Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vriendelijkheid van een onbekende**
Op een mooie, zonnige dag zat er een fotograaf op een heuveltop. Zijn naam was Max. Max had bruin haar en droeg een lederen jack. Hij was slank en gespierd, omdat hij vaak buiten was. Vandaag had hij zijn camera bij zich, klaar om de prachtige velden vast te leggen die zich voor hem uitstrekten. De lucht was blauw en er waren geen wolken te zien. Het leek wel de perfecte dag om foto's te maken.
Max keek door zijn camera en zag hoe de zon het gras liet glinsteren. Hij voelde zich tevreden terwijl hij de knop van zijn camera indrukte. Klik! Een foto van het gouden gras dat danste in de wind. Maar terwijl hij verder fotografeerde, voelde hij iets anders in zijn hoofd: stress. Hij had een deadline op het werk en moest nog veel foto's maken voor een belangrijk project.
Om zichzelf wat te ontspannen, besloot Max even pauze te nemen. Hij pakte een grote watermeloen uit zijn tas en ging op het gras zitten. Terwijl hij de watermeloen in stukken sneed, dacht hij aan alles wat er nog moest gebeuren. "Misschien moet ik wat yoga doen," mompelde hij tegen zichzelf, "dat helpt altijd."
Max begon enkele yoga-oefeningen te doen op de heuveltop, terwijl hij af en toe om zich heen keek naar het uitzicht over de eindeloze velden. Plotseling zag hij iets bewegen in het gras. Het was een klein konijn! Het konijn had grote oren en keek nieuwsgierig naar Max.
"Hallo daar!" zei Max met een glimlach terwijl hij stopte met oefenen. Het konijn leek niet bang te zijn; het kwam dichterbij hopend op wat lekkers. Max brak een klein stukje watermeloen af en gooide het voorzichtig naar het konijn.
Het konijn snuffelde aan de watermeloen en begon er gretig van te eten. Max vond het leuk om naar het konijn te kijken terwijl het genoot van zijn traktatie. "Je hebt goede smaak," lachte Max.
Na een tijdje kwam er iemand anders aanlopen: een vrouw met kort bruin haar die op een motorfiets reed. Ze droeg ook een lederen jack, net als Max, maar haar motorfiets was veel groter dan wat je normaal zou verwachten op zo'n rustige heuveltop.
"Wat doe jij hier?" vroeg ze nieuwsgierig toen ze dichterbij kwam.
"Ik maak foto's van deze prachtige omgeving," antwoordde Max terwijl hij naar zijn camera wees.
"Dat klinkt leuk! Ik ben Lisa," zei ze met een brede glimlach.
Max stelde zich voor en vertelde haar over zijn stressvolle deadline en hoe moeilijk het soms is om creatief te blijven onder druk.
Lisa knikte begrijpend. "Ik begrijp je helemaal! Soms heb ik ook stress als ik programmeer voor mijn werk." Ze haalde haar rugzak van haar schouder en haalde er iets uit: een kleine lego-set.
"Wil je samen bouwen? Het is altijd leuker met iemand anders!" stelde ze voor.
Max vond dit idee geweldig! Terwijl ze samen aan de lego-set werkten, praatten ze over hun interesses en hobby's. Lisa vertelde over haar avontuurlijke reizen met haar motorfiets, terwijl Max vertelde over zijn liefde voor fotografie.
Na enige tijd hadden ze samen iets moois gebouwd: een kleurrijk huisje met bomen eromheen gemaakt van lego-stukken. Ze keken trots naar hun creatie.
"Dit is echt leuk!" zei Max enthousiast terwijl hij weer even door zijn camera keek om hun kunstwerk vast te leggen.
Terwijl ze daar zaten, merkte Max dat de stress langzaam wegtrok als sneeuw voor de zon. De combinatie van yoga, watermeloen eten met het konijn erbij, en nu dit leuke gesprek met Lisa maakte hem blijer dan ooit tevoren.
Plotseling hoorde ze gekwaak vanuit de richting van de velden; daar zat een uil op een tak die hen nieuwsgierig gadesloeg vanuit de verte.
"Wat denk je dat die uil denkt?" vroeg Lisa lachend terwijl ze naar het dier wees.
Max grinnikte: "Misschien vraagt hij zich af waarom wij hier zo druk bezig zijn."
Ze lachten samen om deze gedachte en genoten van elkaars gezelschap zonder enige druk of verwachtingen.
De zon begon langzaam onder te gaan achter de heuvels, waardoor alles in gouden kleuren werd gehuld. De lucht vulde zich met warme tinten oranje en roze; perfect voor nog meer foto's!
Max pakte snel zijn camera weer op om deze prachtige momenten vast te leggen voordat het donker werd. Terwijl hij fotografeerde, voelde hij opnieuw die tevredenheid in zichzelf groeien – niet alleen door de mooie beelden die hij maakte maar ook door deze onverwachte ontmoeting met Lisa.
Toen ze klaar waren met bouwen en fotograferen, keken ze samen uit over de velden die nu in schaduw waren gehuld door de ondergang van de zon.
"Dit was echt fijn," zei Lisa terwijl ze opstond om haar spullen bij elkaar te rapen.
"Ja," antwoordde Max met een glimlach, "ik ben blij dat ik hier ben gekomen vandaag."
Ze namen afscheid bij hun motorfiets voordat Lisa weer vertrok richting nieuwe avonturen op haar motorfiets, terwijl Max nog even bleef zitten om na te genieten van deze bijzondere dag vol vriendelijkheid van onbekenden – zonder geheimen of magie; gewoon twee mensen die elkaar ontmoetten op een heuveltop vol mogelijkheden.
En zo eindigde hun ontmoeting – simpel maar mooi – net zoals elke foto die Max maakte: vol kleur, leven en vreugde in al zijn eenvoud.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes