar de blauwe lucht vol wolken die als drijvende eilanden leken te zweven.
Na hun pauze besloten ze verder te gaan met hun avontuur langs de rivier totdat ze bij een oude brug kwamen die over het water leidde naar een klein eilandje in het midden van de rivier. Het eilandje was bedekt met hoge grasvelden en kleurrijke bloemen die leken te dansen in de wind.
“Zullen we gaan kijken?” vroeg Sam opgewonden.
Lila knikte enthousiast en samen liepen ze over de brug naar het eilandje toe. Zodra ze voet zetten op het zachte gras voelde Lila weer dat bijzondere gevoel – alsof er iets magisch aan dit plekje was verbonden met haar geheim over de zee.
Ze begonnen foto's te maken van alles wat hen omringde: bloeiende planten, kleine insecten die druk bezig waren met hun werk, en zelfs schaduwspelletjes die zijzelf maakten tegen het zonlicht dat door de bladeren viel.
Terwijl Sam zich vermaakte met zijn camera merkte Lila iets vreemds op aan de rand van het eilandje: er lag iets glinsterends half verborgen onder wat takken en bladeren. Nieuwsgierig liep zij ernaartoe om beter te kijken.
Het bleek een oude fles te zijn! Met veel moeite trok Lila hem uit zijn schuilplaats vandaan en veegde voorzichtig stof weg om beter te kunnen zien wat erin zat. Tot haar verbazing ontdekte zij dat er iets in zat – misschien wel een boodschap!
Met kloppend hart draaide zij voorzichtig het dopje los en haalde er langzaam een stuk papier uit dat al geel geworden was door ouderdom. Opgewonden begon zij te lezen:
"Wie deze boodschap vindt,
weet dat dromen kunnen vliegen.
De zee is dichtbij,
als je maar goed luistert."
Lila keek naar Sam met grote ogen vol verwondering terwijl hij zich bij haar voegde om mee te lezen.
“Denk je dat dit echt is?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Ik weet niet,” antwoordde Lila nuchter maar vol enthousiasme tegelijk. “Maar misschien moeten we gewoon blijven luisteren.”
En zo zaten zij daar samen op het eilandje, luisterend naar wat hen omringde: flonkerende geluiden van water, gefluister tussen bomen en… ja! De zee! Het klonk nu sterker dan ooit tevoren!
De zon begon langzaam onder te gaan achter de bergen terwijl hun avontuur voortduurde in deze betoverende groene vallei waar dromen konden vliegen zoals dolfijnen in verre oceanen – altijd net buiten bereik maar nooit helemaal ongrijpbaar voor wie goed luisterde...
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes