Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een sportieve skateboarder**
In een stad vol oude verhalen en vergeten legendes, stond een ruïne die de aandacht trok van iedereen die voorbij kwam. De stenen waren bedekt met mos en de schaduwen leken te fluisteren. Het was een plek waar de tijd stil leek te staan, omringd door mysterie en magie. Hier, tussen de resten van wat ooit een groot kasteel was, skate een jongen genaamd Max.
Max was geen gewone jongen. Hij had een skateboard dat glansde in de zon als een nieuwe auto met open dak. Het was zijn trots, zijn beste vriend. Met zijn groene duim zorgde hij ervoor dat zijn skateboard altijd in topconditie was. Elke schroef, elke wieltje, alles perfect afgesteld voor de sprongen en tricks die hij wilde maken.
De ruïne was zijn speelplaats. De hoge muren boden hem de perfecte achtergrond voor zijn stunts. Max had er al talloze keren geskateboard, maar vandaag voelde anders aan. De lucht was helder en blauw, en het leek alsof de stenen zelf hem aanmoedigden om te springen.
Met een sprongetje stapte hij op zijn skateboard en begon te rijden. Zijn voeten dansten over het hout terwijl hij zich door de schaduw van de ruïne bewoog. Hij maakte een scherpe bocht en sprong over een grote steen die half uit de grond stak. De adrenaline gierde door zijn lijf terwijl hij landde met een soepele beweging.
Terwijl hij verder skatede, zag hij iets bijzonders in het gras liggen: een knuffelbeer! Het was geen gewone knuffelbeer; deze had een gebloemde jurk aan die prachtig afstak tegen het groene gras. Max stopte even om het beestje op te pakken. "Wat doe jij hier?" vroeg hij hardop tegen de beer, alsof deze hem kon antwoorden.
De knuffelbeer leek wel te glimlachen terwijl Max hem inspecteerde. Misschien had iemand hem verloren tijdens een picknick in het park? Max besloot dat hij goed voor deze beer moest zorgen, net zoals hij voor zijn skateboard zorgde.
Met de knuffelbeer onder één arm skatede Max verder over het terrein van de ruïne. Hij voelde zich tevreden; dit avontuur zou nog leuker worden met zijn nieuwe vriend erbij! Terwijl hij rondjes reed, stelde hij zich voor hoe het zou zijn als ze samen op avontuur gingen – misschien zelfs naar dat mysterieuze meer dat iedereen in de stad kende.
Na enige tijd besloot Max even pauze te nemen. Hij ging zitten op een grote steen die ooit deel uitmaakte van de muur van het kasteel. Terwijl hij naar boven keek naar de blauwe lucht, dacht hij na over wat er allemaal mogelijk was met zijn knuffelbeer aan zijn zijde.
"Wat denk je," zei Max tegen de beer, "zullen we yoga proberen?" Hij lachte om zichzelf terwijl hij enkele eenvoudige yoga-oefeningen deed op het gras naast de ruïne. De knuffelbeer keek toe alsof hij heel serieus meedeed.
Na wat rek- en strekoefeningen voelde Max zich verfrist en vol energie. Hij pakte weer zijn skateboard op en begon opnieuw te rijden, nu met extra flair omdat hij wist dat zijn nieuwe vriend toekeek.
De zon begon langzaam onder te gaan en wierp lange schaduwen over het terrein van de ruïne. Max besloot dat dit het perfecte moment was om iets speciaals te doen voor zijn knuffelbeer – ze zouden samen watermeloen gaan eten!
Hij had altijd al gehoord dat watermeloen magische krachten had; misschien zou het hen helpen om nog beter te skaten of zelfs om samen nieuwe avonturen te beleven! Met dat idee in gedachten reed Max naar huis om wat watermeloen te halen.
Thuis aangekomen sneed hij voorzichtig enkele dikke plakken watermeloen af en stopte ze in een tas die ook vol zat met andere lekkernijen voor hun picknick: koekjes, chips en zelfs wat sapjes! Met alles klaar ging Max terug naar de ruïne waar hun avontuur begon.
Toen hij terugkwam bij de oude stenen muren, legde Max alles uitgestald op het gras onder een grote boom die naast de ruïne stond. De takken wiegden zachtjes in de wind terwijl ze hun eigen dans uitvoerden – net zoals Max op zijn skateboard deed.
"Hier is ons feestmaal!" riep Max enthousiast terwijl hij zich naast zijn knuffelbeer neerplofte. Ze genoten samen van hun picknick; elke hap watermeloen smaakte zoet als geluk zelf.
Terwijl ze aten, vertelde Max verhalen over alle dingen die ze samen konden doen: wedstrijden houden met andere skaters of misschien zelfs deelnemen aan een skate-evenement in de stad! Zijn fantasie kende geen grenzen terwijl ze daar zaten tussen eeuwenoude stenen vol geheimen.
De zon zakte verder achter de horizon en kleurde alles rondom hen goudgeel en oranje – alsof zelfs het licht hen wilde zegenen met vreugde en avontuur.
Max keek naar zijn knuffelbeer en zei: "We hebben nog zoveel meer avonturen voor ons liggen." En hoewel er geen woorden terugkwamen van zijn pluizige vriendje, voelde Max diep van binnen dat ze samen alles konden bereiken – zolang ze maar plezier hadden onderweg.
En zo eindigde hun dag bij de oude ruïne; niet met moraal of lessen maar simpelweg met vreugdevolle momenten vol dromen over wat komen gaat – want elke dag is weer nieuw als je maar durft te skaten door het leven!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes